Pallbearer

Heartless

Nuclear Blast (2017)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 31/03/2017
Είναι πολλά τα καρπούζια στη μασχάλη μάνα μου και κάποιο θα τους πέσει χάμω
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αυτό που πέτυχαν οι Pallbearer πριν από πέντε χρόνια με το "Sorrow And Extinction" ήταν αξιοθαύμαστο και συγκίνησε μπόλικο κι ετερόκλητο κόσμο. Δικαίως. Αυτό που πράττουν με το "Heartless" ή που προσπαθούν να πράξουν, το λες και υπερεκτίμηση δυνατοτήτων. Ή έστω λάθος προσέγγιση. Κακό δεν το λες σε καμία των περιπτώσεων.

Όπως πολύ ορθά είχε επισημάνει ο Νικόλας, το "The Foundations Of Burden" γεφύρωσε τα δύο άκρα του doom metal. Αμερική κι Ευρώπη. Έχω την αίσθηση πως ούτε τώρα διαλέγουν πλευρά και καλά κάνουν. Τιμούν εξίσου. Από τη μία. Από την άλλη, βάζουν στη μασχάλη τους κάποια παραπανίσια καρπούζια. Και κάποιο θα τους πέσει.

Δεν ξέρω αν επηρεάστηκαν με την αποδοχή της μουσικής τους από ακροατήριο στο οποίο δεν απευθύνονταν πρωτίστως. Μπορεί υποσυνείδητα, μπορεί και καθόλου. Είναι, όμως, γεγονός πως το "Heartless" έχει μπόλικη prog αύρα κι ενίοτε ροκάδικη αισθητική. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, δεν αναφέρομαι στις δυο μακροσκελείς συνθέσεις, ούτε στη διάρκεια του δίσκου.

Η δομή των τραγουδιών είναι εκείνη που παραπέμπει σε Fates Warning π.χ. Ακόμα και τα φωνητικά του Brett Campbell συνδράμουν στην πεποίθηση αυτή. Κακό; Ουδέν. Ίσα ίσα. Το θέμα είναι ο συγχρονισμός. Το πότε και το πού. Και τελικά στο αποτέλεσμα μετά το πέρας της ακρόασης. Δυσκοίλιο. Οι επιμέρους καλές στιγμές υπάρχουν, αλίμονο. Τις απομονώνεις και βγάζεις περιστασιακά γούστα όμως;

Ακόμα και η ροκάδικη εισαγωγή/solo του "Dancing In Madness" που φαντάζει πολλά υποσχόμενη εν πρώτοις, χάνεται κι εν τέλει ξεχνιέται. Πού; Στον κυκλώνα της υπέρμετρης αισιοδοξίας της μπάντας. Είναι πολλά τα οκτώ λεπτά που μεσολαβούν μέχρι να ξαναμπεί κάποιος στο εισαγωγικό mood. Ναι, έχει και γαμώ τα solo το κομμάτι. Και; Σου έχει γίνει το skip δεύτερη φύση;

Και στην τελική, ένα αντίστοιχου βεληνεκούς τραγούδι με αυτό δεν βρήκα. Τότε που η μπάντα συγκλόνιζε με την ικανότητά της να παρουσιάζει ετερόκλητες μουσικές σκηνές ως μία. Τότε που οι Alice In Chains λες και το γύρισαν στο doom. Τότε που κι εγώ δεν ήμουν γεροπαράξενος.

  • SHARE
  • TWEET