Jane Doe

Οι Jane Doe είναι ένα συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη που έκανε το όνομά του γνωστό τόσο από τη σημαντική συναυλιακή δραστηριότητά του όσο και από την απόφασή του να διανείμει δωρεάν, μέσω downloads, τον πρώτο του δίσκο πριν κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία. Μιλάμε για τον ίδιο ακριβώς δίσκο που έχουμε στα χέρια μας πλέον από την ανεξάρτητη Rundevilrun, με πολύ προσεγμένο και αξιόλογο artwork που πιθανόν να αναγκάσει και όσους το «κατέβασαν» να το ξανααποκτήσουν.

Το σύγχρονο ροκ των Jane Doe στηρίζεται εξίσου στην a la Radiohead μελαγχολία και τον a la Jesus And Mary Chain θόρυβο, με πιο αξιοθαύμαστα αποτελέσματα πάντως όταν κυριαρχεί το δεύτερο συστατικό. Ο δίσκος ξεκινά πολύ όμορφα με το "The Bank Anthem", που με τα βίαια ξεσπάσματά του και τη θεματολογία του θα μπορούσε να είναι το soundtrack των πρόσφατων γεγονότων. Δυστυχώς όμως, στο καθοριστικό δεύτερο κομμάτι που κρίνεται ο ρυθμός του άλμπουμ, οι Jane Doe επιλέγουν να ρίξουν πολύ τους τόνους, με το πιο υποτονικό και μάλλον πιο αδιάφορο κομμάτι, που ειδικά σε αντιπαράθεση με το εναρκτήριο δημιουργεί μία άνευ λόγου ανακολουθία. Το "No Signals" επαναφέρει τα πράγματα στην πρότερη κατάσταση, με το fuzzαριστό μπάσο να οδηγεί το κομμάτι και φωνητικά και κιθάρες να ακολουθούν με οργή. Στο "Ugly Man" θα κινηθούν σε progressive/post μονοπάτια, δίνοντας μία από τις καλύτερες συνθέσεις τους. Σημαντική προσθήκη στο θορυβώδες καταληκτικό τζαμάρισμα η παρουσία κλαρινέτου που κάνει τη διαφορά.

Στη σειρά των «ασυνήθιστων» οργάνων έρχεται να προστεθεί στη συνέχεια το ακορντεόν του "My Name Was Always Water" και αυτό θα είναι και το πιο ενδιαφέρον σημείο του τραγουδιού. Για το τέλος οι Jane Doe μας κρατάνε τις δύο πιο straight forward rock στιγμές τους, με το μου-αξίζει-να-γίνω-χιτάκι "This Is My Truth" (το οποίο προσωπικά μου θυμίζει το "Atomic" των Blondie, ειδικά στα γυρίσματα των ντραμς) και το αποχαιρετιστήριο "There Is No TV In Me" με τα πολύ όμορφα γυναικεία φωνητικά και τη '90s ατμόσφαιρά του. Στο ενδιάμεσο παρεμβάλλεται η αδικαιολόγητα μεγάλης διάρκειας 7-λεπτη λυρική μπαλάντα "Tangerine" που εξαντλεί πολύ γρήγορα ό,τι έχει να πει.

Η δουλειά των Jane Doe είναι πολύ αξιόλογη, αλλά με κάποια προβλήματα στη ροή και ορισμένες πιο μέτριες συνθέσεις. Σε γενικές γραμμές τα τραγούδια τους ίσως να ακούγονταν πιο ευχάριστα μεμονωμένα, για παράδειγμα στο ραδιόφωνο, παρά στα πλαίσια ενός άλμπουμ. Θα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμα μεγαλύτερες δάφνες ποιότητας, αλλά οι αξιολογότερες κυκλοφορίες της ελληνικής σκηνής με τις οποίες θα κληθεί να «αναμετρηθεί» δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για «χαΐδεμα αυτιών». Πάντως αξίζει να προσεχθεί και να στηριχθεί, γιατί η λογική λέει ότι στο μέλλον θα ακούσουμε ακόμα καλύτερα πράγματα από αυτούς.