Leslie West

Αχ, ευτυχισμενες εποχές! Ζούμε ευτυχισμένες εποχές αγαπητέ αναγνώστη όταν ένας παλιός guitar hero έχει το δικαίωμα να κυκλοφορήσει νέο δίσκο χωρίς να χρειάζεται να απολογήθεί σε κανέναν, χωρίς να πρέπει να βάλει νερό στο κρασί του ή flanger (φτου κακά) στην κιθάρα του, με σημαντικές συμμετοχές που όμως δεν αλλοιώνουν αλλά αντίθετα ενισχύουν τον ήχο του και με τις όποιες φωνές που μιλάνε για οπισθοδρόμηση και δεινοσαυρισμό να ακούγοντα πιο γραφικές από ποτέ.

Ο Leslie West έχει ιστορία μεγέθους ...βουνού, αφού με τους Mountain τη δεκαετία του '70 υπήρξε στην κορυφή των τσαμπουκαλεμένων blues rock συγκροτημάτων, αυτά που τότε κάποιοι ονόμασαν και heavy metal, πολύ πριν ο όρος πάρει την έννοια που έχει σήμερα. Riff όπως αυτά που χαρακτηρίζουν τα "Mississippi Queen", "Never In My Life" και "Don't Look Around" είναι από αυτά που στο χωριό μου λένε «genre defining», καθορίζουν το είδος τους. Η τεράστια ποιότητα των Mountain, που είχαν την ευτυχία εκτός από τον West να έχουν στις τάξεις τους και τον τεράστιο Felix Pappalardi στο μπάσο, δεν έφτασε γιγαντιαίες διαστάσεις, πιθανότατα γιατί είχαν την ατυχία να είναι από τις μπάντες που συμμετείχαν στο φεστιβάλ του Woodstock αλλά δεν έδειξε η ακόλουθη ταινία, ίσως και γιατί ο ίδιος ο West (υπέρβαρος από τότε) ως frontman δεν είχε τη γοητεία που οι δισκογραφικές έψαχναν. Δύο παράγοντες που είχαν για παράδειγμα οι, όμοιοι σε ήχο, Ten Years After.

Η σύντομη, αλλά αξέχαστη, πρώτη πορεία των Mountain δεν ακολουθήθηκε από εξίσου εντυπωσιακή solo πορεία του Leslie West, ενώ και αυτή η τελευταία διακοπτόταν από κατά καιρούς επανασυνδέσεις του συγκροτήματος, με τον ίδιο και τον Corky Laing (drums) ως τα μόνα ιστορικά μέλη. Η τελευταία τους τέτοια παρουσία ήταν στο πολύ καλό δίσκο Dylan-ικών διασκευών "Masters Of War", ενώ νωρίτερα είχε ξεχωρίσει και το τραγούδι "Immortal" που έγραψαν μαζί με τους Clutch και ηχογραφήθηκε και από τα δύο συγκροτήματα. Κλείνοντας αυτή τη μακροσκελή εισαγωγή σχετικά με το πώς φτάσαμε στο "Unusual Suspects" θα πρέπει να τονιστεί και το γεγονός ότι ο περι ου ο λόγος καλλιτέχνης είχε την ατυχία να χάσει το κάτω μέρος του δεξιού του ποδιού λόγω επιπλοκών από διαβήτη.

Η ιστορία του ανθρώπου αυτού καταδεικνύει και το γιατί χωρίς αναστολές καταξιωμένοι κιθαρίστες από όλες τις γενιές του rock πέταξαν τη σκούφια τους για να συμμετέχουν στο νέο του δίσκο. Μην πάει το μυαλό σας σε εμπορικά τρυκ και κόλπα του marketing. Σαφώς το αποτέλεσμα είναι ότι ο συγκεκριμένος δίσκος του West μάλλον έτυχε της μεγαλύτερης προβολής από οποιονδήποτε άλλο του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά δεν είναι η ουσία. Αυτή κρύβεται στις ανταλλαγές κιθαριστικών φράσεων και το μπόλιασμα των τραγουδιών από τις προσωπικότητες των φιλοξενούμενων.

Έτσι, το "Third Degree" ξεχειλίζει από το ταλέντο και την προσωπικότητα του Joe Bonamassa, το "Nothing's Changed" φουσκώνει από τον όγκο της κιθάρας του Zakk Wylde, στο "One More Drink For The Road" λάμπει η τεχνική κατάρτιση του Lukather και στο "Mudflap Mama" ο ήχος του Slash. Όσο για το "Standing On A Higher Ground" το θέτει καλύτερα από όλους ο ίδιος ο West: «O Billy Gibbons θα μπορούσε να παίζει μία σκούπα και πάλι θα καταλάβαινες ποιος είναι».

Όχι δηλαδή ότι οι συμμετοχές ήταν απαραίτητες. Ακόμα και στα τραγούδια όπου απομένει μόνος του ο βετεράνος δεν έχει κανένα πρόβλημα να σαγηνεύσει με τη βρώμικη κιθάρα του και φυσικά τα γρέζα φωνητικά του. Ίσως όμως η πιο συγκινητική στιγμή να είναι η παραδόξως στηριγμένη στο πιάνο μπαλάντα "Legend", το στιχουργικό θέμα της οποία συνοψίζεται στη φράση «don't call me a legend, I just came here to play».

Χωρίς να εντυπωσιάζει το βασισμένο στα blues hard rock του "Unusual Suspects" αποδεικνύει καταρχήν ότι είναι αυθεντικό, ότι έχει λόγο ύπαρξης αλλά και πολλές ευχάριστες ακροάσεις να προσφέρει. Πιθανότατα θα μπορέσει να τρυπώσει και ένα-δύο τραγούδια του σε εκείνη τη συλλογή παλιομοδίτικης κιθάρας που σκαρώνετε (;) στο τέλος κάθε χρονιάς και σίγουρα θα σας κάνει να ανατρέξετε τουλάχιστον μία φορά στη δισκογραφία των Mountain. Στοίχημα κερδισμένο, λοιπόν.