Baby Guru

Οι Baby Guru μας έχουν συνηθίσει να εξελίσσονται και να πειραματίζονται στη μουσική τους, αποδίδοντας ταυτόχρονα και φόρο τιμής σε διάφορα μουσικά είδη που έχουν περάσει από το στερεοφωνικό τους. Στο EP που μας παρουσιάζουν φέτος η βασική τους πηγή έμπνευσης φαίνεται να είναι η pop των '60s σε διάφορες εκφάνσεις της, από την ελληνική μέχρι τη διεθνή. Οκτώ τραγούδια απλώνονται σε 27 λεπτά, χρόνος που προσεγγίζει αρκετά το πλήρες άλμπουμ, έστω με δεδομένα άλλων εποχών, αυτών από τις οποίες και το "Sunshine Special" αντλεί εξάλλου.

Εναρκτήριο τραγούδι είναι το "Marmalade Skies Pt 1" που κλείνει επίσης και το EP σε ορχηστρική έκδοση. Είτε έτσι είτε αλλιώς κατά βάση αποτελεί έναν πειραματισμό πάνω σε μία σχεδόν παιδική μελωδία, την πρώτη φορά πολυφωνικά τη δεύτερη με το synthesizer μόνο. Σκεφτείτε το, στους γαλλομαθείς, γνωστό νανούρισμα "Frere Jacques" σε μία πιο ψυχεδελική εκδοχή του. Τα καλύτερα έρχονται με το "Στο Νησί Της Αφροδίτης" την ομοιότητα του οποίου με το "Tales Of Brave Ulysses" των Cream δεν κρύβουν ούτε οι ίδιοι. Είτε ως διασκευή είτε ως πρωτότυπη σύνθεση κι αν το πάρουμε είναι ένα εξαίσιο ψυχεδελικό pop διαμαντάκι προσαρμοσμένο στο (indie;) ψυχεδελικό κοινό του σήμερα.

Η σύνθεση που έδωσε τον τίτλο της στην κυκλοφορία είναι ένα bossanova pop τραγούδι με όμορφα γυναικεία φωνητικά χωρίς στίχους όμως. Το είδος αυτό ήταν τόσο μα τόσο διαδεδομένο στα ελληνικά '60s σε πιο χορευτική εκδοχή, εδώ παρουσιάζεται σε έναν πιο λικνιστικό mid-tempo ρυθμό. Το αφιέρωμα στη δεκαετία αυτή σταματάει κατά μία έννοια με το "Glance" που είναι πολύ πιο κοντά στις πρόσφατες δουλειές τους και το προσωπικό LP του Prince Obi. Καλό, αλλά όχι εντυπωσιακό τουλάχιστον μπλεγμένο στο υπόλοιπο περιεχόμενο. Με διαφορά πάντως το πιο άβολο τραγούδι του δίσκου είναι το "Ήθελα Να Σου Πω" που τους βρίσκει σαν μία (ακόμα πιο;) διεστραμμένη εκδοχή του Τέρη Χρυσού. Ειλικρινά ακόμα και μετά από αρκετές ακροάσεις είναι δύσκολο να καταλάβεις αν είναι σαχλαμάρα ή ιδιοφυές.

Αμέσως μετά τα πράγματα σοβαρεύουν πολύ με το "Bedouin's Spiral" να είναι κι αυτό με τον τρόπο του '60s αλλά σίγουρα όχι pop, αφού η εξαιρετική κιθάρα του Kon Kon (με τέτοια δείγματα γραφής, καλωσόρισες) βάζει το fuzz για τα καλά στην εξίσωση και μαζί με τα ταμπούρα του King Elephant δημιουργούν ένα heavy ψυχεδελικό διαμαντάκι από αυτά που πάντα σου έδιναν την αίσθηση ότι μπορούν να γράψουν ποτέ όμως δεν το άφησαν να φανεί για εννέα λεπτά. Για κάποιους σαν κι εμένα, με διαφορά η καλύτερη στιγμή του δίσκου. Τέλος το "Monday Generation" χτίζεται πάνω σε έναν επίσης λατινογενή ρυθμό αλλά έχει μία σαφέστατα jazz οπτική.

Ορθώς διαμορφωμένο σε EP, το "Sunshine Special" παρουσιάζει περισσότερο ένα παιχνίδισμα των Baby Guru και ένα διάλειμμα προσωπικής διασκέδασης παρά (φαντάζομαι) μία μελλοντική τους κατεύθυνση. Αυτό όμως κάθε άλλο παρά μειώνει την καλλιτεχνική του αξία που παραμένει πολύ υψηλή, αποτέλεσμα της υψηλής μουσικότητας και την ενορχηστρωτικής φαντασίας των τεσσάρων μουσικών.