Candlemass, Grand Magus, Memory Garden @ Gagarin 205, 03/10/09

07/10/2009 @ 11:55
Έκτη επίσκεψη για τους Candlemass τα τελευταία οκτώ χρόνια και μάλιστα στα πλαίσια της βιντεοσκόπησης του νέου τους DVD. Τι άλλο μπορεί να περίμενε κανείς πέραν μιας θερμότατης ανταπόκρισης από πλευράς προσέλευσης; Η αλήθεια είναι πως ο μέσος Έλληνας οπαδός πιθανότατα ένιωθε διστακτικός έπειτα από τόσες φορές που τους έχει παρακολουθήσει, αλλά πέραν του προαναφερθέντος σημαντικού γεγονότος, αξιόλογο κριτήριο στάθηκε η φύση ενός πραγματικού event, για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, στο οποίο συμμετείχαν μπάντες από τον ευρύτερο χώρο του λεγόμενου παραδοσιακού doom.



Πρώτο σχήμα της βραδιάς λοιπόν αποτέλεσαν οι epic doom metallers Memory Garden, ή κατά απροσδόκητο τρόπο οι μεγάλοι νικητές της βραδιάς, σύμφωνα με την προσωπική άποψη του γράφοντος. Ούτως ή άλλως, γνωρίζαμε εκ των προτέρων πως οι Grand Magus είναι αρκετά δυνατοί ζωντανά, λόγω της συναυλίας που έδωσαν στο Underworld Club επί "Wolf's Return" εποχή, ενώ οι Candlemass από μόνοι τους αποτελούν μια σταθερή αξία, που στη χειρότερη των περιπτώσεων θα σε κάνει να περάσεις ένα απολαυστικό βράδυ (προσπερνώντας την ατυχή εμφάνιση στο Sporting επί 2005, καθώς μεγάλο ρόλο έπαιξε το κάκιστο των συνθηκών).



Τα ίδια βέβαια γνωρίζαμε και για τους Memory Garden, καθώς η απόδοσή τους στο Up The Hammers του 2008 άφησε πολύ κόσμο να παραμιλά και να διηγείται τα καλύτερα σε όσους έμελλε να παραβρεθούν στη δεύτερη μόνο ημέρα του event. Εντάξει, παραδέχομαι πως ανήκω στους χαμένους αυτής της περίπτωσης και για να επανορθώσω για αυτό το λάθος μπήκα στη διαδικασία να τσέκαρω το γκρουπ λίγο καιρό πριν τους παρακολουθήσουμε ζωντανά. Κι όπως είναι λογικό άλλωστε, από ένα σχήμα της κλάσης των Grand Magus περιμένεις μια θριαμβευτική εμφάνιση, ενώ από τους Memory Garden ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα, δεδομένων των ευνοϊκών προϋποθέσεων.



Πόσο τους αδίκησα. Πραγματικά, επί μια ώρα (και κάτι παραπάνω) δε σταμάτησαν να μας σφυροκοπούν, ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε το παίξιμό τους, καθώς έδειχναν να απολαμβάνουν τον χρόνο τους στη σκηνή όσο το δυνατό περισσότερο, η σκηνική παρουσία ήταν η καλύτερη δυνατή, ο ήχος αποδείχθηκε πολύ καλός για τα δεδομένα ενός opening act και -το σημαντικότερο όλων- ο κόσμος έδειχνε ευχαριστημένος, αλλά κι έκπληκτος, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό. Από τις περιπτώσεις που μπαίνεις θετικά προδιαθετειμένος και βγαίνεις οπαδός. Ειλικρινά, εύχομαι να τους δούμε ξανά στη χώρα μας το συντομότερο δυνατό.



«Η επιστροφή ενός λύκου» φαίνεται να κρύβει πολύ περισσότερα από την επίσημη υιοθέτηση της μασκώτ των Grand Magus». Ο ίδιος ο JB, εξ' άλλου, δε δίστασε να εκφράσει την ευαισθησία που τρέφει για την τάση εξαφάνισή τους, γεγονός που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη σύλληψη του εν λόγω τραγουδιού.



Και κάπου εδώ ξεκινά η περιγραφή της εμφάνισης των Grand Magus, αναφέροντας μια λεπτομέρεια που επίσης κρύβει πολύ περισσότερα, καθώς κάθε λέξη, ευχαριστία, αλλά και σχόλιο έκανε έκδηλο τον όποιο αυτοσχεδιασμό επί σκηνής. Κάποιος άλλος παρευρισκόμενος μπορεί να είχε ενοχληθεί, αλλά όχι αγαπητοί. Έτσι παίζεται το heavy metal. Με πενήντα κιλά καρφιά, όπως ανέβηκε ο, άξιος στο ρόλο του, Fox, με ψυχή και τσαμπουκά, με διάθεση να κάνεις και να πεις ό,τι ακριβώς νιώθεις, χωρίς να κολλάς σε τυποποιημένες εκφράσεις που απαγγέλλονται σε κάθε σου προορισμό. Και οι Grand Magus αυτό έκαναν. Ανέβηκαν κι έπαιξαν γ***μενο heavy metal. Λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να το θέσω αλλιώς. Μιλάμε για μια πραγματικά μεγάλη μπάντα, η οποία αξίζει κάθε επιτυχία κι έπαινο που έχει λάβει μέχρι σήμερα.

