Mick Harvey

"Κακό πράγμα η νύστα"... Αυτή η κριτική δε θα μπορούσε να αρχίσει με καλύτερη ατάκα από αυτήν εδώ την οποία "εκστόμισε" ο Ηλίας πριν από λίγο στο MSN. Το δισκάκι το οποίο θα σας παρουσιάσω ευθύς αμέσως είναι πόνημα του κ. Mick Harvey. Για όσους δεν τον ξέρουν, θα έπρεπε να συμπληρώσω ότι ο εν λόγω κύριος είναι ιδρυτικό μέλος των Bad Seeds, του συγκροτήματος που συντροφεύει τον Nick Cave όλα αυτά τα χρόνια. Η προσωπική μου λατρεία για τον Αυστραλό με τη βαθειά φωνή ήταν, λοιπόν, αυτή που με οδήγησε στο να επιλέξω να κρίνω και το album του κολλητού του...

To "One Man's Treasure" είναι ένα album διασκευών, που με την προσθήκη 2-3 προσωπικών κομματιών κατοχυρώνεται στον κ. Harvey. Το στυλ του; "Μπαρόκ ποπ", κατά τη δισκογραφική του εταιρεία, "ατμοσφαιρική ήπια μουσική" κατά τον Κωστή και country-pop με πάρα πολλές επιρροές από Tim Buckley και Leonard Cohen κατ' εμέ. Κοιτάξτε τώρα το δύσκολο του εγχειρήματος: το "One Man's..." έχει 3-4 πολύ καλά κομμάτια... Όταν λέμε πολύ καλά, εννοούμε ιδιαίτερα, μελαγχολικά, με ωραία ενορχήστρωση, με βιολιά (πάντα απαραίτητα σε αυτού του είδους την μουσική προσέγγιση) και με τον Mick να τραγουδάει βαθιά και αισθαντικά τις καταραμένες του μπαλάντες (οι οποίες δεν είναι και δικές του, αλλά τέλοw π;aντων...). Ωραία μέχρι εδώ. Είναι ωραίο στιχουργικά, έχει συναίσθημα, έχει προσωπικό στυλ (ίσως όχι και τόσο, αλλά λέμε τώρα), έχει ενιαίο ύφος που δε σε ξαφνιάζει και ξέρεις τι ακούς, αλλά...

Αλλά το πρόβλημα που έχουν τα "ήπια album" είναι ότι σε κάποιες φάσεις κινδυνεύουν να γίνουν κατατονικά... Και αυτό το λέω γιατί τις δύο πρώτες φορές που προσπάθησα να ακούσω το album έπεσα σε R.E.M. γρήγορα και άνετα. Την τρίτη φορά λοιπόν, οπλισμένος με nescafe και μετά από 12 ώρες ύπνο, κατάφερα να τον τελειώσω και να καταλήξω στα παρακάτω συμπεράσματα: ο Harvey είναι καλός μουσικός, έξοχος ενορχηστρωτής, συμπαθής τραγουδιστής, αλλά δυστυχώς μέτριος συνθέτης...

Χαρακτηριστικό είναι πως τα κομμάτια τα οποία προανέφερα ως εξέχοντα είναι όλα διασκευές και μάλιστα από σπουδαίους μουσικούς (Tim Buckley, Nick Cave κ.α.). Επίσης ένα άλλο κακό του "One Man's..." είναι ότι το ενιαίο ύφος του καταλήγει να θυμίζει ενιαίο κομμάτι... Έτσι θεωρείς πως ακούς ένα γιγάντιο single με επιμέρους αλλαγές στη μελωδία και με πολύ πολύ άνισες στιγμές (κάτι σαν τη μουσική των Sigur Ros, αλλά με λιγότερη έμπνευση). Δεν είναι πως ο δίσκος είναι χάλια... Έχει κάποια κομμάτια που είναι πολύ καλά. Απλά είναι τέσσερα στα δώδεκα και ενδιάμεσα από αυτά κινδυνεύεις πολύ να σε πάρει ο ύπνος. Άσε που το booklet του δίσκου αποτελείται από μόνο δύο φύλλα τα οποία δεν περιέχουν σχεδόν τίποτα (μόνο τα απολύτως απαραίτητα, για στίχους ούτε λόγος). Δε μπορείς να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά με τη μουσική, δε μπορεί να σε απασχολήσει και το booklet, άστα να πάνε...

Επαναλαμβάνω και συνοψίζω: κάποια καλά κομμάτια σε ένα δίσκο ο οποίος είναι στο "χάσιμο" και τελικά σε χάνει και χάνεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε ο Harvey να παίζει τόσο υφολογικώς παρόμοια κομμάτια από track σε track (ειδικά όταν με τον Cave έχει δείξει πως ξέρει να ροκάρει, έστω και συγκρατημένα), αλλά δυστυχώς καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι καλοί ως χρήσιμα εργαλεία σε δουλειές άλλων, ενώ δεν είναι αρκετοί για να στηρίξουν προσωπικές προσπάθειες. Και να φανταστείς ότι αυτό είναι το τέταρτο album του! Αναρωτιέμαι πως να είναι τα υπόλοιπα. Τελικά έχει δίκιο ο Ηλίας. "Κακό πράγμα η νύστα"... Ιδιαίτερα όταν την προκαλείς εσύ.