Periphery

Periphery IV: Hail Stan

3DOT Recordings (2019)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 09/05/2019
Ακομπλεξάριστη, διασκεδαστική και πηγαία δουλειά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αρχικά, ας αφήσουμε ασχολίαστο τον τίτλο του άλμπουμ. Ξέρω τι θα σκεφτείτε όλοι και το ίδιο σκέφτηκα κι εγώ. Δυστυχές λογοπαίγνιο για μας που έχουμε την ατυχία να ζούμε σε μια χώρα που υπάρχει ο Stan και λέει πως είναι καλλιτέχνης. Whatever.

Πριν τρία χρόνια είχα εκθειάσει το τρίτο άλμπουμ των Periphery και η αλήθεια είναι πως το πέρασμα του χρόνου δεν έχει αλλοιώσει ούτε στο ελάχιστο τη γνώμη μου. Με το τέταρτο πόνημά της, η μπάντα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, έχοντας κατά τα λεγόμενα και των ίδιων πιάσει ίσως το εμπορικό τους ταβάνι. Να επαναλάβουν τη συνταγή του επιτυχημένου "III:Select Difficulty", να απλουστεύσουν κι άλλο τον ήχο τους ή να δοκιμάσουν κάτι τελείως διαφορετικό;

Αν κάτι θαυμάζω στους Periphery, είναι πως είναι ταυτόχρονα φοβεροί επαγγελματίες και πέραν της μπάντας, αλλά δε χάνουν και την σχεδόν εφηβική τους αφέλεια. Αυτός ο φαινομενικά αντιφατικός συνδυασμός είναι και αυτό που τους ξεχωρίζει όμως. Το "HAIL STAN" είναι μια πραγματικά ακομπλεξάριστη, διασκεδαστική και πηγαία δουλειά.

Σε παίρνει από τα μούτρα, με το επικό, σχεδόν δεκαεπτάλεπτο "Reptile" που ξεδιπλώνει κάθε πλευρά του ήχου τους, σε ισοπεδώνει με το "Blood Eagle" και το πυροβόλο riff, σε αποπροσανατολίζει με το Dillinger-ικό "CHVRCH BVRNER", ενώ δεν ξεχνάει και τη μελωδικότητα, που προσωπικά πιστεύω πως τους ταιριάζει και περισσότερο.

Πιστεύω σίγουρα πως οι Periphery σε μια γωνιά του μυαλού τους έχουν κρατήσει τα πιασάρικα ρεφραίν των Paramore, και με το διεστραμμένο τους ταλέντο όταν πουν να γράψουν εμπορικά (για τα prog δεδομένα) το πετυχαίνουν υποδειγματικά. Δεν μπορώ να μην ακούω στο repeat το "It’s Only Smiles", που παρά το μελαγχολικό του στίχο που είναι για την αδερφή του Spencer που χάθηκε νωρίς βγάζει μια τόσο όμορφη αισιοδοξία.  Αντίστοιχα πλούσιο σε μελωδίες και το "Garden In The Bones", που χωρίς να ξεχωρίζει είναι ένα κλασσικό περίτεχνο Periphery κομμάτι.

Μια ακόμη όμορφη πλευρά των Periphery κρύβεται στο ηλεκτρονικό στοιχείο, και το "Crush" κρύβει μια θεατρικότητα, με εξαιρετική ενορχήστρωση που θα μπορούσε άνετα να ντύσει ένα trailer sci-fi ταινίας.

Όπως και το "Lune" στο προηγούμενο άλμπουμ, έτσι και το "Satellites" είναι ένα συναισθηματικό κλείσιμο, με κατεβασμένες ταχύτητες που χτίσει σταδιακά ένα μεγαλειώδες φινάλε με τα φωνητικά του Spencer να δίνουν ρέστα.

Αντικειμενικά, πέρα από κάποια σημεία, το "HAIL STAN" δεν έχει να προσφέρει κάτι τρομερά καινούριο, ούτε πρόκειται να κάνει ξαφνικά το μεγάλο άνοιγμα για τους Periphery. Είναι ένας πολύ δυνατός δίσκος, που στέκεται επάξια απέναντι σε μια ομολογουμένως δυνατή δισκογραφία. Και η αλήθεια είναι πως το μοντέρνο progressive metal (ή το djent) σιγά σιγά κάνει τον κύκλο του όσον αφορά στην καινοτομία του ήχου. Με τόσο όμορφα κομμάτια όμως λίγο με νοιάζει, και το "Death is true and I'll be missing you" όλο και ξετρυπώνει ξαφνικά στο μυαλό μου. Αυτό το θεωρώ επιτυχία.

  • SHARE
  • TWEET