Motley Crue

Red, White & Crue

Universal (2005)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν από αρκετά χρόνια ο Oscar Wilde είχε πει: "Όταν ήμουν νέος πίστευα πως το πιο σπουδαίο πράγμα είναι τα χρήματα. Τώρα που είμαι γέρος... σιγουρεύτηκα!". Αν υποθέσουμε ότι ο Wilde ζούσε στις μέρες μας και έγραφε κριτικές (ελπίζω να μην τρίζουν τα κόκαλα του ανθρώπου αυτή τη στιγμή...) νομίζω πως θα μπορούσε κάλλιστα να πει: "Μικρός πίστευα πως ο σημαντικότερος λόγος για ένα reunion είναι τα χρήματα. Τώρα που είμαι γέρος... σιγουρεύτηκα!". Δε ξέρω για σας, εγώ πάντως θα συμφωνούσα απόλυτα. Και η περίπτωση των Motley Crue, με τους οποίους και θα ασχοληθούμε παρακάτω, είναι ένα παράδειγμα που θα επαλήθευε το πιο πάνω σκεπτικό! Όποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να ρωτήσει πόσα λεφτά παίρνουν για κάθε συναυλία τους οι Motley... Και αν μου πείτε πως μετά από τόσα χρόνια δεν έχουν και μεγάλη ανάγκη τα λεφτά, τότε θα απαντήσω: "Και γιατί δεν κάνουν την περιοδεία αφιλοκερδώς;". Αν ξαφνικά τους έπιασε τόσο μεγάλος πόνος να ξαναβρεθούν μπροστά στο κοινό τους, ας το έκαναν χωρίς χρήματα ή ας χάριζαν τα χρήματα αλλού! Ή τουλάχιστον ας έπαιρναν μόνο όσα χρειάζονταν για τα τελείως απαραίτητα μιας περιοδείας.

Επειδή όμως τίποτα τέτοιο δε συνέβη τα συμπεράσματα για τους λόγους της επανένωσης είναι κάτι παραπάνω από προφανή. Κοίτα να δεις πόσο εύκολα δυο άνθρωποι (αναφέρομαι στον drummer Tommy Lee και τον τραγουδιστή-όσο μπορούσε-Vince Neil) ξεχνούν το αμοιβαίο μίσος τους. Καλύτερα να μην τους δείξει κανείς παλαιότερες δηλώσεις τους.

Τέλος πάντων... Επειδή όπως έχουμε πει η μουσική στην τελική είναι αυτή που μετράει πιο πολύ απ' όλα, ας επικεντρωθούμε σε αυτή ξεχνώντας για λίγο τα προηγηθέντα. Για την προώθηση λοιπόν της επανένωσης με την αυθεντική τους σύνθεση (δηλαδή: Nikki Sixx, Vince Neil, Mick Mars, Tommy Lee) οι Motley αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν μια συλλογή με μερικά από τα καλύτερα και πιο γνωστά τραγούδια τους (που να γράφουμε καινούργιο δίσκο τώρα...). Η μουσική των Crue για όποιον δεν έχει τύχει να τους ακούσει θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χοντρικά ως μια "αλήτικη" ανάμιξη από '80s heavy metal, punk και rock 'n' roll. Με μια λέξη... ποζεριές! Ποζεριές όμως αρκετά καλύτερες από κλασσικά αμερικανικά group της εποχής.

Τα χρόνια που οι Crue μεσουράνησαν ήταν κυρίως από το 1981 έως τις αρχές των '90s. Τα χρόνια εκείνα κυκλοφόρησαν μερικούς από τους καλύτερους δίσκους που έβγαλε ποτέ το αμερικάνικο ποζεράδικο rock, όπως για παράδειγμα τα "Theater Of Pain", "Too Fast For Love" και "Dr. Feelgood". Τη σύνοψη της περιόδου εκείνης μπορεί να βρει κανείς στο πρώτο cd της συλλογής "Red, White & Crue". Το δεύτερο cd της συλλογής περιέχει τραγούδια κυρίως από το '90 και μετά, όταν και το μουσικό τους ύφος έγινε λίγο πιο προσιτό στο ευρύ κοινό, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι ξέφυγαν ποτέ από τα όρια του rock. H συλλογή εξάλλου περιέχει και τρεις νέες ηχογραφήσεις. Τα πολύ καλά "If I Die Tomorrow" και "Sick Love Song", καθώς και μια υπέροχη διασκευή στο "Street Fighting Man" των -ντροπή αν δεν το ξέρατε- Rolling Stones βεβαίως! Το θετικό είναι ότι περιέχονται τραγούδια από κάθε έναν από τους 8 δίσκους τους, ακόμα και από αυτούς στους οποίους δε συμμετείχαν κάποια από τα original μέλη. Συνεπώς η συλλογή μπορεί να δώσει μια πολύ καλή σφαιρική εικόνα των μουσικών επιτευγμάτων των Crue.

Είναι γεγονός πως οι Crue είναι γνωστοί όχι μόνο για τη μουσική τους αλλά και για την πολυτάραχη και γεμάτη καταχρήσεις ζωή τους. Αν μη τι άλλο οι τέσσερις τους έχουν ζήσει σχεδόν τα πάντα: Από γυναίκες που θα ζήλευε ο καθένας, μέχρι ναρκωτικά που αν τα έβαζες όλα μαζί θα γέμιζαν άνετα 5-6 νταλίκες! Η μαγκιά των Crue έχει να κάνει με το ότι ξεκίνησαν για πλάκα, και χωρίς ποτέ να αποτελέσουν τα αγαπημένα παιδιά των δισκογραφικών, κατάφεραν να φτάσουν κυριολεκτικά στην κορυφή και να διατηρηθούν εκεί για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αν λοιπόν θα θέλατε να έχετε κάτι ενδεικτικό της καριέρας των Crue τότε το "Red, White & Crue" ενδείκνυται και συνίσταται ανεπιφύλακτα.

  • SHARE
  • TWEET