Marianne Faithfull

Easy Come Easy Go

Naive (2008)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 30/12/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Καταδικασμένη να τη θυμόμαστε πάντα ως το πιο γλυκό παρουσιαστικό στην ιστορία της ροκ και ταυτόχρονα την πιο πονεμένη και σπαραχτική γυναικεία φωνή, η Marianne Faithfull φτάνει αισίως φέτος τα 43 χρόνια δισκογραφίας! Η πρόσφατη δουλειά της έρχεται τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό “Before The Poison”, που αποτελεί μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της. Δεδομένου αυτού, αλλά και των χρόνων που την βαραίνουν πλέον, και έχοντας δει τη συναυλία της στην Αθήνα τον περασμένο Μάρτιο, ήμουνα πολύ περίεργος για την επιστροφή της στη δισκογραφία.Ενώ στο “Before The Poison” ο ήχος της, ταυτόχρονα με τη διατήρηση της προσωπικής της σφραγίδας, ήταν αρκετά σύγχρονος, συνεπικουρούμενος από την ενεργή συμμετοχή της P.J. Harvey, στο “Easy Come, Easy Go” επιλέγει μία επιστροφή στο παρελθόν με δέκα (δεκαοκτώ στην deluxe έκδοση) διασκευές. Αν και πλέον δεν υπάρχει ένας συνεργάτης το ύφος του οποίου να κυριαρχεί στο δίσκο, οι συμμετοχές πασίγνωστων καλλιτεχνών δε λείπουν, ενώ και η μπάντα που την υποστηρίζει περιλαμβάνει εξαιρετικούς μουσικούς, οι περισσότεροι εκ των οποίων με jazz καταβολές, με προεξέχοντα τον αγαπημένο κιθαρίστα Marc Ribot. Καθόλου τυχαία οι jazz μπαλάντες είναι αυτές που κυριαρχούν, πιασμένες από το χέρι με τις Kurt Weill-ικές καταβολές της Faithfull. Δε λείπει επίσης και ο φόρος τιμής στην Αμερικάνικη τραγουδοποιία του Νότου, όπως το εναρκτήριο “Down From Dover” στο οποίο η σπασμένη φωνή της Faithfull αντιπαραβάλλεται και κερδίζει στα σημεία την αφέλεια των παλαιότερων ερμηνειών, τόσο της Dolly Parton όσο και της Nancy Sinatra. Άλλες ξεχωριστές στιγμές είναι η συνεργασία με την Cat Power στο πιο «ροκάδικο» “Hold On, Hold On”, το “The Crane Wife” των Decemberists, παρέα με τον Nick Cave και το, ούτως ή άλλως εξαιρετικό, “In Germany Before The War” του Randy Newman. Περισσότερο για ιστορικούς / συναισθηματικούς λόγους αξίζει αναφοράς και η συνεύρεση σε ένα τραγούδι, μετά από τόσα χρόνια, με έναν «Rolling Stone», τον Keith Richards. Από τα έξτρα κομμάτια της deluxe έκδοσης ξεχωρίζουν η απροσδόκητη επιλογή του καθαρόαιμου ροκ “Salvation” των B.R.M.C., παρέα με το γιο του Lennon, και το “Black Coffee” της Sarah Vaughan. Σημαντικό πάντως είναι ότι η συνολική ποιότητα των τραγουδιών είναι τουλάχιστον εφάμιλλη, αν όχι και καλύτερη, του «κανονικού» cd, κάνοντας την προτίμηση στην έκδοση αυτή αναπόφευκτη. Η Marianne Faithfull αποφεύγει ένα δύσκολο εμπόδιο για μία βετεράνο της μουσικής βιομηχανίας, πως να ακολουθήσει δηλαδή έναν εξαιρετικό δίσκο, κάνοντας, όχι ακριβώς ένα βήμα εμπρός, αλλά μάλλον ένα βήμα προς το πλάι και παραδίδοντάς μας μία απολαυστική δουλειά που μόνο να προσθέσει μπορεί και όχι να αφαιρέσει από το μύθο της.

  • SHARE
  • TWEET