Panopticon

O Austin Lunn βάζει το χεράκι του να αλλάξει το σχεδόν ανοιξιάτικο τοπίο των τελευταίων ημερών -ενώ διανύουμε παραδόξως τις τελευταίες μέρες του 2015- κυκλοφορώντας το "Autumn Eternal". Ενώ είναι ακόμα νωπές οι αναμνήσεις από το πανέμορφο "Roads To The North", ο διάδοχός του έρχεται επάξια να κερδίσει μια θέση στην προσωπική μου λίστα των κορυφαίων δίσκων του έτους που φεύγει. Φαίνεται ο Lunn με τους Panopticon έχει βρει τον τρόπο να συνθέτει ακραία μουσικά αλλά χωρίς να χάνει καθόλου σε συναίσθημα.

Ξεκινώντας ιδανικά με το εισαγωγικό φολκλορικό "Tamarack's Gold Returns", όπου το μπάντζο και το βιολί κυριαρχούν, δίνεται εσφαλμένα η εντύπωση πως η μπάντα στράφηκε προς πιο «έυκολα» μονοπάτια. Η συνέχεια έρχεται με το "Into The North Winds" να επαναφέρει την τάξη με το σκανδιναβικό black metal του. Το ομώνυμο κομμάτι το είχαμε ακούσει ήδη εδώ και λίγο καιρό με κάποια πρώτα στοιχεία post-rock στον ήχο να κάνουν την εμφάνισή τους. Ένα μοτίβο που συνεχίζεται στο "Oaks Ablaze" και ολοκληρώνεται με το "Sleep To The Sound Of The Waves Crashing". Ακραίο blast-beat, ατμοσφαιρικά περάσματα, μεγάλες παύσεις, μυσταγωγική έξοδος. Το "Pale Ghosts" είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσαν να είχαν συγγράψει οι God Is An Astronaut. Ωραίο post-rockίζον black metal. Σιγά σιγά ο δίσκος αρχίζει και διαφοροποιείται και με το "A Superior Lament" πάμε σε πιο mid-tempo καταστάσεις, πιο μελωδικές, με gothic φωνητικά και διπλές κιθαριστικές μελωδίες, για να κλείσει με μια εξαιρετική ερμηνεία του Lunn σε καθαρά φωνητικά και αιθέριες κιθαριστικές γραμμές να παραπέμπουν σε Katatonia εποχής "Discouraged Ones". Τέλος, με το "The Winds Farewell" οι Panopticon κλείνουν όμορφα ακόμα ένα σπουδαίο κεφάλαιο της δισκογραφίας τους -αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα- με έναν έντονο αυτή τη φορά post-rock χαρακτήρα στον δίσκο.

Κρίνοντάς το συνολικά, το "Autumn Eternal" σίγουρα περιέχει εξαιρετικές συνθέσεις και είναι πράγματι εντυπωσιακό αυτό, αν υπολογίσουμε το ότι κυκλοφόρησε περίπου έναν χρόνο μετά το εξίσου ποιοτικό "Roads To The North". Το πραγματικά εντυπωσιακό της υπόθεσης όμως είναι ότι ο Austin Lunn δείχνει τη διάθεσή του να πειραματιστεί, βάζοντας στοιχεία που δεν είχαμε δει μέχρι στιγμής τόσο έντονα στην μουσική του. Πατώντας στην βάση του που είναι σαφώς το black metal, και τα γνώριμα -σε όποιον έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με τους Panopticon- bluegrass στοιχεία της μπάντας, αν και περιορισμένα σε κάποιο βαθμό στο "Autumn Eternal", δίνει πλέον χώρο σε post-rock ξεσπάσματα, προσθέτοντας έτσι αρκετό συναίσθημα στο τελικό αποτέλεσμα. Ενδιαφέρουσα τροπή για έναν από τους πιο δραστήριους και ποιοτικά σταθερούς μουσικούς του ακραίου ήχου.