Mother Turtle

Πριν λίγο καιρό, το ντεμπούτο άλμπουμ των Mother Turtle ήταν μια καλοδεχούμενη πρόταση ενός εγχώριου συγκροτήματος, το οποίο από το ξεκίνημά του έδειξε μια ιδιαίτερη ικανότητα να αναμειγνύει ήχους και επιρροές μιας εξαιρετικά δημιουργικής και αστείρευτης μουσικής πηγής. Εκείνης, της δεκαετίας του '70 και του ιδιόμορφου αρτιστικού prog rock χωρίς στεγανά και όρια. Και αν το πρώτο άλμπουμ των Θεσσαλονικέων εντυπωσίασε με τη μεστότητα και την κατάρτισή του, η δεύτερη δισκογραφική τους προσπάθεια έρχεται να τους καθιερώσει σε μια μικρή ελίτ συγκροτημάτων που αναδεικνύονται εκμεταλλευόμενα την αμεσότητα της διαδικτυακής προσφοράς του καλλιτεχνήματός τους.

Το "ΙΙ" αποτελεί ένα μεγάλο βήμα για το συγκρότημα, στα πλαίσια της συνεχούς βελτίωσης, συνθετικής και εκτελεστικής, και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα άλμπουμ με διαχρονική αξία και αναγνώριση της ντόπιας, και όχι μόνο, προοδευτικής σκηνής. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι Mother Turtle παίζουν εμπνευσμένο, περιπετειώδες και διεθνών προδιαγραφών prog rock με μια πρωτοφανή εξελικτική διάθεση και εμμένουν στον μικρόκοσμο ενός ιδιαίτερα απαιτητικού πλαισίου, το οποίο απαιτεί δίσκους που αποζητούν από τον ακροατή, όχι μια επιδερμική σχέση, αλλά από την άλλη μια προσεκτική ματιά στο όραμα και στη φιλοδοξία τους. Κάτι που γίνεται αντιληπτό από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Ο πλούσιος ήχος που διακρίνει το άλμπουμ, οι επιπρόσθετες πινελιές από πνευστά και γυναικεία φωνητικά, αλλά και η εκτελεστική δύναμη που το περιτρέχει, δημιουργούν ένα σύνολο που στέκεται περήφανα μεταξύ των κορυφαίων σύγχρονων ελληνικών άλμπουμ του ιδιώματος.

Όσον αφορά ξεχωριστά τις συνθέσεις του άλμπουμ, ήδη από το "Harvest Moon" γίνονται εμφανείς οι διαθέσεις των Mother Turtle με τον συγκερασμό υπέροχων μελωδιών, πνευστών, μιας King Crimson αισθητικής να πλανάται, αλλά και ιδίως στο "Walpurgi Flame", την κορυφαία ενδεχομένως σύνθεση του γκρουπ, οι συνθετικές εμπνεύσεις και τα πρόσθετα φωνητικά προσδίδουν έναν αέρα μεγάλης καλλιτεχνικής ορμής. Σύγχρονη προοδευτική άποψη, πάντα με γνώμονα τις «παρελθοντολαγνικές» καταβολές των VDGG, των Gentle Giant και φυσικά των κλασικών Genesis, στα σχεδόν είκοσι λεπτά που διαρκεί, η καλαισθησία που πηγάζει από την εξαιρετική ισορροπία μεταξύ σαξοφώνου και βιολιού, αλλά και τη μόνιμη περιπετειώδη φύση της κιθάρας και των πλήκτρων, οι Mother Turtle καταφέρνουν να προσεγγίσουν τον ήχο στη βάση του. Θέλει κατάρτιση και πραγματική προοδευτική ματιά, χωρίς προσκόλληση σε συνθετικές νόρμες για να καταφέρει ένα συγκρότημα να ξεχωρίσει πραγματικά από την υπερπροσφορά και οι Mother Turtle έχουν όλα εκείνα τα στοιχεία για να πρωταγωνιστήσουν. Σε συνδυασμό και με την απόδοσή τους επί σκηνής, οι συγκεκριμένοι τύποι αναδεινύονται συνεπείς και εξαιρετικά επιλεκτικοί, εν ολίγοις ένα συγκρότημα με όραμα. Η κλιμακωτή ένταση και εξέλιξη του "Art Of Ending A Revolution", κλείνει το άλμπουμ μέσα σε ένα έντονα φλοϋδικό ύφος και με τις κιθαριστικές εμπνεύσεις να αντιπαραβάλλονται στις «σαν από τη σχολή του Canterbury» εισαγωγικές folk πινελιές, αλλά και στο κλείσιμο ματιού στους Gentle Giant προς το τέλος, με το πολυφωνικό διάλειμμα.

Εν κατακλείδι, το "II" είναι μια επιλογή που ανταποκρίνεται στις φιλοδοξίες ενός συγκροτήματος, το οποίο φιλτράρει τις επιρροές του και παραδίδει ένα σύνολο μεστών, ώριμων και καλοδουλεμένων συνθέσεων. Οι Mother Turtle εξελίσσονται και προσθέτουν στην εγχώρια σκηνή ακόμα ένα δυνατό επιχείρημα δισκογραφικής ανόδου του ιδιώματος.