Jeff Lynne

Παρότι τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί στα καθήκοντά του ως παραγωγός, με εξαιρετικά ομολογουμένως αποτελέσματα, και παρά το γεγονός ότι η μουσική του τόσο με τους Move όσο και με τους Electric Light Orchestra μπορεί και να ακούγεται σχετικά παρωχημένη πλέον, δε θα πρέπει να ξεχνιέται ότι ο Jeff Lynne με τα δύο αυτά συγκροτήματα επηρέασε σημαντικά την εξέλιξη της pop rock μουσικής. Αντίστοιχα η παρέα και η αμοιβαία εκτίμηση που μοιράζεται (ή μοιραζόταν) με μερικά απλώς τεράστια ονόματα της μουσικής, οδήγησε όχι μόνο στη δημιουργική παραγωγή ορισμένων από τους δίσκους τους αλλά και σε ένα από τα μεγαλύτερα supergroup όλων των εποχών, τους περίφημους Travelling Wilburys.

Πάνε πάνω από δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που ακούσαμε κάτι πρωτότυπο από τον κ. Lynne με το "Zoom" των E.L.O. το 2001. Και ενώ με την είδηση του δεύτερου solo δίσκου του θα περίμενε κανείς να σταματήσει αυτό, η πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δίσκος διασκευών είναι το "Long Wave" σε τραγούδια που επηρέασαν και διαμόρφωσαν τον μουσικό χαρακτήρα του Jeff Lynne.

Με τα περισσότερα τραγούδια να έρχονται από τη δεκαετία του '50, είναι σαφές ότι ο Lynne ανατρέχει στην παιδική του ηλικία για να επαναδιαπραγματευτεί τις αναμνήσεις του με την ωριμότητα που η σημερινή του ηλικία του δίνει. Με είδη που εκτείνονται από το rock 'n' roll, στα musical και από την soul στη γαλλική μπαλάντα, καλύπτει ένα φάσμα που ομογενοποιείται υπό την ενορχηστρωτική προσέγγισή του. Πάντοτε οπαδός των εγχόρδων, ο Lynne τα χρησιμοποιεί εδώ κατά κόρον όπως φυσικά και το πιάνο και την ακουστική κιθάρα ενώ ο ηλεκτρισμός παίρνει αναπόφευκτα τα ηνία μόνο στο "Let It Rock" του Chuck Berry. Στα συγκεκριμένα τραγούδια, ενδεικτικό της εποχής από την οποία έρχονται, σημαντικότατο ρόλο παίζει και η φωνή του τραγουδιστή και η αλήθεια είναι ότι εδώ ο Lynne χωλαίνει κάπως αφού, χωρίς φυσικά να είναι κακός, δεν έχει και κάποιο στοιχείο που θα δώσει νέα διάσταση στην ερμηνεία της σύνθεσης αν και η πανταχού παρούσα επιρροή των Beatles διαμορφώνει συχνά τον τρόπο που προσεγγίζει τις μελωδίες.

Αυτό που μένει τελικά από το "Long Wave" είναι μία νοσταλγική διάθεση (του Lynne όχι απαραίτητα του ακροατή), που έχει κάτι το κινηματογραφικό και κυρίως ως soundtrack μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα και στην πραγματικότητα. Η μελωδικότητα, η ευαισθησία και το μέλωμα των τραγουδιών είναι δεδομένα αλλά ανάλογα ποιος θα ερωτηθεί μπορούν να θεωρηθούν πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα. Δε φαίνεται πάντως ότι το "Long Wave" μπορεί να συγκινήσει άλλους εκτός από αυτούς που ήδη τους άρεσαν οι συγκεκριμένες επιλογές και μάλιστα και αυτοί δε θα τις βρουν στις καλύτερες εκτελέσεις που κυκλοφορούν εκεί έξω. Προσωπικά οφείλω να πω πάντως ότι άκουσα αδιάφορα τον δίσκο και μάλιστα χαλάστηκα γρήγορα αφού το εναρκτήριο τραγούδι, το "She" που έγινε γνωστό από τον Elvis Costello, υπάρχει ένας πεπερασμένος αριθμός γάμων που μπορείς να το ακούσεις πριν το μισήσεις δια παντός.