Neal Smith

Ο Neal Smith αποτελεί ένα από τα μέλη της αρχικής σύνθεσης της μπάντας του Alice Cooper, όταν ακόμα αυτό το όνομα αναφερόταν πρωτίστως στο σύνολο του συγκροτήματος και μετέπειτα στον τραγουδιστή του. Ο Smith έμελε να βρεθεί πίσω απ’ το drum kit για επτά συνολικά άλμπουμ, ανάμεσα τους τα "Love It To Death", "Killer", "School’s Out" και "Billion Dollar Babies". Επίσης, τη χρονιά που μας πέρασε, συμμετείχε σε τρία τραγούδια του "Welcome 2 My Nightmare". Αυτή ήταν κι η πρώτη φορά που συνεργάστηκε με τον Alice Cooper μετά από 37 χρόνια.

Δύο χρόνια πριν από αυτή τη συνεργασία τους, το 2008, ο Smith είχε κάνει την πρώτη απόπειρα δημιουργίας ενός δικού του άλμπουμ, με το "KillSmith/Sexual Savior". Τρία χρόνια μετά, έφτασε στα χέρια μας ο διάδοχος του, ονόματι "KillSmith Two". Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του εναρκτήριου "2000 Miles From Detroit" αντιλαμβανόμαστε με τι έχουμε να κάνουμε. Το σύνολο του υλικού ακροβατεί ανάμεσα στο hard rock και στο metal, με το πρώτο να υπερτερεί σε γενικές γραμμές αλλά και το δεύτερο να κερδίζει πού και πού έδαφος. Για παράδειγμα, κομμάτια όπως τα "Die For The Night" και "Kiss My Rock" συνυπάρχουν και δένουν αβίαστα με τα σαφέστατα βαρύτερα -τόσο μουσικά αλλά κυρίως στιχουργικά- "Cemetery Of The Damned (23)",  "Death By The Numbers" και "Legend Of Viper Company".

Έτσι, ο δίσκος δεν δείχνει να προσπαθεί να παντρέψει με το ζόρι hard rock και metal αλλά είναι κάτι που μάλλον συμβαίνει αυθόρμητα. Και αυτό φαίνεται να αποτελεί το κύριο συστατικό του "KillSmith Two". Η όλη προσπάθεια διέπεται από ειλικρίνεια και αυθορμητισμό. Αλλά αυτό βέβαια δεν μπορεί να αποτελέσει ελαφρυντικό για τα πάντα. Οι δώδεκα συνθέσεις του δίσκου δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κακές (άντε εκτός από το ανυπόφορο "Crimes Of Passion"), αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ πως κάποιος θα ενδιαφερόταν να ακούσει πάνω από μερικές φορές κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι, πόσο μάλλον να δώσει πολλαπλές ακροάσεις στο άλμπουμ. Σε αυτό συντελούν -μεταξύ άλλων- και οι βαρετές στα ρυθμικά σημεία κιθάρες, που αποτυγχάνουν να δώσουν οποιαδήποτε ιδιαίτερη ένταση. Σε αυτό έχει παίξει καθοριστικό ρόλο η παραγωγή, η οποία είναι η απολύτως βασική, κάτι που στην εν λόγω περίπτωση δεν έχει βγει σε πολύ καλό. Τέλος, τα φωνητικά του Smith δεν παρουσιάζουν απολύτως τίποτα το αξιόλογο, κάτι που σε συνδυασμό με τους -ανά στιγμές-, ας πούμε, όχι τόσο καλούς στίχους του, αποτυγχάνει να έχει ένα αποτέλεσμα άξιο λόγου.

Η δεύτερη solo δισκογραφική προσπάθεια του Neal Smith, λοιπόν, μας παρουσιάζει ένα σύνολο hard rock/metal συνθέσεων, οι οποίες έχουν γραφτεί και δουλευτεί με «καλές» προθέσεις, αλλά δεν δίνουν εντέλει κάτι που να χρήζει ιδιαίτερης προσοχής.