Για να πιάσουμε όμως τα πράγματα και λίγο συγκριτικά, η εμφάνιση αυτή αποδείχθηκε μακράν καλύτερη της πρώτης για ευνόητους λόγους που δεν είναι κακό να αναφέρουμε. Πολύ καλύτερος ήχος, πολύ πιο αξιοπρεπείς συνθήκες, μεγαλύτερη σκηνή και καλύτερο setlist, καθώς το τελευταίο album ήταν πραγματικά πολύ καλό (και ίσως ακόμη καλύτερο σε ζωντανή εκτελέση), ενώ δεν έλειψαν τα hitάκια που παραλήφθηκαν την προηγούμενη φορά (βλ. "Kingslayer"). Σημαντικό bonus τα άψογα διπλά φωνητικά και το γεγονός ότι η τριμελής σύνθεση του γκρουπ δεν έμοιαζε στατική πάνω στη μεγάλη σκηνή του Gagarin, καθώς κατάφερε να βγάλει πραγματικά πολύ ενέργεια, ακόμη και στις φάσεις που ο Fox είχε αναλάβει τα δεύτερα φωνητικά.

Τελευταία κι άξια αναφοράς απομένει, ως μοναδικό παράπονο, η μικρή διάρκεια του set, η οποία δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα 55 λεπτά. Έχοντας κατά νου πως η πρώτη εμπειρία κυμάνθηκε σε ανάλογα χρονικά πλαίσια, μπορεί να μην υπάρχει καμία διάθεση για γκρίνια, καθώς τα μέλη κέρδισαν το χειροκρότημα με το σπαθί τους, αλλά μας χρωστούν κάτι επιπλέον, ομολογουμένως, για την επόμενη φορά...

To setlist της εμφάνισης:
Like The Oar Strikes The Water
Blood Oath
Lodbrok
Wolf's Return
The Shadow Knows
Ulvaskall
Iron Will
I Am The North
Baptised In Fire
Kingslayer

Γιάννης Καγκελάρης

Οι τελευταίες ετοιμασίες λίγο πριν οι Candlemass πατήσουν το πόδι τους επί σκηνής μέτρησαν γύρω στα 25 λεπτά, χωρίς τη συνοδεία των πατροπαράδοτων σταυρών που συνήθως κοσμούν τη σκηνή και κάνουν ακόμη πιο επιβλητική την παρουσία τους, με αξιοσημείωτη στιγμή την ώρα που το πανό των αγαπημένων Σουηδών του ελληνικού κοινού ανέτειλε πίσω από εκείνο των Magus, μέσω χειροκροτημάτων από 800 και πλέον φίλους που παρευρέθησαν σε ακόμη μία εμφάνιση τους στη χώρα μας και φάνηκε να ξεχειλίζουν τον χώρο (ακόμη και στον εξώστη), ειδικά για τις ανάγκες του καινούριου τους dvd. Το ρολόι μας έδειχνε 10 ακριβώς όταν οι πένθιμες μελωδίες του "Marche Funebre" χρωμάτιζαν την ατμόσφαιρα του Gagarin club και το διψασμένο κοινό αδημονούσε για το πρώτο κομμάτι, που εξέπληξε πολύ κόσμο, μιας και δεν επέλεξαν να εμφανιστούν με κάποιο από εκείνα του "Death Magic Doom", αλλά με ένα παλιό up tempo της εποχής του «Μεσσία».



Ο ήχος εξακολούθησε να είναι καλός και με απόλυτη ισορροπία ανάμεσα σε κιθάρες, μπάσο και τύμπανα, γεγονός που φάνηκε να κληροδοτείται από τους μάγιστρους Grand Magus - δεν έκανε και τη χάρη του Lowe όμως, που τα προβλήματα με το μικρόφωνο συνεχίστηκαν μέχρι τα μισά του live, διακόπτοντας σε καίρια σημεία την επαφή του κοινού με τη φωνή του. Ποιος ιερόσυλος ευθύνεται για το ότι δε χαρήκαμε τις στυγνές κορώνες του ξανθωπού αοιδού κατά τα "Samarithan" και "At The Gallows End", ενώ οι προσπάθειές του για να μας υπνωτίσει με τα καπριτσιόζικα μάτια του απέβησαν τελικώς άκαρπες; «Άγνωσται αι βουλαί» γενικότερα και το αίσθημα πως ο Aμερικανός τραγουδιστής μάλλον δεν ήταν στη μέρα του άφησε περιθώριο στους κακεντρεχείς να καγχάσουν και να αναζητήσουν σωτήρια λύση σε κάποιο «Μεσσία» από το παρελθόν.



