Lunar Shadow

Wish To Leave

Cruz Del Sur (2021)
Από τον Σπύρο Κούκα, 10/03/2021
Οι Lunar Shadow πέφτουν στην παγίδα των ίδιων τους των ιδιαιτεροτήτων, σε ένα σημείο όπου θα περίμενε κανείς να παρουσιάσουν το magnum opus τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τολμώ να ομολογήσω πως η συγκεκριμένη παρουσίαση δίσκου φαντάζει στο μυαλό μου ως μια από τις δυσκολότερες - αν όχι η πιο δύσκολη - που έχω κληθεί να γράψω μέχρι σήμερα. Βλέπετε, οι Lunar Shadow υπήρξαν «έρωτας με την πρώτη ακρόαση», με τόσο το ντεμπούτο άλμπουμ τους, όσο και το άλμπουμ που ακολούθησε εκείνο, να βρίσκουν περίοπτες θέσεις στις λίστες με τα αγαπημένα μου άλμπουμ τις χρονιές που κυκλοφόρησαν. Κοινώς, δηλώνω οπαδός της μουσικής τους όπως εκείνη είχε διαμορφωθεί μέχρι στιγμής, με το "Wish To Leave" να αποτελεί ένα από τα άλμπουμ που, προσωπικά, ανέμενα με ανυπομονησία για τη χρονιά που διανύουμε.

Λέγοντας τα παραπάνω, δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ ή να προϊδεάσω για τα όσα θα αναφερθούν παρακάτω, μα, περισσότερο να κάνω πιο αντιληπτό το "state of mind" βάσει του οποίου γράφτηκε η παρούσα κριτική, σε μια προσπάθεια να αποδοθεί η πραγματική διάσταση των συμπερασμάτων για έναν δίσκο αμφιλεγόμενο, ο οποίος είτε θα λατρευτεί ως μια σπουδαία δουλειά ή θα απογοητεύσει.

Εξετάζοντας, καταρχάς, το background της δημιουργίας του δίσκου, ο Max Birbaum, mainman και συνθέτης του σχήματος, δήλωνε ξεκάθαρα την πρόθεση του να απομακρυνθεί το δυνατόν από τις heavy metal ρίζες της μουσικής του, πλησιάζοντας εγγύτερα σε post-punk, gothic rock και indie ήχους. Μαζί με την απόφαση η μπάντα να εγκαταλείψει τις ζωντανές εμφανίσεις, το άλμπουμ θα σηματοδοτούσε μια αλλαγή πλεύσης εφάμιλλη με εκείνη των In Solitude στο αριστουργηματικό "Sister", η οποία φάνταζε ως ένα σημείο καμπής που θα έκρινε τη μετέπειτα πορεία της.

Η δήλωση που κάνει ο Birbaum, ξεκάθαρη. Μια τάση φυγής, μια αποστασιοποίηση από την πεζή πραγματικότητα, τις νόρμες και τους κανόνες εκείνης, αλλά και μια εξερεύνηση των πιο σκοτεινών, μοναχικών σκέψεων του Γερμανού δημιουργού, με τον ίδιο να μιλά για ένα escapism που αφορά κάθε πτυχή της ανθρώπινης επαφής, συμπεριλαμβανομένων της φιλίας και του έρωτα. Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς, πως το υλικό του άλμπουμ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ενδοσκοπικό και καθαρτικό, με την υπόσταση του να διαμορφώνεται από την αέναη αναζήτηση για εξέλιξη και αναδιαμόρφωση του ανθρώπινου ψυχισμού, εξεφρασμένη μέσω της άκρατης καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Υπό αυτό το πρίσμα, το "Wish To Leave" μπορεί να κριθεί ως επιτυχές, με την ατμόσφαιρα του να είναι ενδεικτική των παραπάνω και την «πλήρη εικόνα» για τις συνθήκες και τη διαδρομή δημιουργίας του να ενισχύει τις εντυπώσεις για εκείνο. Γεγονός είναι, όμως, πως πλέον δεν μιλάμε για την πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα του 2017 ή την άκρως ελπιδοφόρα του 2019, μα για ένα σχήμα που φθάνει αισίως στον τρίτο δίσκο του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σχετικά με τις προσδοκίες και την εξέλιξη του.

Η πεζή, ίσως επιφανειακή - αλλά και αληθής - προσέγγιση για το νέο άλμπουμ αναφέρει πως πρόκειται για μια συνέχεια του "The Smokeless Fires", τόσο από άποψη τεχνοτροπίας όσο και από πλευράς μουσικων εξερευνήσεων. Έτσι, οι επιβλητικές, επικολυρικές κιθαριστικές μελωδίες κυριαρχούν και καθοδηγούν τις αλλαγές διαθέσεων κατά το δοκούν, την ίδια ώρα που το υπόλοιπο lineup συνεχίζει στα πρότυπα που υπήρχαν ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ. Αυτό σημαίνει ότι ο Robert Rottig έχει παραμείνει ο ίδιος αμφιλεγόμενος τραγουδιστής, ακροβατώντας συνεχώς στα όρια του ανεκτού και του μέτριου που επιφέρει η ανά στιγμές ερμηνευτική του υπερβολή, η οποία και δεν αρμόζει στις δυνατότητες της φωνής του, το rhythm section συνεχίζει να αδικεί εαυτόν με το πως καταλήγει να ηχεί και οι καλές ιδέες του Birbaum περισσεύουν, αλλά δεν αποδίδονται πάντοτε με τον τρόπο που τους αρμόζει.

