Nili Brosh

Λίγο πολύ, οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει - συνειδητά ή μη - το στερεότυπο σύμφωνα με το οποίο οι γυναίκες στο χώρο της rock και του metal περιορίζονται μπροστά από ένα μικρόφωνο, ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με συγκροτήματα. Σίγουρα αρκετές έχουν επιλέξει να αναλάβουν τον ρόλο της τραγουδίστριας ως ένα πιο εκφραστικό και άμεσο τρόπο επικοινωνίας με το κοινό. Αλλά δε νομίζω να διαφωνήσει κανείς, πως, σε πολλές περιπτώσεις, το marketing επιβάλει τη θέση αυτή στις γυναίκες, ιδιαίτερα αν ακολουθούν τα «instagram-ικά πρότυπα ομορφιάς».

Και αν η Orianthi και η Nina Strauss λόγω της συνεργασίας τους με Ozzy και Alice Cooper αντίστοιχα αλλά και η Meg White των White Stripes είναι αρκετά αναγνωρίσιμες, υπάρχουν πολλές εξαίρετες μουσικοί εκεί έξω που αξίζουν ισότιμη μεταχείριση. Αναφέρω μερικές οι οποίες προσωπικά μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον, όπως η Gabriela Quintero των Rodrigo y Gabriela, η Stefanie Mannaerts των Brutus, οι Vodun, η Leah Wellbaum των Slothrust, η Katy Elwell των Lizzard και η Serena Cherry των Svalbard.

Ήρθε, λοιπόν, ο καιρός να γνωρίσουμε και την Nili Brosh από το Ισραήλ. Μεγαλωμένη από τα 12 της στις Η.Π.Α. με σπουδές στο φημισμένο Berklee, έχει παίξει μέχρι στιγμής με ονόματα όπως οι Guthrie Govan και Tony MacAlpine, ενώ συμμετείχε και στην παραγωγή "Michael Jackson: One" των Cirque du Soleil. Παράλληλα, κυκλοφόρησε τρεις δίσκους με τον τρίτο, "Spectrum", να μην έχει κλείσει ακόμα ένα δίμηνο ζωής. Και όλα αυτά μόλις στα 31 της!

To "Spectrum" είναι ένα concept άλμπουμ που αναφέρεται στο μουσικό φάσμα που καλύπτουν οι ορχηστρικές συνθέσεις του. Η αρχή είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή, αφού προσωπικά δεν περίμενα δύο flamenco συνθέσεις στην έναρξη του προσωπικού δίσκου μιας κιθαρίστριας με έντονες rock καταβολές. Κατάφερε, όμως με αυτόν τον τρόπο να κερδίσει την προσοχή μου. Μετά την επίσκεψή μας στις μεσογειακές περιοχές της Ισπανίας, το ταξίδι συνεχίζει πιο βόρεια και τη Γαλλία με το βάλς του "Circus Wedding" και το ακορντεόν να κυριαρχεί, ενώ στο "Rachel In Paris" το βιολί αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Συνέχεια με πιο μοντέρνους ήχους και την Brosh να προσφέρει ένα απολαυστικό fusion ηλεκτρονικής μουσικής και jazzy ηλεκτρικής κιθάρας στο "Solace", ενώ αγγίζει το progressive metal με τα "Retractable Intent" και "Desert Deja Vu" . Ομολογώ, ότι σε αυτές τις δυο συνθέσεις είναι που με έχασε ελαφρώς, καθότι δεν είμαι φαν του φαντεζί, βιρτουοζικού παιξίματος που είθισται οι solo κιθαρίστες να προτιμούν. Από την τριάδα ("Djentrification", "Primal Feels", "Resistance Piece") των τελευταίων κομματιών του δίσκου θα μπορούσε να προκύψει μια ενδιαφέρουσα συνεργασία ανάμεσα στην Ισραηλινή μουσικό και τους Pendulum με αφορμή τη σύμπραξη της κιθάρας και της dance μουσικής με συμπαθητικό τρόπο.

Κρίνοντας το συνολικά, το "Spectrum" δεν είναι εκείνος ο δίσκος που θα καταφέρει να κάνει τη διαφορά με τον ήχο του. Είναι αρκετά άνισος και δεν έχει ξεκάθαρη ταυτότητα. Ωστόσο, η Brosh δεν διστάζει να θυσιάσει μερικές φορές το βασικό όργανο (κιθάρα) προκειμένου να τονιστεί η διαφορετικότητα του κομματιού και αυτό είναι υπερ της. Προσωπικά, εκτίμησα περισσότερο το πρώτο μισό του, μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Αλλά το υπόλοιπο, θεωρώ, πως μπορεί να αποτελέσει βάση για εξέλιξη στο μέλλον, αφαιρώντας τα πολλά σ(τ)ολίδια που ορισμένες φορές παραπέμπουν σε τεχνικές ασκήσεις.