Μη βγαίνετε εκτός θέματος: δε χρειάζεται κανείς να αποδείξει μέσω Candlemass ποιο το ποιόν του Robert Lowe, αν και η ανάγνωση στίχων από το πάτωμα είναι λιγάκι ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι στο κοινό που στηρίζει τη μπάντα όλα αυτά τα χρόνια, καθώς ο παράγοντας «eye contact» είναι ο συνδετικός κρίκος τραγουδιστή-μπάντας-κόσμου. Αλλά και πάλι μη μπερδεύεστε: οι Candlemass είναι ο Edling και όχι ο Lowe. Ίσως κι εγώ να θεωρούσα πιο τίμιο να άγεται και να φέρεται ως session τραγουδιστής, αλλά τις αποφάσεις τις παίρνει άλλος και αυτό δεν είναι δικό μου θέμα. Αδιαμφισβήτητα, όμως, η ερμηνεία του στα παλαιότερα "Demons Gate" και "Dark Are The Veils Of Death" ήταν σαφώς άνευ προηγουμένου και σε σημεία ξεπερνούσε το παρελθόν της στοιχειωμένης θέσης του.



Οι εκπλήξεις όμως δε σταμάτησαν στιγμή σε αυτή τη χορταστική δίωρη εμφάνιση: οι προσθήκες των "Man Of Shadows" από το "King Of The Grey Islands" και "Tears" από το ένδοξο παρελθόν του "Tales Of Creation" (που λίγοι φάνηκαν να γνωρίζουν) σίγουρα αποζημίωσαν στα μέγιστα τους θερμοκέφαλους οπαδούς τους, όπως επίσης το "Demon Of The Deep" που ακολούθησε στο μέρος του πρώτου encore, μαζί με τη διασκευή στο "Kill The King" των Rainbow που ο κόσμος έδειξε να απολαμβάνει ιδιαίτερα, δημιουργώντας το αδιαχώρητο στις πρώτες σειρές. Προσθέστε και το stage diving του Leif, λίγο πριν το δεύτερο encore, που έδειξε να το χαίρεται τόσο όσο και ολόκληρη τη βραδιά και που σα μικρό παιδί παρότρυνε το κοινό να συγκεντρωθεί στο κέντρο για να πέσει στα χέρια του και να περιπλανηθεί ιπτάμενος για λίγο και θα έχετε την πλήρη εικόνα ενός γεμάτου set καθαρόαιμου doom, όπως ο ιθύνων νους, Leif Edling, και οι γερόλυκοί του μας δίνουν όλα αυτά τα χρόνια.



Το set list ήταν:
Marche Funebre
Mirror Mirror
Samarithan
At the Gallows End
If I Ever Die
Hammer of Doom
Dark Are the Veils of Death
Demons Gate
Emperor of the Void
Man of Shadows
The Bleeding Baroness
Tears
A Sorcerer’s Pledge
Demon of the Deep
Kill the King
Solitude



Highlights της βραδιάς για εμένα προσωπικά ήταν η ανατριχιαστική ερμηνεία του "The Bleeding Baroness", που αν έκανες το λάθος και αφηνόσουν στη φωνή του Lowe με κλειστά μάτια, θα νόμιζες πως η Βαρόνη θα ήταν μάλλον πίσω και δίπλα και μπροστά σου, ενώ δίχως άλλο, η επική μελωδία του "A Sorcerer's Pledge", που έκανε τα τείχη του κλαμπ να σειστούν και πλημμύρισε ταυτόχρονα τα μάτια και τις ψυχές μας, θέτοντας μας άνευ όρου σε πρώτης τάξεως backing vocalists στη θέση των απόντων γυναικείων κατά το κλείσιμο του κομματιού και που για χάρη τους το τραβήξαμε όσο δεν πάει!



Δέκα λεπτά πριν τις δώδεκα τα μεσάνυχτα και όλα τα παραπάνω ανήκαν στη μουσική ιστορία μίας ακόμα επιτυχημένης συναυλιακής νύχτας επί ελληνικού εδάφους. Μπορεί κάποιοι να μην έμειναν απόλυτα ευχαριστημένοι από τους headliners αυτού του τρομερού billing για τα εγχώρια δεδομένα, η αλήθεια είναι όμως πως οι Σουηδοί doomsters δεν έκαναν εκπτώσεις και σε καμία περίπτωση «αρπαχτή»: μας τίμησαν, μας σεβάστηκαν, μας ξεσήκωσαν, μας συγκίνησαν και μας χάρισαν δύο ώρες περίπου της μουσικής που αγαπάμε. Το θέμα δεν είναι η μαρκίζα και τα ονόματα, ο παλιός και ο νέος, αλλά το συναίσθημα και η δυναμική. Μη βγαίνεις εκτός θέματος: ετούτη η βραδιά ήταν ο Edling και είναι αποκλειστικά αφιερωμένη σε αυτόν, για ετούτο που μας δίνει 24 χρόνια τώρα - τους Candlemass.

Μαρία Βουτυριάδου
  • SHARE
  • TWEET