White Wizzard

Ο «Άσπρος Μάγος» σχηματίστηκε στο Los Angeles το καλοκαίρι του 2007 από τον μπασίστα Jon Leon, ο οποίος και αυτός είχε βαρεθεί όλο το νέο ύφος που έχει πάρει η σημερινή metal σκηνή. Χαρακτηριστικά έχει δηλώσει: "Βλέπω τόσους πολλούς old school metalheads στα καλοκαιρινά festival αλλά όταν τελειώνει το καθένα από αυτά δεν διακρίνω στο βλέμμα τους μια ανατριχίλα για αυτό που είδαν. Στέκονται εκεί, άπραγοι γιατί δεν υπάρχει κάτι στην σημερινή σκηνή που να τους συγκινεί. Νομίζω ότι εμείς μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό". Λόγια βαρύγδουπα τα οποία σίγουρα «προκαλούν» γιατί για να μιλάει κάποιος έτσι πρέπει να είναι σίγουρος για αυτό που λέει του αλλά και για αυτό που έχει να προσφέρει στους ακροατές.

Στα τέλη του 2007 ηχογραφούν το ομότιτλο EP τους που θα κυκλοφορούσε τελικά στα μέσα του 2008. Έβγαλαν επίσης ένα video clip για το κομμάτι “High Speed GTO” το οποίο κέρδισε το βραβείο καλύτερου video clip στο «2008 Action On Film Festival». Φέτος τον Μάρτιο αφού είχαν κυκλοφορήσει την δεύτερη δουλειά τους “Over The Top”, κέρδισαν το βραβείο καλύτερου νέου καλλιτέχνη από το αγγλικό Metal Hammer. Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης τους είχαν κάνει ήδη αίσθηση κερδίζοντας πολλούς οπαδούς  στους underground - και μη - metal κύκλους

Λογικά θα αναρωτηθεί κανείς αν όλα τα παραπάνω ανταποκρίνονται στην αξία του συγκροτήματος. Η απάντηση είναι καθαρά υποκειμενική. Οι White Wizzard ανήκουν και αυτοί στην κατηγορία των group που δεν συμβαδίζουν με την σημερινή ηχητική πορεία της heavy metal μουσικής αλλά θέλουν να αναβιώσουν μέσα από τα τραγούδια τους την δεκαετία των 80s, εκεί όπου άρχισαν όλα κατ' εμέ. Η δουλειά τους σίγουρα δεν είναι «πάνω από την κορυφή» όπως λέει ο τίτλος του album αλλά αν μη τι άλλο είναι πάρα πολύ αξιοπρεπής. Όσοι μπουν στον κόπο να ακούσουν τα τραγούδια τους θα νοιώσουν αμέσως την αγάπη που έχουν και αυτοί για το παλιομοδίτικο heavy metal, κάτι που είναι αρκετά εμφανές από την πρώτη κιόλας νότα του εναρκτήριου τραγουδιού “Over The Top” μέχρι και το τέλος.

Όσο τα λεπτά κυλάνε ανά κομμάτι συμπεραίνεις ότι οι White Wizzard είναι από τα νέα group που αξίζουν το χειροκρότημα, ειδικά των μεγαλυτέρων σε ηλικία οπαδών που έχουν βιώσει και αγαπήσει την δεκαετία 1980-1990. Τα τραγούδια τους φέρνουν στο μυαλό μου αφενός το κίνημα του New Wave Of British Heavy Metal αλλά και μπάντες από την πλευρά του Ατλαντικού όπως οι πρώιμοι Riot. Mid tempo κομμάτια με ωραία ρυθμικά μέρη και στακάτο ήχο στις κιθάρες αποτελούν τον βασικό σκελετό όλου του album, αποδεικνύοντας τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο ότι τα λόγια του κύριου Leon είναι πλήρως αληθή. Αυτό που αρέσκεται να παίζει μπορεί σε κάποια αυτιά να ακούγεται ρετρό αλλά σίγουρα διαφοροποιείται από τα σημερινά μουσικά δεδομένα. Παρόλο που η νέα σύνθεση του group είναι τελείως διαφορετική σε σχέση με αυτή στην πρώτη δουλειά τους, αφού ο Leon είχε απολύσει όλους τους μουσικούς, η μπάντα δείχνει να είναι αρκετά προβαρισμένη δίνοντας στον ακροατή την εικόνα ότι όλος ο δίσκος έχει δουλευτεί πολύ και τίποτα δεν έχει γίνει πρόχειρα. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ακούγεται τόσο ευχάριστα και δεν θες να τελειώσει.

Το αν θα αρέσει η όχι είναι θέμα του καθενός. Τουλάχιστον όλη η προσπάθεια έχει προκύψει από ανθρώπους που αγαπάνε τις ρίζες της heavy metal μουσικής και έχουν φτιάξει ένα ηχητικό αποτέλεσμα που βγαίνει από καρδιάς, άρα είναι και αγνό.