King Gizzard And The Lizard Wizard

Κάποια στιγμή το 2015, σε ένα από αυτά τα blog που απευθύνονται σε 455 ανθρώπους παγκοσμίως και τα διαβάζουν ακόμα λιγότεροι, πέτυχα το ομολογουμένως περίεργο όνομα King Gizzard And The Lizard Wizard. Αυτοί οι τύποι από την Αυστραλία, είχαν μόλις βγάλει δίσκο που το ονόμαζαν "Quarters" το οποίο και απαρτίζονταν από τέσσερα τραγούδια διάρκειας 10' και 10" το καθένα, ακριβώς. Το σύνολο 40' και 40’". Εξ’ ου και "Quarters". Χμμμ... Ο δίσκος φλύαρος, ανούσιος, μέτριος και αν δεν έχουμε χρόνο για κάτι, είναι για μέτρια μουσική. Αυτόματα, καταχωρήθηκαν στο μυαλό σαν μία από τις πολλές, τελευταία, μπάντες που ρίχνουν όλη τους την έμφαση στο περιτύλιγμα και στο πώς θα μας πουλήσουν τα τραγούδια τους, παρά στα τραγούδια τα ίδια... Και προχώρησα παρακάτω.

Όχι πολύ καιρό μετά, στα ιντερνετικά ψευτοραδιοκύματα ακούω ένα τραγούδι από αυτά που σε κάνουν να σταματήσεις όλα αυτά τα μικρά και ηλίθια πράγματα που κάνει κανείς ταυτόχρονα στο net,  να γουρλώσεις μάτια και αυτιά και να τρέξεις να δεις τι είναι αυτό που παίζει. "Trandor", King Gizzard..., δίσκος "Paper Mâché Dream Balloon", κυκλοφορίας 2015 κι αυτό. Ήχος; Εντελώς διαφορετικός. Μα τί κάνουν αυτοί οι τύποι; Από τη μία ακούγονται σαν μπερδεμένοι επίγονοι των Pink Floyd και από την άλλη σαν ταινία του Wes Anderson. Αυτό το τελευταίο είναι ένα σχόλιο ακροατή στο youtube κάτω από κομμάτι τους και ήταν η ιδανικότερη περιγραφή που μπορεί να δώσει κάποιος στη μουσική των King Gizzard. Τουλάχιστον τότε...

...Γιατί στα περίπου δύο χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν πολλά για τα επτά παιδιά από τη Μελβούρνη. Βασικά, για να ακριβολογούμε και να αυτοαναιρηθούμε, τίποτα δεν άλλαξε σε σχέση με αυτά που έκαναν από το 2010, απλά τώρα τους παρακολουθεί περισσότερος κόσμος. Και αντί να κάτσουν κάπως να το απολαύσουν όλο αυτό, αυτοί τρέχουν. Διαρκώς και παντού. Παίζουν ακατάπαυστα σε κάθε γωνιά του πλανήτη και στα διαλλείματα γράφουν δίσκους. Λες και  τους κυνηγάει κάποιος ή έχουν βάλει κάποιο είδους στοίχημα με το εαυτό τους να παίξουν όλη τη μουσική που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και όλα αυτά πριν κλείσουν τα 30.

