Memory Garden

Μπορεί κάποιος να κάνει μια ιστορικά αναδρομή στο παρελθόν των Memory Garden ή στο σουηδικό doom γενικότερα. Υπάρχουν μια σειρά από ενδιαφέρονται στοιχεία που θα μπορούσαν να παρατεθούν και συμπεράσματα να καταλήξει κανείς, ενώ  λογικά θα αρχίσει να καταμετράει ξεχασμένους θησαυρούς προερχόμενους από την -ανεξάντλητη μουσικά- Σουηδία. Ένα εκ τω βασικών συμπερασμάτων θα είναι πως οι Memory Garden αποτελούν μάλλον το πιο υποτιμημένο και αδικημένο συγκρότημα του ιδιώματος.

Χωρίς να διαφωνήσω, δεν έχω σκοπό σε αυτό το κείμενο να αναλύσω γιατί οι Memory Garden δεν έφτασαν ποτέ το status των Candlemass, όπως άφηνε υποσχέσεις το ντεμπούτο τους, "Tides", πίσω στο 1996, αλλά και γιατί δεν ξέφυγαν ποτέ από ένα σχεδόν underground επίπεδο. Μπορεί να φταίνε και οι ίδιοι, μπορεί πολλοί παράγοντες ταυτόχρονα, αλλά δεν έχω πειστικές απαντήσεις. Παρόλα αυτά λίγοι είναι αυτοί που δεν τους αναγνωρίζουν ότι σε κάθε δουλειά τους χαρακτηρίζονται από υψηλή ποιότητα, τόσο ηχητικά, όσο και συνθετικά. Κάτι που δεν αλλάζει στο ελάχιστο στο νέο τους άλμπουμ, "Doomain".

Ξεπερνώντας το μάλλον ανέμπνευστο λογοπαίγνιο του τίτλου, οι βασικές διαφορές σε σχέση με το παρελθόν έχουν να κάνουν με τις αλλαγές στο στρατόπεδο της μπάντας, καθώς ο κιθαρίστας (και βασικός στιχουργός) Anders Looström κι ο μπασίστας Johan Fredriksson απεχώρησαν, ενώ η συνεργασία με τον Mike Wead (Kind Diamond / Mercyful Fate) στην παραγωγή σταμάτησε μετά από τρία στούντιο άλμπουμ και ο πασίγνωστος Dan Swanö ανέλαβε τη θέση του, δίνοντας μια σχετικά φρέσκια προσέγγιση στον πολύ καλό ήχο του άλμπουμ.

Συνθετικά, η μπάντα συνεχίζει στο πολύ καλό επίπεδο του "Carnage Carnival", με το σχετικά up tempo "The Evangelist" να ανοίγει δυναμικά το άλμπουμ, θέτοντας απευθείας τον Stefan Berglund ως αιχμή του δόρατος, με την χαρακτηριστική φωνή του. Υπάρχουν αυξομειώσεις στις ταχύτητες ακόμα και μέσα στα τραγούδια (βλέπε "Barren Lands"), υπάρχουν σωστά τοποθετημένες δισολίες, δουλεμένα solos, ανατολίτικες κλίμακες (ομώνυμο) και μόνο στο εξαιρετικό "The King Of The Dead" σκέφτεσαι πως ίσως μερικές πιο πιασάρικες μελωδίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως δούρειος ίππος για το να ακουστεί η μπάντα από περισσότερο κόσμο. Από την επιθετικότητα του "Violate & Create" ως τη μελωδικότητα του ομώνυμου τραγουδιού και το επικό στοιχείο του κλεισίματος με το σύντομο "Misfortune", ο δίσκος παρουσιάζει ποικιλία ήχων και συναισθημάτων, καθιστώντας το σύνολο των 44 λεπτών ενδιαφέρον και σίγουρα αξιόλογο.

Θα έλεγα πως το "Doomain" κινείται στα ίδια υψηλά επίπεδα του "Carnage Carnival" και αποτελεί εγγύηση για κάθε φίλο του ήχου, χωρίς να πρόκειται για κάτι εντυπωσιακά διαφορετικό ή καλύτερο σε σχέση με το παρελθόν, ώστε να αλλάξει το στάτους της μπάντας. Προσωπική εκτίμηση -έχοντας μικρή επαφή τα τελευταία χρόνια με τον χώρο- είναι πως οι Memory Garden ανήκουν στους καλύτερους πρεσβευτές του σουηδικού doom και δεν βλέπω κάποιο λόγο γιατί τα άλμπουμ των Memory Garden να μην απολαμβάνουν τουλάχιστον της ίδιας υποδοχής με τα τελευταία άλμπουμ των Candlemass, αν και μετά από τόσα χρόνια μάλλον δεν έχει νόημα ούτε να το εξετάζει κανείς, ούτε να περιμένει να δει αν θα αλλάξει κάτι. Με τους Memory Garden έχεις εγγυημένα καλό και ποιοτικό heavy metal. Απλά πράγματα.