Korn

The Paradigm Shift

Prospect Park (2013)
Από τον Παναγιώτη Λουκά, 11/10/2013
Για να βγάλεις ξανά "Issues" και "Untouchables" θέλει δουλειά πολλή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κιθαριστικά δίδυμα. Ένα από τα χαρακτηριστικά της μουσικής που ακούμε. Με σκέψη πέντε δευτερολέπτων μου έρχονται στο μυαλό οι Tipton-Downing, Murray-Smith, Hetfield-Hammett και η λίστα είναι ατελείωτη. Εάν ρωτήσεις έναν νεότερο οπαδό, μπορεί και να σου πει τους Munky-Head των Korn. Στην συνείδηση των οπαδών τους ήταν ένα αναπόσπαστο στοιχείο τους και ήλπιζαν ότι κάποια στιγμή θα το ξαναέβλεπαν. Από το 2005 και μετά την αποχώρηση του Head, οι ίδιοι οι Korn είχαν αφήσει την πόρτα ανοικτή για τον κιθαρίστα τους, καθώς ποτέ δεν τον αντικατέστησαν επίσημα. Μόνο στις ζωντανές εμφανίσεις τους είχαν κάποιον στην δεύτερη κιθάρα και συνήθως ήταν κρυμμένος πίσω από την σκηνή. Η μεγάλη επιστροφή έγινε το 2012 για μερικά live και η φυσική συνέχεια ήταν η κυκλοφορία του "The Paradigm Shift" με τον Head για πρώτη φορά μαζί τους από την εποχή του "Take A Look In The Mirror" (2003).

Η τελευταία δουλειά τους ήταν το πειραματικό "The Path Of Totality" ή αλλιώς Korn with dubstep. Προσωπικά μου άρεσε και από τότε μέχρι σήμερα το έχω ακούσει αρκετές φορές αυτά τα δύο χρόνια που έχουν περάσει. Για την ενδέκατη κυκλοφορία τους αποφάσισαν να κάνουν μερικά βήματα πίσω και να θυμηθούν εποχές "Issues" και "Untouchables", όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι. Την πρώτη γεύση την πήραμε με το single "Never, Never", το οποίο είναι μια χαρά pop-rock κομμάτι απλά δεν είναι Korn και σίγουρα δεν αποτελεί την καλύτερη επιλογή για την πρώτη επαφή με την νέα τους δουλειά. Ευτυχώς το "Love & Meth" που ακούσαμε μετά στρώνει κάπως τα πράγματα καθώς είναι ένα τραγούδι με κλασικά στοιχεία τoυς. Από εκεί και πέρα στα υπόλοιπα απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης και της πρωτοτυπίας. Σε ορισμένα προσπαθούν να είναι κάπως πιο heavy, σε άλλα λίγο πιο ηλεκτρονικοί αλλά στην ουσία είναι σαν να ακούς τα ίδια πράγματα. Το μόνο που βρήκα ενδιαφέρον είναι το "Tell Me What You Want" που υπάρχει ο σωστός συνδυασμός ηλεκτρονικών και heavy στοιχείων σε στυλ που να φέρνει στο μυαλό το "Dragula" του Rob Zombie.

Δεν είχα καμία απαίτηση από τους Korn να έφταναν στα επίπεδα των άλμπουμ που δήλωσαν παραπάνω ως πηγή έμπνευσής τους. Είναι η πρώτη φορά που δεν μπορώ να βρω κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζει. Εάν υποθέσουμε ότι το "Love & Meth" είναι το καλύτερο κομμάτι, τότε κάτι δεν πάει καλά, καθώς έχουν γράψει δεκάδες καλύτερα τραγούδια στο παρελθόν. Εάν και στα credits υπάρχει η συμμετοχή του Head, εντούτοις δεν βρήκα κάπου στο αλμπουμ να έχει αφήσει το στίγμα του και να κάνει την διαφορά που όλοι περίμεναν. Επιπρόσθετα λείπει και ο πειραματισμός που πάντα είχαν ως στοιχείο τους και τους έκαναν να ξεχωρίζουν από παρόμοια συγκροτήματα του είδους. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι ήθελαν να ξαναβρούν την χημεία τους με τον Head και γι' αυτό πήγαν σε δοκιμασμένες λύσεις. Ίσως  στο μέλλον όταν θα έχουν βρει τα πατήματά τους, να τολμήσουν κάτι διαφορετικό. Μέχρι τότε θα κάνουμε μια επανάληψη στις παλιές καλές κυκλοφορίες τους και θα αναμένουμε.
  • SHARE
  • TWEET