Monkey3

Δεν γίνεται να διαβάζεις Rocking και δη Γιώργο Ζαρκαδούλα και το όνομα Monkey3 να μη σου λέει τίποτα. Στα σχεδόν δέκα χρόνια ύπαρξής τους, οι Ελβετοί έχουν καταφέρει να προκαλέσουν ένα θόρυβο γύρω τους σε μια ομολογουμένως «συνωστισμένη» σκηνή, όπως είναι αυτή του stoner. Φυσικά, λόγοι γι’ αυτό υπάρχουν πολλοί, λόγοι που έκαναν -προ ολίγων ετών- τον μεγάλο John Garcia να συνεργαστεί μαζί τους. Ο όρος stoner αντικατοπτρίζει ίσως το τελικό αποτέλεσμα, σίγουρα όμως δεν είναι αρκετός για να προσδιορίσει πλήρως το τι αντιπροσωπεύει η μουσική των Monkey3.

Το "The 5th Sun" είναι ένα διαρκές τζαμάρισμα με τα πλήκτρα και τις κιθάρες να εναλλάσσονται στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Post rock, ψυχεδελικό 70s rock, γκρουβάτοι ρυθμοί, επαναλαμβανόμενα riff και heavy κιθάρες συνθέτουν ένα αρκετά συμπαγές σύνολο, οι μονάδες του οποίου, μια προς μια, καταφέρνουν να σταθούν επάξια, διαθέτοντας όλα τα στοιχεία των Monkey3 σε διαφορετικά ποσοστά η καθεμία. Το εναρκτήριο "Icarus" για παράδειγμα, στα 15 σχεδόν λεπτά του, περνάει από καθαρά post rock σε space καταστάσεις  για να κλείσει πάλι στο αρχικό μοτίβο. Το "Suns", αντιθέτως βασίζεται κυρίως στα πλήκτρα, τα οποία και δημιουργούν μια «ταξιδιάρικη» jazzy αίσθηση, με το κιθαριστικό μέρος να έρχεται αρκετά αργότερα. Η κορυφαία, για μένα, στιγμή, το "Once We Were", είναι η πιο δυνατή σύνθεση του δίσκου -μαζί με το "Icarus" (ακούστε εδώ την έκδοση χωρίς τα διαστημικά σημεία)- με heavy ανατολίζουσες μελωδίες και έντονο συναυλιακό χαρακτήρα, ενώ ξεχωρίζει για την ατμόσφαιρα του και το τριπαριστό "Circles". Στα τελευταία ανήκει και το "Pintao", με τη μελωδία των πλήκτρων της εισαγωγής του να θυμίζει λίγο "Immigrant Song".

Το "The 5th Sun" στέκεται πολύ καλύτερα από τον προκάτοχό του, γιατί ενώ η συνταγή παραμένει ίδια, το υλικό φαίνεται να είναι πιο δουλεμένο, άμεσο και «βαρύ». Η απουσία φωνητικών δίνει την δυνατότητα στους μουσικούς να δομήσουν με διαφορετικό τρόπο τα κομμάτια και αυτό είναι ένα στοιχείο που κάνει το δίσκο να ξεχωρίσει. Led Zeppelin, Pink Floyd και Porcupine Tree εμφανέστατες επιρροές των Ελβετών, οι οποίοι δείχνουν να βρίσκονται ίσως στην πιο δημιουργική φάση της μέχρι τώρα πορείας τους. Ενδείκνυται σε φίλους ορχηστρικών σχημάτων τύπου My Sleeping Karma, Long Distance Calling (μέχρι πρότινος) αλλά και σε όσους γενικά αρέσκονται στο χάσιμο μετά μουσικής. Αν και όχι η κορυφαία σύνθεση του δίσκου, παρόλα αυτά αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής είναι και το βίντεο του "Birth Of Venus" που επέλεξαν να κυκλοφορήσουν. Καλό χάσιμο!