Τα τύμπανα και ο τρόπος με τον οποίο εκείνα ηχούν είναι η μεγαλύτερη ένσταση που υπάρχει για το "Wish To Leave", με τον συγκεκριμένο προβληματισμό να εντοπίζεται ήδη από τις προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας, αλλά το «πρόβλημα» να παραμένει άλυτο και δίχως διάθεση να υπάρξει η όποια εξέλιξη σχετικά με αυτό. Ειλικρινά, μπορώ να δεχτώ την καλλιτεχνική οπτική που θα αιτιολογούσε τη συγκεκριμένη ηχητική παρουσία των τυμπάνων, με τον ήχο του άλμπουμ έτσι κι αλλιώς να φαντάζει απογυμνωμένος από όγκο και λοιπές παρεμβάσεις, αλλά κάθε παραδοχή έχει κι ένα όριο.

Δεν μπορώ, λοιπόν, να δεχτώ πως το καλλιτεχνικό όραμα του Birbaum εκφράζεται στη βέλτιστη μορφή του υπό αυτές τις συνθήκες και με τις παραδοχές να αφορούν τα φωνητικά, τα τύμπανα, την παραγωγή και τυχόν όποια ακόμη επί μέρους στοιχεία του έργου του. Πόσο μάλλον όταν οι δυνατότητες και η προοπτική του είναι τέτοια, που θα μπορούσε να ξεχωρίσει ακόμη περισσότερο των δημιουργών της γενιάς του στο σκληρό ήχο.

Ομοίως, δυστυχώς δεν αντιλαμβάνομαι στο βαθμό που ο ίδιος αναφέρει, την απομάκρυνση από τις heavy metal ρίζες, την «αποποίηση» του metal χαρακτήρα και την post-punk/darkwave/gothic rock ρότα, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που το "Wish To Leave" να διαφέρει τόσο ηχητικά από το "Far From Light" - πόσο μάλλον από το "The Smokeless Fires». Η πρόθεση προφανώς υπάρχει, η εκτέλεση και η έκφραση, ωστόσο, παραμένει εντός των heavy metal πλαισίων, αναδεικνύοντας ξανά τις επιρροές τους εκείνες που τείνουν προς το black metal (βλέπε Dissection, οι οποίοι φαντάζουν ως κυρίαρχη συνθετική πηγή έμπνευσης του Birbaum), όσο και προς τον κλασικό metal ήχο (είτε μιλάμε για NWOBHM, ή για proto metal/’70s heavy επιρροές).

Φθάνοντας σε ένα καταληκτικό συμπέρασμα, δεν το κρύβω πως η αρχική μου απογοήτευση έχει καταλαγιάσει. Θες οι συνεχιζόμενες ακροάσεις, θες ότι πραγματικά «θέλω» να μου αρέσει ο δίσκος, λειτούργησαν υπέρ του να μπορώ να πω ότι απολαμβάνω το μεγαλύτερο μέρος του. Ωστόσο, αυτό είναι και το θέμα στην περίπτωση των Lunar Shadow, αν ποτέ εκείνοι αποφασίσουν να κάνουν το «βήμα παραπάνω». Υπό αυτές τους τις καλλιτεχνικές συνθήκες, ο πυρήνας ακροατών τους θα συνεχίσει να είναι πιστός και να αποδέχεται το έργο τους «ως έχει», μαθαίνοντας να φιλτράρει τα «ελαττώματα» ή, αν θέλετε καλύτερα, τις ιδιαιτερότητες εκείνου.

Η τέχνη, όμως, δεν αποτελεί μονάχα μια μορφή έκφρασης, με το καλλιτεχνικό έργο να ξεχωρίζει απλώς για το προσωπικό στίγμα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που εκείνο φέρει, αλλά προϋποθέτει και τη διάθεση για διαρκή εξερεύνηση κι αναβάθμιση και την επιμέλεια των όποιων ατελειών εκείνο φέρει. Στην προκειμένη, οι Lunar Shadow πέφτουν στην παγίδα των ίδων τους των ιδιαιτεροτήτων, σε ένα σήμειο όπου θα περίμενε κανείς να παρουσιάσουν το magnum opus τους. Όσο για τη συνέχεια τους, μονάχα ο χρόνος θα δείξει...

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET