My Drunken Haze

Μετά από αρκετές αλλαγές στην σύνθεσή της, η μπάντα του Spir Frelini (Σπύρου Φρυλίγκου) βρίσκει την ιδανική της μορφή και με τους Matina Sous Peau στα φωνητικά / πλήκτρα / βιολί,  Nick Zouras στα τύμπανα και Costa Gunn στο μπάσο, βγάζει το ντεμπούτο ομώνυμο άλμπουμ. Στις συνθέσεις, έχει βοηθήσει και ο κιθαρίστας Harry Eugene Kane, ενώ τα "Girl Who Looks Like A Boy" και "Pleasing Illusions" του ανήκουν εξ' ολοκλήρου. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει αρχές Νοέμβρη από την Inner Ear, σε παραγωγή του King Elephant των Baby Guru, στου οποίου το υπόγειο φέρεται να ηχογραφήθηκε ως γνήσιο garage τέκνο, ενώ οι My Drunken Haze άνοιξαν την προχθεσινή live εμφάνιση των Allah-Las στην Αθήνα. Έχω βάσιμες υποψίες πως αυτό θα είναι μόνο η αρχή...

Οι αναφορές σε πράγματα και γεγονότα των '60s-'70s -άλλοτε φανερές και απροκάλυπτες κι άλλοτε αφομοιωμένες και επεξεργασμένες- μπλέκονται με Χατζιδάκι και γαλλική ποπ για την ελίτ. Η μόνιμη απορία που βασανίζει το μυαλό μου εξ’ αρχής των -πολλαπλών δεν σας κρύβω- ακροάσεων είναι γιατί δεν ακούω γάργαρα γαλλικά... Θεωρώ πως οι Αθηναίοι έχουν πιάσει πολύ σωστά το νόημα της επιστροφής στην αισθητική της flower power και το κάνουν με μία εξαιρετική οικονομία, καθώς η όλη προσπάθεια μας φέρνει πολύ κοντά στην ηχητική εμπειρία του εξαιρετικού φετινού δίσκου των GOASTT, "Midnight Sun", και δεν το αναφέρω τυχαία. Ποιό ορθότερο μέτρο σύγκρισης με το τι γίνεται στο εξωτερικό από μια «σοβαρή» δημιουργία του εξ' αίματος απογόνου αυτής της εποχής, Sean Lennon;

Η μουσική στροβιλίζεται στα ψυχεδελένια μονοπάτια από ουράνιο τόξο και acid, αλλά οι στίχοι παραμονεύουν κοφτεροί και ανηλεώς ειλικρινείς, ξεσκεπάζοντας την αυτοκαταστροφή που κρύβεται ατόφια πίσω από τους χρωματιστούς καπνούς της εποχής. Ο χιπισμός -επίκαιρος και πάλι, τώρα που ο έρωτας θυμίζει πόλεμο- με τα κρόσσια βουτηγμένα στον ορό της αλήθειας. Τα γυναικεία φωνητικά δικαιολογούν διαρκώς την ύπαρξή τους: πρώτον, μια mezzo γυναικεία χροιά με δυνατότητες και συναισθηματικό βάθος γίνεται γρήγορα ο καλύτερος οδηγός στα '60s και, δεύτερον, σε όλο τον δίσκο καλείσαι να (παρ-)ακολουθήσεις το ταξίδι στον έρωτα, την αυταπάτη, τη προδοσία και, τελικά, την λύτρωση μέσα από γυναικεία μάτια. Αν δεν πιστεύεις, δες και το υπέροχο εξώφυλλο, που βασίζεται σε ένα εξαιρετικό γυμνό του Jean-Christophe Destallieur. Κίτρινα μπαλόνια έρχονται ακάλεστα στο χέρι σου, καθώς το τείνεις απέλπιδα προς το μέρος του κοριτσιού που μοιάζει με αγόρι και αιωρείται με το χάρτινο αεροπλάνο του, σε  ένα παραμύθι χωρίς τέλος. Let's take the trip, λοιπόν.

Το «Κίτρινο Μπαλόνι» αναρωτιέται «πού πήγε το Χθες» -ωδή σε Σκαθάρια και "See Emily Play"- και σε κάνει να θέλεις να παραδοθείς σ' ένα νεο-shake, αφού ίσως δεν πρόλαβες να μάθεις πώς χορεύεται το παλιό. Το "Girl Who Looks Like A Boy" τα καταφέρνει μια χαρά να σε βάλει σε πειρασμό να πειραματιστείς και το "Pleasing Illusions" ακουμπάει μεν μουσικά στο "Young Men Dead" των Black Angels, αλλά δεν μένει σ' αυτό και δίνει μια νέα, απαλότερη διάσταση στον γνώριμο αλλά πολυδιάστατο αυτόν ήχο. Το γαλλοθρεμμένο Endless Fairytale είναι το μοναδικό τραγούδι που έπαιξε στο repeat αυτόν το μήνα και αυτό για έναν μουσικό συντάκτη λέει πολλά. Ξεκινάει ως αέναο παραμυθένιο τριπάκι στα γαλαζοκόκκινα νερά ενός παλιού «νέου κύματος» και καταλήγει σε -γνωστό στις περισσότερες εξ' ημών- ατέρμονο εφιάλτη. Dream pop σου λέει! Με drums πολύ μπροστά στην παραγωγή, όπως οφείλει κάθε «παιδί της Αφροδίτης» που σέβεται τον εαυτό του, αν και οι συνθέσεις είναι γενικά κιθαριστικές.

Ένας εναλλακτικός υπότιτλος αυτής της παρουσίασης θα μου χρησιμεύσει ως επίλογος: Psych / flower power αισθητική + καλή οικονομία συνθέσεων = ντεμπούτο με εξαιρετικές προοπτικές + Rocking Επιλογή.

Do you dig it?