To 2016 που ήταν η πιο τεμπέλικη χρονιά τους έβγαλαν μόνο ένα άλμπουμ, το "Nonagon Infinity", το δίσκο που όπως λέει και ο ίδιος ο τραγουδιστής τους Stu Mackenzie, «δεν τελειώνει ποτέ». Όντως, αυτό το album είναι σαν μια δίνη που πέφτεις μέσα και σηκώνεσαι μετά από 40 λεπτά χωρίς να καταλάβεις τι ακριβώς έχει παιχτεί σε αυτό το διάστημα που έλειπες. Στην πραγματικότητα το παιχνίδι το έχουν κερδίσει εύκολα και από την αρχή οι δύο drummer που βρίσκονται σε φρενίτιδα τέτοια, που  σχεδόν καταφέρνουν να ακούγονται σαν τον John Bonham (μετά από τόσα χρόνια εξακολουθεί να χρειάζεται δύο άτομα ταυτόχρονα για να τον φτάσουν). Ακολουθούν ελλειπτικά και οι υπόλοιποι. Διάφορα, και πέρα από τα παραδοσιακά, όργανα εναλλάσσονται σε μία παράξενη αρμονία και σε τρελές ταχύτητες. Το τέλος έρχεται μεν, αλλά  μόνο αν το αποφασίσεις εσύ δε, γιατί ο δίσκος είναι γραμμένος έτσι που  σου δίνει την εντύπωση ότι παρόλο που έχει πεπερασμένο χρόνο, αν δεν πατήσεις stop, θα παίζει για πάντα. Κάπως έτσι ακούγονται τα αριστουργήματα μετά από εξήντα χρόνια rock μουσικής. 
Υποτίθεται ότι το παρόν είναι ένα review για το "Polygondwanaland" και μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι έχω φτάσει στις 520 λέξεις και ακόμα ούτε τόνος για το τέταρτο (!) album των King Gizzard μέσα το 2017. Να με συμπαθάτε αλλά έπρεπε.

Κάποια στιγμή στην αρχή του χρόνου ο Mackenzie είπε, κάπως παρορμητικά η αλήθεια είναι, ότι η μπάντα του σκοπεύει να κυκλοφορήσει πέντε δίσκους μέσα στη χρονιά. Εγχείρημα μάλλον αδύνατο και σίγουρα παρανοϊκό.  Όμως αν μπορεί να το κάνει κάποιος, είναι αυτοί. Φτάσαμε τέλη Φλεβάρη όταν κυκλοφόρησε το "Flying Microtonal Banana", μία σπουδή κατά τους δημιουργούς της, στη  μικροτονική  μουσική - ό,τι και αν σημαίνει αυτό.  Ανατολίτικο όσο λίγα δυτικά άλμπουμ, το "Flying..." είναι ένα παρατεταμένο ψυχεδελικό τσιφτετέλι, τέτοιο που θα ταίριαζε άνετα σαν soundtrack σε πειραματική παράσταση δερβίσηδων. Λίγους μήνες μετά ήρθε το "Murder Of The Universe", ένας concept δίσκος για ένα μυθικό τέρας που έρχεται να απειλήσει και τελικά να κατασπαράξει την ανθρωπότητα. Οι ίδιοι αναφέρθηκαν σε συμβολισμό, όπου μυθικό τέρας βάλτε την Τεχνητή Νοημοσύνη - τίποτα δεν είναι τυχαίο με αυτά τα παιδιά. Αν οι δύο προηγούμενοι δίσκοι των King Gizzard ακούγονταν σαν τους Hawkwind να παίζουν punk, αυτός εδώ είναι η προσπάθεια των Hawkwind να παίξουν metal.

Έχουμε φτάσει καλοκαίρι, που παραδοσιακά είναι η περίοδος που οι Gizzard χαλαρώνουν από τις περιοδείες κ.λ.π. μόνο και μόνο γιατί αποτραβιούνται στη γενέτειρά τους Μελβούρνη για να στήσουν μία ακόμα έκδοση του Gizzfest, του φεστιβάλ που διοργανώνουν κάθε χρόνο. Βέβαια φέτος  ήταν μεγαλύτερο από ποτέ, αφού περιόδευσε σε Αυστραλέζικες πόλεις που εμείς στην Ευρώπη δεν γνωρίζουμε καν, τα δε σχήματα που παίζουν μπορεί και να φτάνουν τριψήφιο αριθμό. Κάπου ανάμεσα σε όλο αυτό έρχεται και το "Sketches Of Brunswick East" η συνεργασία των Gizzard με τους νέους κολλητούς τους, τους Mild High Club. Progressive Jazz Variete, σύμφωνα με τους ίδιους, δυστυχώς περισσότερο Variete από Jazz και μάλλον ο πρώτος δίσκος των Gizzard που φαίνεται  να είναι γραμμένος στο πόδι. Εδώ οι Hawkwind δεν εμφανίζονται ποτέ. Από την άλλη  γνωρίζω τουλάχιστον δύο άτομα που πίνουν νερό στο όνομα KAI αυτού του album, οπότε ίσως το θέμα να το έχω εγώ και επιφυλάσσομαι για μελλοντική επανεκτίμηση.

