Pharlee

Psychedelic speed rock το ονομάζουν οι ίδιοι και ποιος είμαι να το αμφισβητήσω. Ένας δίσκος που αμφιταλαντεύεται με την υλική του υπόσταση. Είναι EP ή full length; Και ποιος είμαι για να πάρω θέση; OK, τα σχεδόν 30 λεπτά του μου φάνηκαν τόσο όσο. Ήθελα ακόμα λίγο, όχι για να μεγαλώσει η διάρκεια, αλλά για να ακούσω κι άλλο.

Ν' ακούσω κι άλλο organ. Κι άλλα organ riff για να ακριβολογώ. Γιατί άλλο πράγμα είναι να το έχεις σε διακριτική θέση κι άλλο να μπαίνει μπροστά στη σύνθεση εν είδει riff machine (λέγε με "Darkest Hour"). Και για να σου εξάψω ακόμα λίγο την περιέργεια, χρειαζόμουν ακόμα κάμποση Grace Potter να ερμηνεύει Deep Purple.

Υπερβολική παρομοίωση προκειμένου να φτάσεις στο τέλος του κειμένου; Κι αν όχι; Κι αν σκεφτείς κι εσύ το ίδιο; Μάρτυς μου το "Warning". Τι κι αν έχω ν’ ακούσω δίσκο των Purple από το Λύκειο; Τι κι αν κοντεύω να ξεχάσω την Grace Sl̶̶ic̶k̶  Potter; Το "Going Down" έχει την δυναμική εκείνη να φέρει και τους δύο ξανά στο προσκήνιό μου.

Από την άλλη θα ήταν κρίμα κι άδικο να μην εστιάσω και στην υπόλοιπη μπάντα, προεξέχοντος του κιθαρίστα. Γεννάει φράσεις και μελωδίες όμοιες με εκείνες που κάποτε έκαναν την Betty Davis να λικνίζει την κορμάρα της. Α, και την Grace Slick να χτυπάει (επιτέλους) επιληπτικές ψυχεδέλειες με το "Sunward".

Ο ομότιτλος δίσκος των Pharlee χαρακτηρίζεται επίσης από το παράδοξο της διπλής συνεχόμενης ακρόασης: Δεν αντιλαμβάνεσαι την λήξη του, παρά μόνο όταν συνεχίσει να παίζει για δεύτερη φορά. Τόσο λόγω της αμεσότητας των συνθέσεων, όσο και λόγω της μικρής διάρκειάς του. Η θεαματική επιστροφή που μας χαρίζει η μπάντα στην περιβόητη εποχή της καλύτερης ροκ μουσικής, μπορεί να κρατάει φαινομενικά λίγο αλλά είναι στο χέρι σου για ακόμα περισσότερο.