Brutus

Nest

Sargent House (2019)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 15/05/2019
Ένα ταξίδι από το post στο punk και ό,τι υπάρχει ανάμεσά τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει λέξη που να περιγράφει εκείνο το συναίσθημα που έχεις όταν βρίσκεις κάτι υπέροχο αλλά δεν μπορείς να το περιγράψεις με λόγια. Είτε μιλάμε για μουσική, είτε για βιβλία, ταινίες, πίνακες ζωγραφικής ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης, είτε για ανθρώπους, αυτά τα περιστατικά είναι σπάνια. Είναι σχεδόν αδύνατο να βάλεις όσα περνάνε απ' το μυαλό σου σε προτάσεις για να τα μοιραστείς. Όταν, όμως, έρθεις αντιμέτωπος με ένα από αυτά το νιώθεις. Για τον γράφοντα, το "Nest" ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις.

Όσοι είχαν ασχοληθεί με το ντεμπούτο του σχήματος από το Βέλγιο ξέρουν σε γενικές γραμμές τι να περιμένουν. Όχι ότι η συνταγή παρέμεινε απαράλλαχτη, αλλά τα βασικά συστατικά είναι ακόμα εκεί. Οι γκρίζες ατμόσφαιρες, το λιτό στήσιμο με κιθάρα-μπάσο-ντραμς-φωνή, η ανοιχτόμυαλη προσέγγιση, η οργανική παραγωγή, οι post-rock αναφορές, η punk λογική. Αυτή τη φορά, ωστόσο οι δοσολογίες άλλαξαν. Ακόμα περισσότερο, από τις μέρες του "Burst", φαίνεται πως η ίδια η τριάδα έχει αλλάξει. Ο ήχος τους είναι πιο συνεκτικός, πιο σφιχτός, αν βγαίνει κάποιο νόημα από αυτό.

Στην πρώτη ακρόαση ο δίσκος μοιάζει χαώδης. Υπάρχουν τόσα ετερόκλητα στοιχεία, τόσα μέρη στο άθροισμα που μόνα τους είναι συνηθισμένα, αλλά μαζεμένα συναντιούνται σπάνια. Η εισαγωγική τριάδα των "Fire", "Django" και "Cemetery" είναι αντιπροσωπευτική. Τα φωνητικά της Stefanie Mannaerts αλλάζουν από ταξιδιάρικα σε οργισμένες κραυγές (επίσης, παίζει ντραμς), οι στίχοι είναι ιδιότροποι, το μπάσο του Peter Mulders τη μία στιγμή σιγοντάρει και την επόμενη βγαίνει μπροστά, hardcore ξεσπάσματα πετάγονται απ' το πουθενά, οι κιθάρες του Stijn Vanhoegaerden δεν παίζουν με συνήθεις σύγχρονους rock όρους.

Η γενικότερη παράνοια ίσως βγάζει λίγο περισσότερο νόημα αν αναλογιστεί κανείς ότι τα 2/3 της μπάντας μερικά χρόνια πίσω έπαιζαν διασκευές σε Refused. Όχι ότι το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής που υπάρχει εδώ μέσα έχει άμεση σχέση με τον ήχο των σουηδών. Από την άλλη, αν έπρεπε με το πιστόλι στον κρόταφο να βάλω το άλμπουμ κάτω από μια ταμπέλα, μάλλον θα διάλεγα εκείνη του post-hardcore, οπότε δεν ξέρω τι συμπέρασμα βγαίνει από όλον αυτόν τον σχεδόν-συλλογισμό. Σε κάθε περίπτωση, αν ακούσετε το "War" κι αντί να μαζεύετε μυαλά απ' το πάτωμα σκέφτεστε υποείδη, να πάτε να το κοιτάξετε.

Το "Nest" είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις άλμπουμ που λειτουργούν ιδανικά ως σύνολο, χωρίς να του λείπουν οι δυνατές μεμονωμένες στιγμές. Ο ήχος του είναι πολυδιάστατος και απαιτητικός, αλλά με λίγη προσοχή γίνεται σαφές ότι τα επιμέρους στοιχεία που τον απαρτίζουν είναι απλά. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι τόσο οι πιο προσγειωμένες στιγμές όσο και οι πιο σύνθετες (βλ. "Space" και "Sugar Dragon" αντίστοιχα) ακούγονται εξίσου απολαυστικές. Είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό ότι, παρά τις όποιες επιρροές, το τρίο έφτιαξε έναν ήχο φρέσκο και πέρα για πέρα προσωπικό.

  • SHARE
  • TWEET