Moby

Everything Was Beautiful And Nothing Hurt

Mute (2018)
Από τον Σπύρο Τσούτσο, 07/05/2018
Η εσωτερική του αναζήτηση συνεχίζεται μέσα από μελαγχολικές trip hop μελωδίες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έρχεται το καλοκαίρι. Ο Moby δεν θα μπορούσε να μείνει άπραγος και να μην μας προσφέρει μια σειρά τραγουδιών θερινής νοσταλγίας, μόνο που αυτή τη φορά, η ελπίδα του για τον κόσμο και την κοινωνία έχει χαθεί τελείως, με την μιζέρια και την ανασφάλεια να υπερτερούν. Δανείζεται τον τίτλο του δέκατου πέμπτου άλμπουμ του από το βιβλίο "Slaughterhouse Five" (1969) του Kurt Vonnegut και επιστρέφει στις trip hop καταβολές του, αφήνοντας πίσω προς το παρών το project Moby and the Void Pacific Choir με το οποίο κυκλοφόρησε του δύο τελευταίους του δίσκους. Τις ατμοσφαιρικές ηλεκτρονικές του συνθέσεις συνοδεύουν πεσιμιστικοί στίχοι οι οποίοι πηγάζουν από τις ενδότερες προσωπικές μετάνοιές του.

Είναι πάντα ενδιαφέρον, ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τα φωνητικά. Στα μελωδικά σημεία ακούμε την Mindy Jones για ακόμα μία φορά, παρέα με μερικές χορωδιακές φωνές, ενώ ο Moby δεν τραγουδάει, αλλά σχεδόν απαγγέλλει με απίστευτη ηρεμία, προσωποποιώντας ακόμη περισσότερο την δραματικότητα των στίχων. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να ακούσει κανείς τα "Mere Anarchy", "The Last Of Goodbyes", "The Ceremony Of Innocence" και "The Middle Is Gone". Ανάλογη λογική διατηρεί και για το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, "This Wild Darkness", ίσως ότι πιο κοντά στις Play εποχές του καλλιτέχνη. Down - tempo, gospel χορωδίες, πιάνο και strings παιγμένα με τον συνήθη τρόπο, προσφέρουν ένα soundtrack για στιγμές που όλοι έχουμε ζήσει και θα ζήσουμε.

Ποτέ δεν φοβήθηκε να διασκευάσει κομμάτια τα οποία δεν συνάδουν με το ηλεκτρονικό ιδίωμα το οποίο υπηρετεί. Κατά καιρούς έχουμε ακούσει Joy division, Mission of Burma και αυτή την φορά το "Like A Motherless Chid", ένα παραδοσιακό spiritual αφρο-αμερικάνικο τραγούδι, το οποίο χρονολογείται την εποχή της σκλαβιάς περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Έντονη είναι η ανάμνηση της ερμηνείας του εν λόγω κομματιού από τον Richie Havens στο Woodstock όταν και η λέξη freedom αποτυπώθηκε στα στόματα του πλήθους.

Ο Moby πάντα ακροβατούσε μεταξύ της κατάθλιψης και της χαράς που δίνει η ελπίδα. Αυτήν τη φορά φαίνεται να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην απόγνωση αφήνοντας πίσω τις θετικές του σκέψεις και ενισχύοντας περισσότερο την εικόνα της τραγικής περσόνας, με το ατάραχο ύφος και την άπλετη σοφία στο βλέμμα του και στη μουσική του.

  • SHARE
  • TWEET