Svartelder

Οι Νορβηγοί blacksters Svartelder προκάλεσαν μια ιδιαίτερη θραύση στο διεθνές underground με τον προηγούμενο, πρώτο τους δίσκο, ονόματι "Pyres". Στη σήμερον ημέρα, το νορβηγικό black metal είναι λογικό, και ίσως αναμενόμενο αν δει κανείς την ιστορική του εξέλιξη, να μην είναι τόσο εκθαμβωτικό και παραγωγικό όσο πριν δυο δεκαετίες. Η ύπαρξη εξαιρέσεων με συγκροτήματα όπως οι Mare και One Tail, One Head, μαζί με ήδη καθιερωμένα acts, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Οι Svartelder με τον πρώτο τους δίσκο, είχαν φροντίσει να παραδόσουν ένα εξαιρετικό και ατμοσφαιρικό black metal. Συνεπώς, ο φετινός τους δίσκος ονόματι "Pits", ήταν από τις κυκλοφορίες που ανυπομονούσα να καταφτάσουν στα ηχεία μου.

Η αρχική εντύπωση που σχηματίζεται ύστερα από μια πρώτη ακρόαση, είναι η εξής. Οι Svartelder δεν επιθυμούν να μείνουν tribute μπάντα. Υπάρχουν εμφανείς αλλαγές και διαφοροποιήσεις, τόσο στη σύνθεση των κομματιών όσο και στην παραγωγή. Η τελευταία, εμφανίζεται πιο ξηρή και δύσβατη από όσο του “Pyres”, σε μια προσπάθεια, ίσως, της μπάντας να συνεισφέρει με κάθε μέσον στο concept του δίσκου. Το "Pits" επικεντρώνεται σε επτά μέρη, στους «λάκκους» που κλείνεται κάποιος, όταν απομονώνεται από το περιβάλλον και τους γύρω του και επικεντρώνεται στα αρνητικά του συναισθήματα, τα οποία καλείται να ξεπεράσει.

Η μουσική προσέγγιση του "Pits" διαφέρει ως προς τις κλασικές τεχνοτροπίες του ιδιώματος. Οι Svartelder, με αυξημένη χρήση πλήκτρων και εφέ για τη δημιουργία μιας πιο εφιαλτικής ή και ονειρικής ατμόσφαιρας, κοιτάνε προς τη νορβηγική σκηνή του δεύτερου μισού της δεκαετίας του '90. Οι ταχύτητες είναι ως επί το πλείστον mid tempo, αν και δεν λείπουν οι περιορισμένες εξάρσεις. Συνολικά ο δίσκος, όταν ξεπεραστούν οι ουσιώδεις διαφορές από την πιο παραδοσιακή αισθητική, γίνεται αρκετά άμεσος και με τη χρήση πλήκτρων, μελωδικών σόλο και, σε σημεία, ambient ατμοσφαιρών, φροντίζει να πετυχαίνει τον σκοπό του.

Η προσπάθεια των Svartelder όμως, να εξελιχθούν από τις επιρροές τους και από το βάρος της παράδοσης του ιδιώματος, είναι ενδιαφέρουσα, αλλά όχι και πλήρως αποτελεσματική. Το χλιαρό ξεκίνημα με το "Pits part. I", λειτουργεί κυρίως σαν εισαγωγικό κομμάτι ως προς τους στόχους και την ταυτότητα του δίσκου. Ευτυχώς όμως, η συνέχεια ξεκαθαρίζει λίγο το σκοτεινό, ομολογουμένως, τοπίο. Το "Part. II", βάζει υποψηφιότητα για το καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο τραγούδι του δίσκου. Η αργή και μεγαλοπρεπής εισαγωγή, συνοδεύεται με υπέροχες μελωδίες, που μαζί με τα  φωνητικά, δημιουργούν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, που φροντίζει, με την κορύφωσή της γύρω στα μέσα του κομματιού και το σόλο που ακολουθεί, να φορτίσει συναισθηματικά. Η συνέχεια στο "Part. III" βρίσκει την μπάντα να συνδυάζει υψηλότερες ταχύτητες με τα εφέ των πλήκτρων, καταφέρνοντας σε σημεία, να θυμίσει για πολύ λίγο, το "666 International".

Από το σημείο αυτό και μέχρι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, του οποίου η μουντάδα κλείνει με ιδιαίτερο τρόπο το "Pits", η μνημονικότητα των συνθέσεων πέφτει σταδιακά. Σε σποραδικά σημεία, οι μελωδίες και τα σόλο λάμπουν, ενώ η γενικότερη θεατρική ερμηνεία είναι ιδιαίτερα θετική, η κοινότυπη όμως συνθετική δομή των κομματιών, λειτουργεί αντίστροφα. Μπορεί οι ταχύτητες να εναλλάσσονται, σε αρκετά τραγούδια όμως, μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως πρόκειται περί τυπικής συρραφής ετερόκλητων μερών. Συνεπώς, η δυναμική που συχνά αναπτύσσεται, χάνεται σχετικά γρήγορα.

Η θέληση των Svartelder, να κοιτάξουν στα ενδόμυχα της νορβηγικής σκηνής και να αντιληφθούν τον σημαντικό ρόλο που είχαν παίξει τα πλήκτρα και οι ατμόσφαιρες, δεν φέρνει ομοιόμορφα αποτελέσματα. Το γεγονός, παρόλα αυτά, πως επιδιώκουν να βρουν τον ήχο τους, είναι άξιο μνείας και φέρνει σε συγκεκριμένα σημεία, υπέροχα αποτελέσματα. Το "Pits" δεν είναι αδιάφορος δίσκος, και φανερώνει μια εξέλιξη. Οι ηχητικές του ατμόσφαιρες είναι όντως εφιαλτικές, και η έναρξη του δίσκου μαζί με το απόκοσμο κλείσιμό του, σίγουρα θα κρατήσουν το ενδιαφέρον γι' αυτό το συγκρότημα αναμμένο για τα επόμενά του βήματα.