Kickback

Οι Παριζιάνοι Kickback είναι αναμφισβήτητα μεγάλο κεφάλαιο στη σκηνή του ευρωπαϊκού hardcore των '90s. Μετά το 2000, έτος της τελευταίας τους κυκλοφορίας, "Les 150 Passions Meurtrières", όλα έδειχναν αδράνεια. Και να που έρχεται το "No Surrender", 9 χρόνια μετά, ένα album που σίγουρα το hardcore κοινό περίμενε εναγωνίως. Όταν κάτι το περιμένεις πολύ, κάποια στιγμή το βρίσκεις. Έτσι έφτασε και στα χέρια μου. Καμία καθυστέρηση...

Το intro track του δίσκου, που είναι και το ομώνυμο κομμάτι ("No Surrender"), αν και αρχικά δίνει την αίσθηση μιας new style σύνθεσης, αργότερα αποκαθιστά τις ισορροπίες και γίνεται ένα κλασσικό beatdown Kickback τραγούδι, με την αίσθηση του intro track. Και πράγματι, το "Deathlust" μπαίνει ωμό και γρήγορο, χωρίς να σου δίνει περιθώρια σκέψης, για να σβήσει με ένα ισοπεδωτικό beatdown μέρος προς το τέλος.

Σε γενικές γραμμές οι Kickback και στο album αυτό είναι πιστοί στον ατμοσφαιρικό και ενίοτε μελωδικό χαρακτήρα του hardcore που παίζουν. Στα κομμάτια (όπως πάντα) υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Για παράδειγμα, υπάρχουν κομμάτια ατμοσφαιρικά που έπειτα ανεβάζουν tempo ("Aging Disgracefully"), midtempo με εμφανείς επιρροές από Madball ("The Law Of The Self", "The Audience Is The Target") αλλά και γρήγορα ("Unholy Triumph"). Γίνεται αντιληπτό πως το album είναι για όλα τα γούστα.

Τα σπαρακτικά φωνητικά και η σκοτεινή παραγωγή προσθέτουν στο album μια crust αίσθηση (οι Kickback μάλιστα την έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον και στο παρελθόν) αλλά και σε πολλά ακόμα μέρη φαίνονται κάποια σημεία επαφής με τους -σαφώς νεότερους- Tragedy.

Συνολικά, μπορώ να πω ότι το album με αποζημίωσε για τη μεγάλη αναμονή και, αν και κατά τη γνώμη μου δεν ξεπερνά το φοβερό "Forever War", είναι μια αξιόλογη προσπάθεια. Εντελώς υποκειμενικά, τα κομμάτια που ξεχώρισα και είμαι σίγουρος ότι θα παίζουν για καιρό στη λίστα μου είναι τα "Deathlust", "Unholy Triumph", "The Audience Is The Target", "Warpath".

Εν συντομία, τα έσπασε. Καλή ακρόαση!