Isolert

Πόσο όμορφο συναίσθημα είναι αυτό του να ανακαλύπτεις νέα μουσικά χωράφια και νέες μπάντες οι οποίες θα σε συνεπάρουν και θα κάτσεις κάτω τον κώλο σου να λιώσεις ένα άλμπουμ όπως κάνεις με τους «μεγάλους» ενός ιδιώματος. Είχα κάνει μία παρόμοια εισαγωγή όταν έγραφα για το "No Hope, No Light... Only Death" τούτων των παρανοημένων. Εδώ να πω ένα ευχαριστώ στους Isolert που μπήκαν στον κόπο να βρουν στοιχεία επικοινωνίας μέσω του Rocking.gr για να μου στείλουν το νέο τους ομώνυμο EP. Και τους ευχαριστώ κυρίως γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να ακούσω έναν από τους καλύτερους black metal δίσκους που έχουν βγει από εγχώριο συγκρότημα τα τελευταία χρόνια. Και η αναφορά στο εγχώριο γίνεται μόνο και μόνο γιατί οι Βολιώτες είναι ένα underground (ακόμα) σχήμα το οποίο μακάρι να ξεφύγει από τα σύνορα αυτής της σκατότρυπας.

Η πρόοδος που έχουν κάνει σαν συγκρότημα είναι συγκλονιστική. Θέλω πραγματικά να είμαι μαζεμένος με τα λόγια μου, αλλά έχει περάσει κάνα δεκαήμερο που ακούω συνεχώς το EP και πρέπει να το έχω ακούσει αρκετές δεκάδες φορές. Κάθε ακρόαση με ενθουσιάζει όλο και περισσότερο, δίνοντάς μου στοιχεία που ξέφυγαν στην προηγούμενη. Κοιτάς το εξώφυλλο. Εκεί παρατηρείς την πρώτη μεταστροφή. Από την παλιακή '90s αισθητική των Rotting Christ και των Necromantia γίνεται ένα άλμα σε πιο σκοτεινά και αφαιρετικά μοντέλα ορθόδοξης τεχνοτροπίας. Η νέκρα του λογοτύπου τους με ένα σκοινί για κρέμασμα.

Περνώντας στο ζουμί που είναι η μουσική, εκεί και αν μιλάμε για άλμα. Ο Jon Nodtveidt των Dissection μας άφησε για λίγο και μας έπιασε ο Εuronymous και o γαμημένος ο Snorre αλλά και εκείνη η ψυχραμάρα που ένιωθες μόλις ακούμπαγες τα άλμπουμ που έκαναν «διάσημους» τους Darkthrone και τους Satyricon. Στις τρεις συνθέσεις των Isolert ακούς όλη την εφηβική τσαντίλα του mid '90s black metal να βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με τα δύο αριστουργήματα των Mgla. Τα riff των Βολιωτών βγάζουν μία στεναχώρια, μία λυρική μισανθρωπία. Δεν είναι τσιγκούνηδες με τις μελωδίες και τις χρησιμοποιούν πλάι πλάι με τα υπόλοιπα υλικά που έχουν στο μυαλό τους ώστε να κάνουν την ακρόαση πιο λαχταριστή (για εμένα) πιο επίπονη (για άλλους). Το έξτρα στοιχείο που δίνει ένα κάτι παραπάνω στο συνολικό αποτέλεσμα είναι τα οι ελληνικοί στίχοι στα "Isolert" και "Depression Crawls In Mankind's Cage". Tον δίσκο θεωρώ πως μπορεί να τον γουστάρουν άνετα και οι crust-άδες εκεί έξω.

Σε κάθε περίπτωση οι Isolert πλέον δεν αναπολούν, βλέπουν μπροστά και ανεβάζουν τον πήχη πάρα πολύ. Μακάρι να ανταπεξέλθουν και στα επόμενα χρόνια. Μέχρι τότε ακούμε εδώ.