Lordi

Πώς περνούν τα χρόνια. Ακόμη θυμάμαι τον mainstream πανικό που είχε δημιουργηθεί πριν μια δεκαετία, για την εμφάνιση των Lordi στο πανηγύρακι της Eurovision κι, εν τέλει, την θριαμβευτική επικράτηση τους σε αυτό. Ο καιρός μπορεί να πέρασε, όμως οι συμπαθέστατοι Φινλανδοί μοιάζουν να μην έχουν αποκλίνει στο ελάχιστο από το όραμά τους, συνεχίζοντας να μας απασχολούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα με το πιασάρικο hard rock τους.

Έχοντας φτάσει αισίως στην έβδομη δισκογραφική τους δουλειά, η οποία έχει αυτόν τον εύγλωττο, πομπώδη τίτλο που βλέπετε παραπάνω, θαρρώ πως η προαναφερθείσα επικράτηση τους και η εκτεταμένη προβολή τους σε πολύ μεγαλύτερο, μα κι ετερόκλητο μεταξύ του, κοινό, αποτέλεσε δίκοπο μαχαίρι για την καριέρα τους. Από τη μία, προσέλκυσε όλα τα βλέμματα πάνω τους, αλλά απ’ την άλλη, ακουσίως, τοποθέτησε το όνομα τους στη λίστα με τις μπάντες που αποτελούν ένα είδος «ένοχης απόλαυσης» για το μέσο ακροατή των πιο σκληρών παρακλαδιών της μουσικής, λόγω αυτής της τότε υπερπροβολής τους από τα mainstream pop μέσα.

Ωστόσο, όλα αυτά λίγη σημασία έχουν. Άλλωστε, αν για κάτι σίγουρα διακρίνεται η φινλανδική μπάντα, είναι η σταθερότητα και η πίστη σε αυτό που κάνει, αξίες που την ωθούν να προσφέρει δίσκους που τουλάχιστον περνάς καλά ακούγοντάς τους. Μ' αυτά και μ’ αυτά, το "Monstereophonic" αποτελεί ένα ακόμη διασκεδαστικό Lordi άλμπουμ, ίσως μάλιστα το πιο πειραματικό τους μέχρι τώρα, υπό την έννοια της επέκτασης του εδραιωμένου ήχου τους σε ανεξερεύνητα γι' αυτούς μονοπάτια.

Έτσι, στο "Theaterror" τμήμα του δίσκου, παρουσιάζουν το γνωστό τους ηχητικό χαρακτήρα, ο οποίος χρωστάει τα μέγιστα σε καλλιτέχνες όπως ο Alice Cooper και οι Kiss, με το πρώτο single "Hug You Hardcore" να αποτελεί ένα τυπικό, αν και λίγο safe, Lordi κομμάτι. Δεν μπορεί βέβαια να ειπωθεί το ίδιο για το, βγαλμένο από τα '80s, "Down With The Devil", το οποίο θα μπορούσε άνετα να είναι ένα από τα hit-άκια εκείνης της εποχής ή το "Mary Is Dead" που μουσικά μοιάζει βγαλμένο από το "Lock Up The Wolves" άλμπουμ του Dio, τα οποία και ξεχωρίζουν ως οι πιο εμπνευσμένες στιγμές αυτής της «πλευράς».

Σε ό,τι αφορά τώρα το "Demonarchy", τα πράγματα παρουσιάζουν μια απροσδόκητη τροπή, με την μπάντα να ακούγεται σαφώς πιο heavy και τσαμπουκαλεμένη, δείχνοντας ένα πρόσωπο που προσεγγίζει τον industrial ήχο, όχι πολύ μακριά από τα "Brutal Planet" και "Dragontown" άλμπουμ του Alice Cooper ή και το "Revenge" των Kiss. Το ομότιτλο τραγούδι είναι αναμφίβολα από τις πιο ορμητικές τους στιγμές ως τώρα, ενώ το "The Unholy Gathering" διεκδικεί άνετα μια θέση στα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ.

Μοναδική μου ένσταση, η μεγάλη έκταση του δίσκου, αφού τα περίπου 64 λεπτά της διάρκειας του παραείναι πολλά για το είδος του, παραφορτώνοντας τον με κάποιες ιδέες που ίσως θα μπορούσαν να παραλειφθούν. Δεν μπορώ πάντως να παραπονεθώ, καθώς πέρασα πραγματικά καλά ακούγοντας τον, πιάνοντας μάλιστα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει κι ένα-δυο ρεφρέν του, σε άκυρες στιγμές μέσα στη μέρα. Έτσι, αν ψάχνετε ένα διασκεδαστικό άκουσμα που δεν απαιτεί ιδιαίτερη σκέψη κατά την ακρόαση του, το "Monstereophonic" αποτελεί μια από τις πιο αξιόπιστες επιλογές εκεί έξω.