Meshuggah

Οι Meshuggah ήταν ανέκαθεν γνωστοί για τη μισαλλοδοξία τους. Με κάθε νέα τους κυκλοφορία, ολοένα και τονίζουν τη χαρακτηριστική αδιαλλαξία που τρέφουν για τις όποιες συμβατικές φόρμες. Κανείς όμως δεν περίμενε πως θα βγάλουν τον πιο προσιτό δίσκο της καριέρας τους, ακριβώς πάνω στην εποχή που ο ακραίος τεχνικός / πειραματικός ήχος βρίσκεται σε άνοδο. Γι' άλλη μία φορά αυθαιρετούν με το δικό τους, ξεχωριστό τρόπο.

Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, ο προκάτοχος με τίτλο "Catch 33" δε με κέντρισε ιδιαίτερα. Ίσως επειδή στην ουσία δεν είναι κανονικός δίσκος. Κακά τα ψέματα, το βλέπω περισσότερο ως το δεύτερο μέρος που συμπληρώνει το πείραμα που ξεκίνησαν με το "I". Χρειάστηκαν 3 χρόνια και ένα νέο studio album για ν' αποκαταστήσουν την τάξη, αλλά και να ταράξουν (ξανά) τα νερά γύρω απ' το όνομά τους.

Στα του δίσκου λοιπόν, η μπάντα δούλεψε, ή μάλλον «έπαιξε», πολύ με τις δομές των κομματιών, σε σημείο που ακούγονται πιο προσφιλή στον ξένο -για τα δεδομένα τους- ακροατή. Πιθανότατα πρόκειται για τον πιο live δίσκο τους. Φυσικά, τα γνώριμα, αγαπητά στοιχεία δεν παραμερίστηκαν ούτε στο ελάχιστο. Ακόμα δηλαδή και στο "Combustion", που αποτελεί track τύπου «κλασσικό hitάκι», απ' τις πρώτες κιόλας νότες ακούς τις κιθάρες στο γνώριμο μοτίβο. Η μπάντα συνεχίζει με τον ίδιο τσαμπουκά, με το ίδιο «έτσι θέλω». Τα ρυθμικά μέρη απ' την άλλη δείχνουν να μην τους προδίδουν, ενώ τα φωνητικά γι' ακόμη μία φορά είναι εντελώς «αλλού». Η φλέβα στο κεφάλι έχει πεταχτεί, ενώ το μάτι γυαλίζει επικίνδυνα καθώς έχει πάρει στροφή 40 μοιρών προς τα πάνω!

Συνοδοιπόροι σε όλα αυτά αποτελούν οι -πολλές φορές διεστραμμένες- μελωδικές γραμμές, ένα στοιχείο άρτια δεμένο με τ' όλο «τεχνοχαοτικό» κλίμα. Και σε σύνολο κομματιών ο δίσκος είναι πληρέστατος. Θα μπορούσα άνετα να συνεχίσω να εκθειάζω. Έχει κι αυτό το "Bleed" με τις κιθάρες του που ματώνουν κυριολεκτικά τ' αυτιά σου! Και τ' ομώνυμο κομμάτι, μ' αυτό το κόψιμο στο 1:30 που σου χαρίζει απλόχερα απανωτά εγκεφαλικά, ώσπου να σε αποτελειώσει η riffάρα που μπαίνει στο 3ο λεπτό. Καλά, για το τελευταίο κομμάτι ας μη μιλήσουμε καν. Τα King Crimson στοιχεία του στρώνουν αβέρτα κόκκινα χαλιά, ή ακόμα καλύτερα, ρίχνουν την ιδανική αυλαία.

Αντί όμως να κάθομαι να τα ψειρίζω, προτιμώ να κλείσω με το ζουμί της υπόθεσης. Το "ObZen" τελικά δείχνει πως η νέα, πιο βατή προσέγγιση συνυπάρχει με το χαρακτηριστικό feeling που σου βγάζει αυτή η μπάντα. Το λέει και το ίδιο το συνθετικό, ως έννοια. «It seems that Zen can appeal ObZen». Αποκρουστικό δεν ακούγεται; Ίσως. Παρ' όλα αυτά, αποτελεί το οπτικό πρίσμα που ανέκαθεν εξέφραζε τους Meshuggah. Εκλογικευμένη παράνοια. Όσον πάλι αφορά τον δίσκο καθ' αυτό, αντικατοπτρίζει ό,τι ακριβώς περίμεναν οι οπαδοί. Ένα ακόμη κόσμημα στη δισκοθήκη τους. Ένα ακόμη διαμάντι στο περιβόητο στέμμα. Έναν ακόμη δίσκο των Meshuggah...