Jenny Hval

Αγαπάω την Jenny Hval, παρ’ όλο που δεν θεωρώ κανέναν δίσκο της αριστούργημα - εκτός ίσως το “Blood Bitch” του 2016. Βρίσκω τη μουσική της ιδιαίτερη, γεμάτη πτυχώσεις, σκοτεινή αλλά και αέρινη. Κυρίως, όμως, είναι τα όσα θεματικά ντυσίματα επιλέγει για τις συνθέσεις της, αφού υπάρχει πάντα ένα συγκείμενο, ένα performativity, δεν πρόκειται ποτέ για μουσική απλά ως μουσική. Υπάρχει φεμινισμός, φιλοσοφία, σωματικότητα, βρωμιά, ποίηση και σεξ, οπότε κάθε δίσκο της τον προσεγγίζω και λίγο σαν μία πολιτική τοποθέτηση. Η λογοτεχνική της ενασχόληση κι η αρθρογραφία της έχει διαρρεύσει κι αυτή με τη σειρά της στην μουσική και τους στίχους, δίνοντας έναν εγκεφαλικό αέρα στη μουσική της Hval.

Εκεί έρχεται και το “Iris Silver Mist”. Εμπνευσμένο από ένα ομώνυμο άρωμα, το άλμπουμ δοκιμάζει να είναι εκλεπτυσμένο και διακριτικό, ταυτόχρονα να γεμίζει τις αισθήσεις αλλά και να εισέρχεται μέσα σου. Η έννοια του αρώματος το έχει διαποτίσει, ήδη απ’ το single “To Be A Rose”, στο οποίο παραλληλίζει την εισπνοή και την εκπνοή του τραγουδιού της με τα απανωτά τσιγάρα που κάπνιζε η μητέρα της, μία κοινή συνισταμένη που την γοήτευσε ως σημείο συνάντησης από δύο διαφορετικά σημεία εκκίνησης.

Γραμμένος κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ο δίσκος μιλάει για την απουσία, για την ύπαρξη in absentia, και πουθενά δεν γίνεται αυτό πιο έντονο απ’ το “All Night Long”, που παρά την κάπως ενοχλητική κατεβασιά της μελωδίας του ρεφραίν, αποτελεί ένα απ’ τα πιο δαιδαλώδη και όμορφα κομμάτια που έχει γράψει, τόσο παραστατικό της κενότητας του να είσαι χωρίς να υπάρχεις. Την ίδια ιδέα την ακολουθεί με ενδιαφέρουσες διαδρομές στην ιδέα της απουσίας, τον θάνατο του συγγραφέα/καλλιτέχνη, την ανυποστασία όταν τα πάντα είναι κομμάτι μίας προδιαγεγραμμένης περφόρμανς.

Όμως, εδώ είναι που το “Iris Silver Mist” με χάνει. Επιχειρεί να συνδεθεί, μιλάει για το σπάσιμο των πλαισίων, για τις σχέσεις, για το συναίσθημα και το άρωμα. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι η οσφρητική μνήμη είναι απ’ τις πιο έντονες και άμεσες, διεγείρει το μυαλό με απίστευτη ταχύτητα. Κι όμως, ο δίσκος ακούγεται πολύ ψυχρός, πολύ υπολογισμένος, αιωρείται αποστασιοποιημένος, χωρίς να χάνει τον έλεγχο. Ακόμη και το “I Want the End to Sound Like This” ακούγεται σαν δωρεάν δείγμα μουσικής διαλογισμού, χωρίς να δίνει την εντύπωση ενός ευφορικού κύματος που σε εξυψώνει.

Η εγκεφαλικότητα του δίσκου, λοιπόν, κερδίζει, και κερδίζει κατά κράτος, ενώ υπάρχει μία σκοτεινή πλευρά που σπάνια βγαίνει στην επιφάνεια, αναφέρεται αλλά δεν εμφανίζεται, παρά μόνο για λίγο στο ζαλισμένο “The Artist is Absent”. Λευκό, ψυχρό, στερεοτυπικά βορειοευρωπαϊκό, το νέο πόνημα της Hval είναι πολύ όμορφο, όμως και απρόσιτο. Και το απρόσιτο, όσο κι αν θαυμάζεις και σε διεγείρει εγκεφαλικά, δύσκολα μπορείς να το ερωτευτείς. Εγώ, τουλάχιστον, δεν μπόρεσα.

Bandcamp | Spotify