Lolek

"Άσε με να σου αποδείξω πως δεν είμαι ο άντρας της ζωής σου" ή κάτι ανάλογο έλεγε ο Ρένος Χαραλαμπίδης στην Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους για να την βγάλει έξω σε μια ρετρό Αθήνα των αρχών των 00s, θαρρείς μέσα στον δεκαπενταύγουστο, καθώς όλη η πόλη ανήκε μόνο στους δυο τους. Και κάπου εκεί που θα περιδιάβαιναν τα σοκάκια και τους δρόμους αυτής της πόλης, από το παράθυρο ενός λόμπι παλιού αριστοκρατικού, αλλά και παρηκμασμένου ξενοδοχείου, θα τους ατένιζε ο Lolek, καπνίζοντας στωικά το τσιγάρο του, αρνούμενος να αποτελειώσει το τζιν του. Αμφιβάλλετε; Κοιτάξτε το εξώφυλλο…

Ένας καλός φίλος, εραστής του ελληνικού κινηματογράφου, όταν τον ρώτησα τη γνώμη του για τον Lolek, απεφάνθη «κακός Tom Waits». Άδικο δεν έχει μεν, αλλά για να μην αδικήσουμε και τον ίδιο τον Lolek πολλές φορές και ο ίδιος ο Waits είναι «κακός Tom Waits». Ο Lolek πατάει πάνω στη μελαγχολία και τη νοσταλγία μιας άλλης εποχής και με βοηθό τον The Boy και τις μελωδίες που ξεβράζονται από το ακορντεόν του, αισθάνεται «Μόνος» σε μια πόλη άλλης εποχής. Τότε που τα τσιγάρα ήταν φτηνότερα και τα ποτά καθαρότερα. Στο σύμπαν του δίσκου, οι νεορομαντικές μπαλάντες, χορεύουν με τις salsaρισμένες τραγωδίες του και μας σερβίρονται σε ποτήρι, χαμηλό: αισθαντική φωνή, αργόσυρτα τραγούδια, βαλς και πολλή μα πολλή ατμόσφαιρα καμπαρέ, τέτοια που συναντάς τόσο στον κόσμο του Waits, όσο και στις πιανιστικές/μελωδικές στιγμές ενός Nick Cave ή ενός Elvis Costello (κάποιοι θα έβαζαν και το όνομα του Leonard Coen) και θες να ανοίξεις την πόρτα να φύγει λίγο η κάπνα, για να δεις τον σερβιτόρο και να παραγγείλεις άλλο ένα ποτό. Νοσταλγία, μελαγχολία, αρκετός Yann Tiersen και χαμηλές συχνότητες. Ό,τι πρέπει για μια εποχή που τα γκαρσόνια φορούσαν ακόμα γιλέκα και σε αποκαλούσαν «κύριο» ενώ είχαν δει τον Σοφοκλή Βενιζέλο στα πράγματα, οι τεντιμπόηδες πείραζαν τα κοριτσόπουλα και τα κυνηγούσαν πίσω από τους θάμνους και ο χαρακτηρισμός «τζαναμπέτης» ακουγόταν ακόμα για τους μερακλήδες αυτής της ζωής…

Αν και σε ύφος ο Lolek μάς κερδίζει, και σαφώς και του βγάζουμε το χειροποίητο πλατύγυρο καπέλο μας, που τολμάει να παίζει τέτοια μουσική σε μια χώρα που δεν ξέρει τον ίδιο τον Waits, η αλήθεια είναι πως κάπου μέσα στην πολλή κάπνα και την ραστώνη, εκτιμούμε πολύ το γεγονός ότι μας ψιθυρίζει τις μοναξιές του, αν και δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι κάθε άλλη επιλογή ίσως και να τον εξέθετε.

Όπως και να έχει, αν το κάδρο αξίζει περισσότερο του όλου, ο Lolek έχει φτιάξει το σύμπαν του από στάχτη και λιωμένα λεμόνια σε μισοάδεια ποτήρια. Και καθώς το γκαρσόνι σκουπίζει και το τελευταίο τραπέζι, σηκώνεσαι αφήνοντας πίσω σου και λίγες δραχμές, έτσι για το καλό… Αύριο με τους ίδιους ανθρώπους θα μοιραστείς τις ίδιες σιωπηλές ματιές. Ευτυχώς υπό τους ήχους του "These Guns"…