Motorpsycho

Οι ανεξάντλητοι Νορβηγοί Motorpsycho γράφουν έναν ακόμη διπλό δίσκο, ερεθίζοντας την φαντασία όσων από μας γονατίσαμε για να προσκυνήσουμε το προ πενταετίας "The All Is One". Ειδικά μετά τα δύο συμπαθητικά αλλά καχεκτικά δίδυμα "Yay!" και "Neigh!" , η επιθυμία για έναν παραδοσιακό κι ορθόδοξο Motorpsycho γαργαντούα είχε ενταθεί, κάτι που το συγκρότημα αναγνώρισε. Το ομώνυμο άλμπουμ τους θα τους βρει ως δυάδα, και τα καθήκοντα ντράμερ που άφησε κενά πίσω του ο Tomas Järmyr το 2023 θα αναλάβουν να καλύψουν ο Ingvald Vassbø (κατά κύριο λόγο), και ο Olaf Olsen.

Ελάχιστα λακωνικοί και μετριασμένοι, οι Bent Sæther και Hans Magnus Ryan μοιάζει να μην κρατάνε τίποτε για τον εαυτό τους και να μην θυσιάζουν ουδεμία ηχογράφηση, και καταλήγουν με μία σειρά από μακροσκελείς ψυχεδέλειες, σύντομα ιντερλούδια, prog έπη, κι ενδιάμεσα ροκάκια, που αν μη τι άλλο δείχνουν την άνεσή τους να χτίζουν κάτι με φαινομενικά λίγα πράγματα, εμπνευσμένοι από την krautrock λογική και τα blues rock riffs. Διότι το "Motorpsycho", όπως συμβαίνει γενικά με τη μουσική των Νορβηγών, είναι φτιαγμένο χωρίς πολλούς φραμπαλάδες και κουραστικές ενορχηστρώσεις, ούτε καν όταν στρέφουν την προσοχή τους σε πιο ατμοσφαιρικά τοπία και βάζουν τον συνθετικό πήχη λίγο ψηλότερα.

Το άλμπουμ δεν έχει ιδιαίτερα ξεκάθαρη δομή, αφού δεν μοιάζει να υπάρχει κάποια λογική να διέπει τη σειρά των κομματιών – όχι άλλη, τουλάχιστον, πέρα απ’ τη διαρκή εναλλαγή διαθέσεων. Αναμφίβολα, εκεί που θα πέσει το μάτι ευκολότερα είναι στο εικοσάλεπτο "Neotzar (The Second Coming)" , με την φωνή της Thea Grant σε ρόλο μάγισσας που απαριθμεί τα υλικά ενός μαγικού φίλτρου απ’ το οποίο θα ξεπεταχτεί κάποιο φοβερό τέρας. Μεγαλόπνοο, σύνθετο, και λουπαριστό, με κρυφές λεπτομέρειες αλλά και νευρωτικά σόλο, το "Neotzar" αποτελεί κορυφαία στιγμή του δίσκου, και μία αταλάντευτη κορυφή στην πορεία του συγκροτήματος. Ωστόσο, ειδική μνεία πρέπει να γίνει και για το "The Comeback" με την Led Zeppelinική του αύρα και το ορμητικό του riff, το "Three Frightened Monkeys" που ακούγεται ακόμη πιο ψυχωμένο και ασυγκράτητο απ’ τα υπόλοιπα έπη, αλλά και το καταληκτικό «Dead of Winter", που διέπεται από μία ήπια μελαγχολία και, παρ’ όλο που δεν πρόκειται για μπαλάντα, είναι απ’ τις πιο συναισθηματικές στιγμές ενός δίσκου που καταπιάνεται γενικά με το σκοτάδι και τον θάνατο (βλ. επίσης και τους ωραίους στίχους του "Balthazar").

Οι Motorpsycho στον ομώνυμο δίσκο τους είναι και πάλι το συγκρότημα που γουστάρεις να ακούς και να ανακαλύπτεις, και μετά από σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια μουσικής παραγωγής είναι εντυπωσιακό ότι έχουν αυτή την ακόρεστη δίψα για δημιουργία και σύνθεση. Τώρα που λειτουργούν και με δικό τους label, αναφέρουν την απαρχή μίας νέας εποχής για το συγκρότημα, που ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα καταφέρουν να μας εκπλήξουν, αλλά πιστεύω ότι μπορούν να το κάνουν. Όπως λέει και το ίδιο το ντουέτο των μυστακιοφόρων μουσικών, δεν κάνουν τίποτα που δεν έχουν ξανακάνει στο παρελθόν (κάτι ούτως ή άλλως δύσκολο όταν έχεις τη δική τους δισκογραφία) , ούτε το κάνουν απλώς καλά: είναι οι μοναδικοί που το κάνουν μ’ αυτόν τον τρόπο.

Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για αλαζονεία;

Bandcamp