Lunatic Soul

Lunatic Soul II

KScope (2010)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 02/12/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τον Mariusz Duda τον ζηλεύω και τον λυπάμαι ταυτόχρονα, ενώ οπωσδήποτε τον θαυμάζω ως μουσικό. Έχει καταφέρει να βγάλει τέσσερις δίσκους με τους Riverside, που ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο, μέσα σε διάστημα έξι ετών, και ταυτόχρονα να δημιουργήσει ένα side project, τους Lunatic Soul, με το οποίο κυκλοφόρησε ένα ακόμα εξαιρετικό δίσκο. Τώρα, με το "Lunatic Soul II" παρουσιάζει τη συνέχεια αυτού του εγχειρήματος και ενδεχομένως το κλείσιμο ενός κύκλου.

Τον θαυμάζω γιατί λίγοι έχουν αντίστοιχη ικανότητα να συνδυάζουν τόσο αρμονικά τον πεσιμισμό με την ομορφιά, αλλά τον λυπάμαι γιατί δε μπορεί να μην έχεις τάσεις κατάθλιψης και να γράφεις αυτή τη μουσική. Εν τέλει, τον ζηλεύω γιατί έχει τη δίοδο της μουσικής του να εξωτερικεύει την ανάγκη αυτή και αν με τους Riverside το επιτυγχάνει μέσω μιας πιο συλλογικής δουλειάς, στους Lunatic Soul -παρόλο που τον βοηθούν κάποιοι φίλοι του- στην πραγματικότητα είναι μόνος του, τελείως απογυμνωμένος.

Απογυμνωμένη είναι και η μουσική που περιέχει το "Lunatic Soul II", με ελάχιστο και διάσπαρτο ηλεκτρισμό, γιατί μάλλον δεν υπάρχει ανάγκη για εντάσεις στον κόσμο που θέλει να μας παρουσιάσει ο δημιουργός του. Ακουστική κιθάρα, αρκετά κρουστά, πιάνο, μερικά πνευστά εδώ κι εκεί και κάποιοι χαλαροί ηλεκτρονικοί ήχοι συνθέτουν το κατάλληλο ηχητικό τοπίο για να απλώσει το μαύρο της ψυχής του ο Duda. Προσωπικές καταστάσεις, φοβίες και άγχη περνάνε σχεδόν λυτρωτικά μέσω της μουσικής των Lunatic Soul, με τη φωνή του να περιγράφει ιστορίες και συναισθήματα άλλοτε με αλληγορικό τρόπο και άλλοτε ευθέως. Τα τραγούδια εξυπηρετούν τη γενικότερη ιδέα, είτε μέσω της ιδιόμορφης μελωδίας κιθάρας/φωνής στο "Otherwhere", είτε μέσω του beat στο καταπληκτικό "Wanderings", που κλείνει το δίσκο, ενώ συνθέσεις όπως το "Suspended In Whiteness", το "Asoulum" ή το 11λεπτο "Transition" σε εγκλωβίζουν στην ατμόσφαιρά τους.

Όσοι έδωσαν τη δέουσα προσοχή στο πρώτο ολόμαυρο (και ελέω artwork) album των Lunatic Soul σαγηνεύτηκαν και θα βρουν και το αντίστοιχο στοιχείο στο άσπρο εξωτερικά, αλλά και πάλι αρκούντως μαύρο εσωτερικά δεύτερο εγχείρημα. Το άλμπουμ είναι στο ίδιο μοτίβο και σε αντίστοιχα ποιοτικά επίπεδα, αποτελώντας τη θεματική συνέχεια του πρώτου δίσκου. Όσοι έχουν αγαπήσει τους Riverside (μάλλον λίγοι εδώ, βάσει προσέλευσης στη συναυλία) έχουν αναζητήσει ήδη την ύπαρξή τους, ενώ για τους υπόλοιπους, που βρίσκουν συντροφιά σε χαλαρούς, εσωστρεφείς δίσκους, μόλις βρήκαν μια ακόμα εξαίσια παρέα στους Lunatic Soul. Μια μουσική πρόταση που ενδεχομένως να μη βρει την ανταπόκριση που της αξίζει, καθότι δε συνιστάται για όλες τις ώρες, μέρες και διαθέσεις. Ειδική μνεία να γίνει στο για μια ακόμα φορά εξαιρετικό artwork σε κυκλοφορία της KScope, που αποδεικνύει ότι δίνουν την απαραίτητη βαρύτητα που αρμόζει στο εν λόγω κομμάτι.

«Γιατρέ, στην αρχή της ταινίας High Fidelity ο πρωταγωνιστής διερωτάται τι είναι αυτό που τον ωθεί να ακούει μελαγχολική μουσική. Εγώ τι πρέπει να σκεφτώ που μου αρέσουν τόσο πολύ οι μουσικές που γράφει ο Mariusz Duda;».
  • SHARE
  • TWEET