Raging Speedhorn
Hard To Kill
To νέο απόλυτο must για κάθε metal club
Σε μια καταραμένη χρονιά που όλα έχουν πάει στραβά, σαν ένα πάρτι όπου ήρθαν μόνο οι ξενέρωτοι φίλοι, γιατί στα αλήθεια δεν έχεις φίλους και η διάθεση αργοπεθαίνει, έρχονται οι Raging Speedhorn ακάλεστοι στο τέλος της βραδιάς με πατατάκια από μπαρούτι με σάλτσα napalm και ένα τεράστιο πύρινο βαρέλι μπύρας να σου σπάσουν το σπίτι και τα δόντια, να σου ξεράσουν τις κουρτίνες και να περάσουν όλοι καλά.
Το "Hard To Kill" θα αναδειχθεί εύκολα στο απόλυτο must για κάθε metal club. Είναι στην πραγματικότητα soundtrack για εμψύχωση ή προετοιμασία για μάχη. Μπορώ να φανταστώ ένα motivational speaker να μπαίνει σε μια κατάμεστη αίθουσα και από τα ηχεία να παίζει το "Hard To Kill". Άλλωστε δεν είναι sludge, δεν είναι hardcore, δεν είναι απλά metal. Είναι Raging Speedhorn κυριολεκτικά.
Οι τύποι αυτοί από το Corby είναι και οραματιστές. Είπαν θα έχουμε δύο τραγουδιστές, έναν για τα πιο brutal φωνητικά και έναν άλλο για τα πιο brutal φωνητικά. Και αυτές οι «καινοτομίες» είναι πάλι παρούσες με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσαν να συνδυαστούν.
Οι Raging Speedhorn είναι από τις πιο εμβληματικές και επιδραστικές μπάντες που ακόμα όμως διατηρεί ένα underground χαρακτήρα. Ίσως αυτό να τους κρατάει έτσι σε επαγρύπνηση. Το "Lost Ritual" ευτυχώς για εμάς δεν ήταν ένα αδιέξοδο reunion και οδήγησε στο "Hard To Kill", το οποίο από την πρώτη νότα κυριολεκτικά σε κάνει να πεις: «αυτό είναι Raging Speedhorn».
Προφανώς, είναι κάτι που έχουμε ξανακούσει 1.000.000 φορές στο παρελθόν, ακόμα και από τους ίδιους τους Speedhorn, αλλά αυτό που συμβαίνει στο «Hard To Kill" είναι κάτι το σπάνιο.
Δεν χρειάζεται δεύτερη ακρόαση για να καταλάβεις τι θέλουν να πετύχουν και ότι τελικά το πετυχαίνουν. Από το εναρκτήριο "Snakebite" καταλαβαίνεις αμέσως ότι έχουν μαζέψει πολλά νεύρα και τα διοχετεύουν όλα στο δίσκο. Αλλά ακόμα και όταν πέφτουν οι ταχύτητες όπως στο πιο mid-tempo "Doom Machine" ή το βαρύ σαν αεροπλάνο "Spitfire" ή "Hand of God" που σου λυγίζει το σβέρκο, καταλαβαίνεις ότι η ενέργεια και ο θυμός παραμένουν κολλημένα στο κόκκινο. Για να το λέμε και απλά, κάθε groove και κάθε riff στο δίσκο είναι ασυγχώρητα ισοπεδωτικό.
Μετά από οκτώ εξαντλητικά μπαρουτοκαπνισμένα, αλλά σχεδόν χορευτικά metal τραγούδια, ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή στους T-Rex. Δεν ξέρω γιατί. Αλλά, γιατί όχι. Όπως και να έχει οι Raging Speedhorn κυκλοφόρησαν έναν από τους πιο ψυχωμένους, ρυθμικούς, αλλά και εύπεπτους δίσκους της καριέρας τους.
