Ethel Cain

Perverts

Daughters Of Cain (2025)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 13/01/2025
Καλλιτεχνική δήλωση ή σκληρό αστείο;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Προσπαθώ να θυμηθώ αν συνέβη ποτέ άλλοτε κάποιος καλλιτέχνης να προωθεί μια δουλειά 89 λεπτών ως EP, όπως συμβαίνει με το "Perverts". Αυτό όμως το γεγονός δεν είναι παρά ένα ακόμα παράδοξο σε μια σειρά από παράδοξα που περιτριγυρίζουν την Hayden Anhedönia, καλλιτεχνικά γνωστή ως Ethel Cain. Δεν έχουν συμπληρωθεί τρία χρόνια από την στιγμή που απέκτησε μεγάλη και απότομη δημοφιλία, με μεγάλο μέρος του fanbase της μάλιστα να την αντιμετωπίζει περίπου ως κάποια Αγία.

Ας τα βάλουμε όλα σε μια σειρά.

Το "Preacher's Daughter" του 2022 - άλμπουμ που δίκασε ωραιότατα ο Θεοδόσης Γενιτσαρίδης - μας γνώρισε μια τραγουδίστρια πιστή στις διδαχές των Lana Del Rey/Chelsea Wolfe κλπ και στο αντίστοιχο ύφος, κάπου εκεί ανάμεσα στην indie pop, το slowcore και το southern gothic. Αντίθετα το παρόν "EP" είναι πολύ περισσότερο πειραματικό και dark ambient. Υποτίθεται πως η Anhedönia είναι κάπως ενοχλημένη από τον φανατισμό των οπαδών της και υπάρχει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως το "Perverts" επιχειρεί να απομακρύνει/αποθαρρύνει κάποιους. Πράγματι, φαντάζομαι ανυποψίαστους ακροατές να ακούν τα 12 λεπτά του εναρκτήριου ομώνυμου (όπου μετά από μια σύντομη ψαλμωδία, δεν συμβαίνει … τίποτα) και να προσπαθούν να καταλάβουν τι στο καλό γίνεται εδώ.

Από κάποιο ταμπούρο των Metallica έως τις «πνευματικές» φλογέρες του André 3000, έχει πάντα πλάκα όταν οι καλλιτέχνες τρολάρουν το κοινό, συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο στο "Perverts"; Δύσκολο να πει κανείς. Είναι αλήθεια πως το άλμπουμ έχει ελάχιστη μουσική αξία/πληροφορία: από τις εννιά συνθέσεις, μόνο τα "Punish", "Vacillator" και "Amber Waves" έχουν μορφή τραγουδιού. Δύο συνθέσεις ("Onanist" και "Etienne") είναι ατμοσφαιρικά κομμάτια βασισμένα σε μελαγχολικά, στοιχειωμένα πιάνα και οι εναπομείναντες τέσσερις (ατελείωτες) συνθέσεις είναι αργόσυρτες και πλήρως ambient. Το "Pulldrone" φερειπείν - δεκαπέντε λεπτά ενός άχρωμου μονόλογου κι ενός ξερού drone - είναι ενδεικτικό του πόσο ακραία αντι-εμπορικό είναι το "Perverts".

Όμως αξίζει να μην βιαστούμε να ανακηρύξουμε αυτή την δουλειά ως ανέκδοτο. Καταρχάς, ο (έτσι κι αλλιώς ασαφής) χαρακτηρισμός EP ίσως δίνεται στο "Perverts" για να μην θεωρηθεί μέρος της τριλογίας - του lore της Ethel Cain - με τα "Preacher's Wife" και "Preacher's Mother" να αναμένονται. Το "Perverts" δεν αποτελεί μέρος του «κινηματογραφικού σύμπαντος» της Anhedönia, διατηρεί όμως την ίδια λογική: βρισκόμαστε σε ένα κόσμο ειδώλων, σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζεις ποιο είναι το βίωμα της τραγουδίστριας και ποιο το βίωμα των πρωταγωνιστριών που υποδύεται. Είναι λες και είμαστε στην καρδιά ενός "Inland Empire", κάπου ανάμεσα σε πραγματικότητα, όνειρο και σε ιστορίες άλλων χωροχρόνων.

Κι εδώ ακριβώς είναι που το "Perverts" αποκτάει μια διαφορετική δυναμική. Διότι μπορεί η Anhedönia να μην έχει κάποιο εξωφρενικό μουσικό ταλέντο, έχει όμως κινηματογραφικό - ή ας το πούμε καλύτερα, είναι εξαιρετική στο ηχητικό storytelling. Ακούς για παράδειγμα το (πανέμορφο) "Punish" κι αισθάνεσαι πως έχουν βγει τόσα πολλά τραγούδια με τα τέσσερα συγκεκριμένα ακόρντα που κανονικά θα έπρεπε αυτή η αρμονική ακολουθία να διώκεται ποινικά. Κι όμως, οι ήχοι, οι ανάσες, τα εφφέ, είναι όλα τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο για να κάνουν το τραγούδι μια εμπειρία. Το βίντεο που το συνοδεύει δε είναι απόλυτης κινηματογραφικής ποιότητας.

Στο δια ταύτα λοιπόν, όσα λείπουν από το "Perverts" σε ηχητικά γεγονότα, του περισσεύουν σε κινηματογραφικές αρετές. Η μουσική επιπλέει κι αιωρείται (μόνο το "Vacillator" έχει ένα υποτυπώδες drum kit), κινούμενη απειλητικά και σκιαγραφώντας ιστορίες διαστροφής και προδομένης αγάπης. Σαν μια μεγάλη ομίχλη, οι σποραδικές ιδέες διεισδύουν η μία στην άλλη μέσα από ένα καταπληκτικό sound design κι αφήνουν πίσω ένα έργο που μοιάζει να είναι δίδυμο με τις σκοτεινότερες πτυχές των ταινιών του Lars Von Trier, απλώς σε ένα θρησκόληπτο southern περιβάλλον.

Είτε είναι ένα πείραμα, είτε δήλωση, είτε αστείο, το "Perverts" είναι ένα πραγματικά δύσκολο και τολμηρό εγχείρημα. Νομίζω πως η Ethel Cain δεν έχει ακόμα αποφασίσει ποια είναι και ποια θέλει να γίνει καλλιτεχνικά, όμως όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά. Για την ώρα, όποιες κι αν ήταν οι προθέσεις της, φαίνεται πως τα φώτα θα παραμείνουν στραμμένα πάνω της - όσο κι αν εκείνη, ή κάποια από τις περσόνες της, φαίνεται να προτιμάει τα σκοτάδια.

Spotify

  • SHARE
  • TWEET