Johnny Cash

American VI: Ain't No Grave

American (2010)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 29/03/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η ιστορία έχει ως εξής. Το 1994, και ενώ μέχρι τότε η καριέρα του Man In Black, όπως έμεινε γνωστός, φαινόταν να έχει τερματιστεί μετά από σειρά απορρίψεων από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες, ο γνωστός παραγωγός Rick Rubin τον προσκάλεσε να υπογράψει στη δικιά του εταιρία, American, που ως τότε ήταν γνωστή για τον rap και hard rock κατάλογό της. Η ικανότητα και η αγάπη του Rick Rubin για την αμερικάνικη μουσική παράδοση κατάφεραν να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό του Johnny Cash σε μία συνεργασία που απέφερε τέσσερα εξαιρετικά άλμπουμ που σταμάτησε ο θάνατος του καλλιτέχνη το 2003.

Ή έτσι νομίζαμε, αφού τόσο το 2006 που εμφανίστηκε το μεταθανάτιο "A Hundred Highways", η τέταρτη συνέχεια των "American Recordings", όσο και φέτος που κυκλοφορεί η επόμενη προσθήκη της σειράς αποδεικνύεται ότι όντως δεν υπάρχει τάφος που να μπορεί να κρατήσει τον Johnny Cash. Πραγματικά αντριχιαστικός τίτλος ιδιαίτερα συνδυασμένος με τις συναισθηματικές ερμηνείες του και την βαθιά και βραχνή φωνή του που δείχνει τόσο νηφάλια και οικεία, τόσο ζωντανή, που ο θάνατος δεν είναι στις επιλογές.

Η ιδέα του τέλους "παίζει" σε αρκετές συνθέσεις και, ακόμα και όταν αναφέρεται σε μία ερωτική σχέση, δεν μπορεί παρά να συγκινεί μπροστά στο συλλογισμό ότι πρόκειται για μεταθανάτιο άλμπουμ. Για παράδειγμα στο "For The Good Times" του Kristofferson ακούμε "Don't look so sad, I know it's over, but life goes on, and this old world will keep on turning", ενώ στα "Ain't No Grave (Gonna Hold This Body Down)", "Redemption Day" και "I Corinthians 15:55" η αναφορά στο θάνατο είναι ευθεία. Ειδικά το τελευταίο, έμπνευση του ίδιου του Cash, εντυπωσιάζει με την ηρεμία του και το σε ρυθμό νανουρίσματος σκοπό του, όχι ιδιαίτερα ως σύνθεση, αλλά ως αποτύπωση του χαρακτήρα του Johnny Cash μπροστά στο επικείμενο πέσιμο της αυλαίας.

Στο μουσικό κομμάτι, εκπλήξεις δεν υπάρχουν. Οι εννιά διασκευές του δίσκου γίνονται με το γνώριμο στιλ και την εμπειρία του βετεράνου τροβαδούρου και, ως συνήθως, τις οικειοποιείται σε τέτοιο βαθμό που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι μπορεί να έχει υπάρξει ερμηνεία άλλη από τη δική του. Από την άλλη όμως, ίσως ως συλλογή που προέκυψε από τραγούδια που δεν συμπεριλήφθηκαν στο "A Hundred Highways", οι συνθέσεις που έχουν επιλεγεί δεν εντυπωσιάζουν και είναι ούτως ή άλλως κοντά στο ύφος του αφαιρώντας έτσι το στοιχείο της εκπληξης που είχαν στο παρελθόν οι διασκευές σε U2 ή Nine Inch Nails. Ξεχωρίζει το κομμάτι που έδωσε και τον τίτλο στο άλμπουμ, όπου η παραγωγή του Rick Rubin δίνει την απαραίτητη επιπλέον ατμόσφαιρα, καθώς και το "Redemption Day" της Sheryl Crow.

Το σύντομο της διάρκειας του CD (μόλις 32 λεπτά) βοηθάει ώστε να μη γίνεται κουραστικό, το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάει και η ανικανότητα του Johnny Cash να αποδώσει με οποιοδήποτε άλλο, πέραν του άψογου , τρόπο το υλικό του, το ανεβάζουν σε πολύτιμο άκουσμα και αξιοπρεπέστατο φινάλε της σειράς. Η ψυχρή αντικειμενικότητα όμως το καταχωρεί ως την πιο αδύναμη στιγμή των American Recordings.
  • SHARE
  • TWEET