Panopticon

Λίγο αργά πήρα χαμπάρι τον Austil Lunn από το Kentucky που μέσω του προσωπικού του σχήματος, τους Panopticon, έχει κυκλοφορήσει ήδη πέντε δίσκους. Το 2012 με το "Kentucky" κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου με το ιδιαίτερο στυλ του ακραίου metal του και έκτοτε περίμενα με ανυπομονησία τη νέα του δουλειά. Και για να μην υπάρχουν τυχόν παρανοήσεις, το μουσικό ύφος καμία σχέση δεν έχει με Isis.

Ο Lunn συνθέτει σαν Νορβηγός μέχρι που το black metalίζον death -και τούμπαλιν- metal του σπάει από τον ήχο -πιο προσφιλών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού- οργάνων, όπως το banjo, το φλάουτο και άλλα όμορφα όργανα που αν τα άκουγες σε διαφορετική περίσταση, π.χ. Μοναστηράκι από πλανόδιους «Ινδιάνους», μπορεί και να σε εκνεύριζαν. Εδώ όμως δουλεύει καλά το όλο εγχείρημα. Η παγερή ατμόσφαιρα που προδηλώνει το εξώφυλλο διατηρείται και στις συνθέσεις. Η '90s παραγωγή και τα riff έχουν έναν ευχάριστα αναχρονιστικό χαρακτήρα, όπως και τα φωνητικά του Lunn. Ο τελευταίος δεν διστάζει να μας χαρίσει και λίγα από τα μελωδικά του, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα να είναι το μελαγχολικό "Norwegian Nights". Αρκετές μελωδίες στα περισσότερα κομμάτια σπάνε τη «μονολιθική» καταχνιά, σαν τον ήλιο στο εξώφυλλο.

Ο Αμερικάνος καταφέρνει και στο "Roads To The North" να δώσει ακόμα ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής, ισάξιο, ίσως και ελαφρώς ανώτερο ποιοτικά από το "Kentucky", κατα την προσωπική μου άποψη, αποφεύγοντας το να ακουστεί απλά σαν μια black metal μπάντα με banjo, αλλά να κάνει τα bluegrass στοιχεία κτήμα της μουσικής του.  Το ακούτε ολόκληρο εδώ.