Lacuna Coil

Η άφιξη της νέας δουλειάς των Lacuna Coil κάθε άλλο παρά αδιάφορο με άφησε, αντιθέτως είχα αρκετά καλή προδιάθεση να του αφιερώσω χρόνο και ακροάσεις. Πρώτον, το τελευταίο τους άλμπουμ, "Dark Adrenaline", υπήρξε πραγματικά διασκεδαστικότατο, δείχνοντας πως οι Lacuna Coil βρήκαν ένα σωστό βηματισμό στην πιο μοντέρνα προσέγγιση που θέλουν να ακολουθήσουν. Δεύτερον, οι ερμηνείες της Scabbia στο τελευταίο άλμπουμ των Ayreon με εντυπωσίασαν, αφού πάντα θεωρούσα ότι έχει μια καλή χροιά, αλλά απέδειξε πως έχει ωριμάσει και εξελιχθεί σημαντικά ως τραγουδίστρια. Τρίτον, η στάση της Scabbia για το πώς χειρίζεται το image της, πως αντιμετωπίζει τους οπαδούς και τη δημοσιότητά της γενικότερα με έχει κερδίσει. Μπορεί αυτό να είναι άσχετο με τη μουσική, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι πάντα μόνο η μουσική που παίζει ρόλο στο σχηματισμό μιας συνολικής εικόνας.

Στο "Broken Crown Halo" το πρώτο πράγμα που αποκομίζει κάποιος ακούγοντάς το είναι πως έχουν κάνει ένα βηματάκι πίσω ηχητικά σε σχέση με τις δύο τελευταίες δουλειές τους, επιχειρώντας να πλησιάσουν λίγο περισσότερο τον πιο ατμοσφαιρικό ήχο που τους χαρακτήριζε παλιότερα. Δεν υπάρχει κάποια τρελή διαφορά, τα μοντέρνα στοιχεία είναι ακόμα εκεί, με τα κοφτά riff, τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και τα πλήκτρα, απλά ίσως σε μια πιο ισορροπημένη δόση με στοιχεία των πιο παλιών κυκλοφοριών τους (που τους έκαναν και επιτυχημένους).

Συνθετικά, έχω την αίσθηση πως στέκεται ένα σκαλί κάτω από το "Dark Adrenaline" στο σύνολό του, κυρίως δείχνοντας να χάνει σε ενέργεια, αλλά και πάλι έχουν καταφέρει να γράψουν μερικά πολύ καλά τραγούδια, ενώ το σύνολο της δουλειάς διακατέχεται από ένα αναμενόμενα «καλό επαγγελματικό επίπεδο». Κοινώς, η παραγωγή είναι εξαιρετική για το είδος, τα περισσότερα refrain έχουν καλά δουλεμένες μελωδίες, τα φωνητικά έχουν τα απαραίτητα layers και γενικά δεν έχουν παραμελήσει τις λεπτομέρειες που εκτιμάει το κοινό στο οποίο απευθύνονται.

Περιέργως, τα δύο τραγούδια που έχουν επιλεχτεί ως προπομποί του άλμπουμ δεν είναι στις στιγμές του άλμπουμ που ξεχωρίζουν, καθώς ούτε το "Nothing Stands In Our Way" λέει πολλά, ούτε το "Die And Rise" με τα κοφτά riff, πέραν του σημείου με τα λατινικά πάνω σε ένα «μεσούγκα τύπου riff», το οποίο είναι όντως όμορφο. Αντιθέτως, τραγούδια σαν το "Zombies" και το "Hostage To The Light" περιέχουν πολύ πιο καλές και πιασάρικες ιδέες, όπως και το "I Forgive (But I Won't Forget)" με το εξαιρετικό refrain του. Από τη μέση του άλμπουμ και μετά κυριαρχούν λίγο generic συνθέσεις, εκ των οποίων ξεχωρίζει το groovy "Infection", αλλά γενικά υπάρχει μια υστέρηση σε σχέση με το πρώτο μισό.

Το "Broken Crown Halo" δεν αποτελεί το άλμπουμ που κάνει τη διαφορά στη δισκογραφία της μπάντας, ούτε προσθέτει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό σε αυτή, οπότε δεν θεωρώ πως θα συγκινήσει όσους ως σήμερα αδιαφορούν για τη μουσική τους, ούτε θα αλλάξει την άποψη που έχει σχηματίσει κάποιος ως σήμερα για το συγκρότημα. Αντίστοιχα, όμως, για αυτούς που περνάνε καλά ακούγοντας τη μουσική των Ιταλών θα αποτελέσει άλλη μια κυκλοφορία που δε θα τους απογοητεύσει, προσφέροντας τρεις-τέσσερις πολύ καλές συνθέσεις και ένα άλμπουμ που συνολικά στέκεται αξιοπρεπέστατα στον ήχο του.