Junius

Τους Junius τους πήρα χαμπάρι το 2014, με το "Days Of The Fallen Sun" EP, που μπορώ να πω πως έπεσε λίγο σαν κεραμίδα στο κεφάλι μου. Βαρύ, με μια ομιχλώδη, σχεδόν αποπνικτική ατμόσφαιρα και έναν ιδιαίτερο συνδυασμό πλήκτρων και ογκωδέστατων riff, όσο έχανε σε διάρκεια κέρδιζε σε ποιότητα. Τρία χρόνια μετά, λοιπόν, οι Junius έχοντας χάσει τον κιθαρίστα Mike Repasch-Nieves αποτελούν πλέον το μουσικό όχημα του κιθαρίστα/τραγουδιστή Joseph E. Martinez, ο οποίος ανέλαβε τη σύνθεση και ηχογράφηση όλων των οργάνων πλην των κρουστών. Υπάρχουν επιπλέον guest εμφανίσεις από τους Drew Speziale (Circle Takes The Square) και Gian Minardi (General Public).

Ξεκινώντας από το θεματικό μέρος του άλμπουμ, ο δίσκος συνεχίζει στα χνάρια των προκατόχων του εξερευνώντας το μονοπάτι προς την πνευματική υπέρβαση, αυτήν τη φορά μέσω της αγάπης, υπό ένα αρκετά ανατρεπτικό και σκοτεινό πρίσμα και με επίκεντρο την απαγορευμένη μορφή της. Σε αυτό συμβάλλει το γενικότερο ηχητικό πλαίσιο, που πολλές φορές προκαλεί συναισθήματα ανασφάλειας και δυσφορίας, και όλα τα στοιχεία (φωνητικά, ενορχήστρωση) συνεισφέρουν στο να κρατάνε τον ακροατή σε μια εγρήγορση καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ.

Φαίνεται πως οι Junius (ή μάλλον ο Joseph) πήρε όλα αυτά που χαρακτήριζαν τον ήχο της μπάντας και τα πήγε στα άκρα. Οι heavy στιγμές είναι βαρύτερες, σχεδόν συνθλιπτικές, οι ατμόσφαιρες ακόμη πιο μαύρες και συναισθηματικά φορτισμένες, ενώ τα πιο απαλά περάσματα έχουν μια αιθέρια, ανάλαφρη υφή. Το πάντρεμα των πλήκτρων με το στιβαρό rhythm section και τα σαρωτικά riff φαντάζει ιδανικό, ενώ τα απλοϊκά και ίσως μονότονα φωνητικά καταφέρνουν με τη σειρά τους να περάσουν συναισθήματα όχι ευχάριστα, αλλά παραδόξως μαγευτικά.

Αν μπορούσα να ξεχωρίσω κομμάτια, θα έβαζα σίγουρα το "Τhe Queen’s Constellation" με το χαρακτηριστικό intro των πλήκτρων, το ακουστικό, εσωστρεφές "Masquerade In Veils" και το επικό κλείσιμο με το "Black Sarcophagus" με τη θριαμβευτική του μελωδία.

Αυτό που με φέρνει ξανά και ξανά σε αυτό το άλμπουμ δεν είναι όμως ούτε τα riff ούτε κάποια συγκεκριμένη μελωδία. Το ατμοσφαιρικό πέπλο που δημιουργείται είναι μοναδικό, σε τραβάει και σε ταξιδεύει σε ένα παράλληλο, δυστοπικό περιβάλλον που με κάποιον περίεργο τρόπο είναι σαγηνευτικό. Αυτή η ατμόσφαιρα θεωρώ πως είναι και το μεγάλο ατού των Junius, που τους κάνει να ξεχωρίζουν σε ένα μάλλον κορεσμένο - πλέον- είδος.