Papa Roach

Τέταρτος δίσκος για τους πάλαι ποτέ ήρωες του nu metal (...;) και νυν του hard rock, ή μήπως να πω του rock καλύτερα, που τους βρίσκει να κάνουν ένα ακόμα βήμα προς την κατεύθυνση που είχαν επιλέξει από το "Lovehatetragedy" και συνέχισαν στο "Getting Away With Murder".

Ξεκινώντας από το ντεμπούτο τους ("Infest"), το οποίο είχε γίνει και τρεις φορές πλατινένιο, όπου συνδύαζαν πανέξυπνα σε κομμάτια - δυναμίτες τα rapαριστά φωνητικά με τις δυνατές κιθάρες και τα ρεφρέν που σου κολλούσαν στο μυαλό με τη μια, άρχισαν σιγά σιγά να εξελίσσουν τον ήχο τους (και πολύ έξυπνα έκαναν κατά τη γνώμη μου), προσθέτοντας του αρκετά hard rock στοιχεία και απαλλάσσοντας τον από αυτά που του έδιναν τον "nu" χαρακτήρα, γι' αυτό και τούτοι εδώ άντεξαν κι έφτασαν στο δίσκο νούμερο 4 ενώ άλλοι που ξεκίνησαν μαζί τους δεν υπάρχουν πια.

Όλα καλά μέχρι εδώ, τι γίνεται με το "The Paramour Sessions" όμως; Πιστεύω ότι οι Papa Roach έκαναν ένα δίσκο σαφώς προσανατολισμένο προς το αμερικανικό ραδιόφωνο. "Καλά" θα μου πείτε, "οι προηγούμενοι τους δίσκοι τι ήταν; Προσανατολισμένοι προς τους οπαδούς του black metal;". Όχι, απλώς η μπάντα προσπαθεί να γράψει εύπεπτα τραγουδάκια για μαζική κατανάλωση και η λέξη κλειδί στην πρόταση αυτή είναι το "προσπαθεί".

Στους προηγούμενους δίσκους υπήρχαν τραγούδια προορισμένα να γίνουν hits, μόνο που η αφετηρία τους ήταν η πραγματική έμπνευση και ήταν αυτό το κύριο χαρακτηριστικό που τους έκανε να έχουν τόσο μεγάλη απήχηση, κάτι που φαινόταν τόσο από την αποδοχή από το μουσικό τύπο όσο και από τις πωλήσεις.

Στο "The Paramour Sessions" δε μπορούμε να πούμε ότι η έμπνευση απουσιάζει τελείως, μιας και υπάρχουν τραγούδια όπως τα "My Heart Is A Fist", "...To Be Loved", "Roses On My Grave" και "No More Secrets", όμως στα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου το γκρουπ "προσπαθεί" να κερδίσει airplay, χωρίς όμως τις σωστές βάσεις το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι αδιάφορο.

Για θέματα που αφορούν την παραγωγή και το αν το γκρουπ παίζει καλά, μη ζορίζεστε, και μεγάλη εταιρία υπάρχει από πίσω επομένως και αρκετά λεφτά για παραγωγή (η οποία είναι υποδειγματική) και το γκρουπ είναι αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι επομένως έχει προσωπικότητα.

Κλείνοντας και επειδή δε θέλω να αδικήσω κανέναν, να πω ότι όσο περισσότερες φορές ακούς το δίσκο, τόσο πιο πολύ σου κάθεται, τα καλά τραγούδια του είναι όντως καλά και αξίζει να τα ακούσετε, απλώς παραπονιέμαι γιατί μας έχουν δείξει στο παρελθόν ότι έχουν τις δυνατότητες να κάνουν ένα πιο πλήρες άλμπουμ και είναι κρίμα να πληρώνεις για ολόκληρο και στην ουσία να έχεις μισό.