Devilment

Ποιος έχει χρόνο και διάθεση 2016 για Beauty-and-the-Beast καταστάσεις βγαλμένες από τα ρομαντικά και ευαίσθητα '90s;

Μουσικά μιλώντας, αυτό ήταν ερώτηση παγίδα γιατί ο Dani είναι έτη φωτός μακριά από το να θεωρηθεί beast, αλλά και η συμπαθής Lauren απέχει πολύ από το στερεοτυπικό beauty, όπως το ακούμε στο ατμοσφαιρικό gothic metal και το νέο Devilment δεν είναι '90s. ΑΛΛΑ.

Τελικά αποφάσισα πως είναι πολύ βαρετό να γράφεις για ψευδό-high profile κυκλοφορίες, που κανείς δεν νοιάζεται μόνο και μόνο για την συμμετοχή ενός "celebrity" που έχει ξεπεράσει την ημερομηνία λήξης του εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Οι Devilment αποτέλεσαν αστείρευτη πηγή μεταλλο-κουτσομπολιού  τα τελευταία δύο χρόνια, αφού ο Dani ανάγκασε σε άτακτη αποχώρηση τον ιδρυτή και βασικό συνθέτη της μπάντας Daniel Finch. Στην πορεία μετά από μια συνέντευξη μαζί τους, έγινα διαδικτυακός φίλος με τον Finch, ο οποίος συχνά-πυκνά μου έλεγε τον πόνο του.

Και εδώ γίνομαι μάρτυρας ενός σπάνιου φαινομένου. Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί ως fan πώς θα ακουγόταν ο τάδε δίσκος αν είχε μείνει το τάδε μέλος που έφυγε ή πέθανε.

Ο Finch, λοιπόν, πρόσφατα κυκλοφόρησε όλο το υλικό που προόριζε για το δεύτερο Devilment, υπό το όνομα "The Devil’s Music" και είμαστε σε θέση να συγκρίνουμε πού θα πήγαινε στην πραγματικότητα το συγκρότημα, αν ο Dani δεν ήταν αυτός ο τυπάκος που όλοι ξέρουμε ότι είναι.

Φυσικά το "Devil’s Music" δεν μπορεί να είναι τόσο γυαλισμένο στην παραγωγή όσο το νέο Devilment, αφού δεν έχει την υποστήριξη μιας μεγάλης εταιρείας πια, αλλά ακούγοντας τους δύο δίσκους, επιβεβαιώνεται επιστημονικά πλέον αυτό που είχα αναφέρει στην κριτική του πρώτου Devilment. Η παρουσία του Dani στους Devilment αποδυναμώνει την εξαιρετική μουσική που τον πλαισιώνει. 

Αλλά όσο περισσότερο νόημα και να βγάζει μια κυκλοφορία σαν το "Devil’s Music" (που έχει ένα άγνωστο, αλλά εξαιρετικό μεταλλά τραγουδιστή), ας πούμε δυο λογάκια για τους Devilment.

Να το πούμε απλά. Τι θα άκουγες αν οι Cradle of Filth έκαναν παιδί με τους Evanescence; Lacuna Coil; Tristania; Within Temptation;

Ο δεύτερος δίσκος των Devilment είναι γεμάτος εμπνευσμένες μελωδίες και δυνατά στακάτα grooves, αλλά γενικά παραπέμπει για ακόμη μια φορά σε νερωμένους CoF χωρίς blast beat. Δυστυχώς ο ακλόνητος ρυθμικός πυθμένας του άλμπουμ δεν αρκεί, ώστε να συγχωρέσουμε την απελπιστική μανιέρα του Dani.

Είναι κρίμα, βέβαια, διότι συνθετικά έχει γίνει πολύ σοβαρή δουλειά και η παραγωγή του Scott Atkins για ακόμη μια φορά σου συνθλίβει το κρανίο και μονό για αυτό αξίζει μια ακρόαση ο δίσκος, όπως και ότι έχει βάλει την υπογραφή του αυτός ο τύπος.

Το νέο Devilment διαφέρει λίγο από το προκάτοχο του. Αλλά το άλμπουμ δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόοδος, παρόλο που στο μισό δίσκο κυριαρχεί η Lauren με τις πιασάρικες μελωδίες, γιατί απλά προσπαθεί να κάνει τεχνητή αναπνοή στο πεθαμένο προ πολλού είδος του (female fronted) gothic metal. Έλεος. Let it go που λέει και η Demi στο Frozen.

Δυστυχώς ότι και να γίνει ο Dani δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς pedal board μπροστά του για να τσιρίξει και αυτό καθιστά την φωνή του χαρακτηριστική μεν, αλλά βαρετή δε και χωρίς κάποιο αληθινό εύρος στην τελική ανάλυση. Βέβαια κάνει ένα-δυο προσπάθειες να τραγουδήσει σαν άνθρωπος, αλλά γρήγορα καταλαβαίνεις γιατί καταφεύγει στα εφέ.

Ο δίσκος είναι, πάντως, πολύ ικανοποιητικός από κάθε άποψη (εκτελεστικά, παραγωγικά, συνθετικά) και οι μελωδικοί fans των CoF θα βρουν συντροφιά, όπως και όλοι αυτοί που δεν έχουν ξεπεράσει την φάση του ατμοσφαιρικού ή αγαπούν κρυφά την Amy Lee. Οι υπόλοιποι που αντιλαμβάνονται αυτούς τους δίσκους πρώτα ως προϊόν και μετά ως κάποια τέχνη, ας ακούσουν μια φορά το "Dusk... And Her Embrace" να πάρουν μια δόση και να επανέλθουν στην τάξη.

Υ.Γ: Όταν κάποιος ακούσει το "Dea Della Morte" μπορεί να μου πει τι λέει ο Dani για την Heidi Klum;