Nashville Pussy

"Born to die in a rock 'n' roll band
Always seemed like a hell of a plan
Form Hell To Texas in a beat up van
Why can't you understand"

Το μόνο πράγμα που ξεπερνά την ένταση του μανιώδους rock 'n' roll των Nashville Pussy είναι το κωμικό της ύπαρξής τους. Άντε και ο ρυθμός με τον οποίο αλλάζουν μπασίστριες. Τους αποτελούν τέσσερις καρικατούρες της μουσικής σκηνής που ενσωματώνουν όλα τα κλισέ της rock απρέπειας και κακής συμπεριφοράς και τα συνοψίζουν στο τρίπτυχο (παραλλαγή του κλασικού sex, drugs & rock 'n' roll): gettin' drunk, gettin' high, gettin' laid.

Το γεγονός όμως ότι φτάνουν αισίως στον πέμπτο δίσκο τους φέτος υποδηλώνει ότι κάτι παραπάνω από φθηνός χαβαλές συμβαίνει στις τάξεις τους. Όχι ότι και από αυτόν δεν υπάρχει μπόλικος. Από τους τίτλους των τραγουδιών τύπου "I'm So High" και "Drunk Driving Man" μέχρι στίχους όπως "did I shave my balls for this?" (ειρωνεία προς το γνωστό γυναικείο country anthem "Did I Shave My Legs For This"), η χοντροκομμένη πλάκα ξεχειλίζει. Το ίδιο όμως ξεχειλίζει και το «οι - AC/DC - συναντάνε - τους - Motorhead - στο - Texas - και - όλοι - μαζί - πάνε - να - πιούνε - bourbon 'n' beer» καταιγιστικό southern rock τους που στηρίζεται στα riffs του ρυθμικού κιθαρίστα και τραγουδιστή Blaine Cartwright και τη lead κιθάρα της συζύγου του, κυρίας (μην την πείτε ποτέ έτσι μπροστά της, μπορεί και να παρεξηγηθεί) Ruyter Suys. Όσοι μάλιστα τους έχουμε δει ζωντανά αντιλαμβανόμαστε ότι η παρουσία της είναι για παραπάνω από έναν λόγους εκρηκτική.

Στο "From Hell To Texas" η συνταγή δεν αλλάζει και το μόνο που ίσως έχει προστεθεί είναι η ικανότητα της τωρινής μπασίστριας, Karen Cuda, να προσφέρει κάτι παραπάνω στο συγκρότημα από απλώς μερικά έξτρα κιλά σιλικόνης. Η φωνή του Blaine παραμένει τσαμπουκαλεμένη και γρέζα σαν Alice Cooper με βρογχίτιδα, αλλά τα τραγούδια έχουν πιο προσεκτικά τοποθετημένα hooks και ίσως περισσότερο μελωδικά ρεφρέν, που συχνά υποστηρίζονται και από δεύτερα φωνητικά των γυναικών της μπάντας (σαν αγριόγατες με τα νύχια έξω βεβαίως). Όπου τα στοιχεία αυτά δένουν καλά με τα λασπωμένα riffs, η μουσική τους είναι ικανή να κάψει κάμποσα ηχεία. Υπάρχουν και (λιγοστές είναι η αλήθεια) περιπτώσεις, όμως, όπου το «μία από τα ίδια» υπερισχύει και η βαρεμάρα κάνει δειλά την εμφάνισή της.

Η αλήθεια είναι ότι οι δίσκοι των Nashville Pussy πρέπει να προσεγγίζονται με συγκεκριμένη διάθεση και να ακούγονται υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Σίγουρα η επανάληψη άξεστων στίχων και το σκατολογικό περιεχόμενο δεν παραπέμπουν δα και σε κανένα έργο τέχνης, αλλά η μουσική των Nashville Pussy έχει τουλάχιστον δύο περιπτώσεις στις οποίες ακούγεται ως η καταλληλότερη δυνατή συνοδεία. Στον ανοιχτό δρόμο και επί σκηνής.