"... It’s free to download and if you wish, free to make copies. Make tapes, make CD’s, make records... We do not own this record. You do. Go forth, share, enjoy." Αυτά ήταν τα λόγια του Stu Mackenzie που συνόδευαν το upload του "Polygondwanaland", σηματοδοτώντας το, ίσως, σαν το πρώτο άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής που η μπάντα μοιράζεται με το κοινό της όχι απλά το δίσκο, αλλά τα original master του, προτρέποντας τους πάντες να το κόψουν σε CD, βινύλιο, οτιδήποτε. Για το δικό μου το κεφάλι αυτό, πέρα από ιδιοφυές μάρκετινγκ,  είναι και το πιο επαναστατικό πράγμα έχει συμβεί στο r’n’r’ τα τελευταία πολλά χρόνια. Και προέρχεται από το μυαλό όχι από κάποιας στρατιάς executives που προσπαθούν να βγάλουν την επόμενη μεγάλη μπάντα, αλλά από μία παρέα επτά παιδιών που θέλουν απλά να παίζουν, γαμάτη, μουσική και να δίνουν πορωτικά live.

Μουσικά το "Polygonondwaland" είναι αρκετά διαφορετικό από τα τελευταία πονήματα των Gizzard. Οι ταχύτητες έχουν πέσει, είναι πιο μεστό - οι εντάσεις πιο υποδόριες και δεν σε πιάνει από το λαιμό σαν τα υπόλοιπα, αλλά θέλει να του δώσεις ακούσματα για να φανερωθούν αυτά που κρύβει. Από την άλλη έχει το "Grumbling Castle", το δεκάλεπτο έπος που μέσα του κλείνεται η μόλις εφτά χρόνων ιστορία των Gizzard, το οποίο και στρατηγικά έχουν τοποθετήσει εναρκτήριο κομμάτι, για να σε συνδέσει με το παρελθόν, ενώ ακολουθούν εντελώς άλλης λογικής τραγούδια. Σαν οι Hawkwind, για να τελειώσουμε κάποια στιγμή  με αυτό το παιχνίδι, αντί για Άγγλοι να ήταν Γερμανοί και αντί για ψυχεδέλεια να βάφτιζαν τη μουσική τους kraut rock. Δεν ξέρω αν είμαι υπό την επήρεια του ενθουσιασμού των πρόσφατων και επαναλαμβανόμενων ακροάσεων, αλλά το "Polygondwaland" είναι το καλύτερο φετινό και μαζί με το "Nonagon Infinity” τα σημαντικότερα άλμπουμ των Αυστραλών. Δεν έχει και πολλή σημασία αυτή η σύγκριση βέβαια μιας και έτσι και αλλιώς έχουμε μπροστά μια συναρπαστική μπάντα, από αυτές που δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις ποτέ, που περιμένεις πώς και πώς την επόμενη τους κίνηση. Μπορεί τελικά να μην βγάλουν και πέμπτο δίσκο μέσα στο '17, αν και είμαι σίγουρος ότι πριν εκπνεύσει η χρονιά θα βγει, αν με ρωτάτε κιόλας θα είναι με χριστουγεννιάτικα τραγούδια, αλλά έτσι και αλλιώς φέτος οι Gizzard είναι κερδισμένοι. Εμείς περιμένουμε σαν τρελοί το live τους στο Fuzz. Ραντεβού στο κάγκελο.