In The Woods

Κάποτε είχα φτάσει σε μεγάλα επίπεδα γραφικότητας προσπαθώντας να πείσω το αθώο σχολικό summer love μου, που άκουγε μόνο Τερλέγκα και Joan Baez, να δώσει μια ευκαιρία στο "Omnio".

Μετά από χρόνια προσηλυτισμού, διαδίδοντας, όμως, ανεπιτυχώς το μήνυμα και το πνεύμα των In The Woods σε όλους μου τους οικείους, αυτοί διαλυθήκαν και εγώ περίμενα την δευτέρα παρουσία, η οποία ήρθε τελικά μέσω ενός reunion.

Σαν θλιμμένη χήρα που βλέπει τον νεκρό άντρα της να γυρίζει ζωντανός μετά από χρόνια αιχμάλωτος σε κάποια ζούγκλα του Βιετνάμ, στην αρχή ήμουν δύσπιστος και κουμπωμένος. Αλλά η λύτρωση, που δεν μου ήρθε ποτέ μέσω του "Strange In Stereo", το οποίο αγαπώ όμως, παρουσιάστηκε τώρα με τη μορφή του "Pure".

Ο δίσκος ακούγεται σαν φυσική συνέχεια του "Omnio" και σαν φυσικός προκάτοχος του "Strange In Stereo", επομένως οι πιουρίστες που περιμένουν black metal φάλτσα ουρλιαχτά μπορούν να περάσουν έξω. 

Παίζοντας εκ του ασφαλούς, ευτυχώς έχουν αφήσει τα πειραματικά avant-garde στοιχεία τους για «άλλη φορά» και δίνουν έμφαση στην ατμόσφαιρα και την ψυχεδέλεια των '90s με μπόλικο Ε-Bow στην κιθάρα και μερικά μεγάλα instrumental τραγούδια και ατελείωτες ενορχηστρώσεις σε ένα dark progressive rock δημιούργημα.

Σπάνια ένα reunion ακούγεται τόσο ουσιαστικό, αλλά και σύγχρονο, αφού έχουν περάσει δεκαεπτά χρόνια από τον τελευταίο δίσκο τους. Έχει ζεσταθεί η πονεμένη η καρδούλα μου με αυτόν τον δίσκο, που είναι μεν '90s ατμοσφαιρικό metal αλλά βρίσκεται δε, αυστηρά στο παρόν και στο μέλλον. Δεν έχει ρετρό αηδίες, ούτε πισωγυρίσματα, μόνο έμπνευση. Δεν είναι κάποιο ηλίθιο sequel χολιγουντιανής φόλας που πρέπει να έχεις δει το προηγούμενο. Στέκεται μόνο του, αυτόνομο σαν ένας εξαιρετικός δίσκος, που δεν αποφεύγει από τα κλισέ, αλλά δεν τα ενστερνίζεται.

Μην ξεχαστώ, όμως, και δεν αναφερθώ στον νέο τραγουδιστή, τον Άγγλο James "Mr Fog" Fogarty, που είναι πλήρως εναρμονισμένος με τη δραματική μουσική των Νορβηγών (τόσο πολύ που δεν κατάλαβα ότι δεν τραγουδάει ο Transeth πλέον, ίσως επειδή ήμουν χεσμένος από χαρά). Αλλά δυστυχώς, εκτός από τον Jan Kenneth Transeth, δεν επέστρεψε και η Synne Larsen. Ίσως να ήθελε ένα-δυο διάσπαρτα γυναικεία φωνητικούλια εδώ και εκεί, για να αλλάζουμε και παραστάσεις, αλλά ο κυρ-Fog κάνει πραγματικά τη δουλειά του αρτιότερα από οποιοδήποτε προκάτοχο του στους In The Woods. OΚ, δεν είναι δύσκολο αυτό, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Όπως και να έχει, οι In The Woods έκαναν αυτό που θα θέλαμε να κάνουν και έχουμε τον δίσκο που χρειαζόμασταν φέτος.

Αφήνοντας όμως το χαζοχαρούμενο fanboy στην άκρη, τo "Pure" μας δείχνει την πιο ώριμη πλευρά των In The Woods (βοηθά και η ηλικία), αλλά δεν ξέρω αν τελικά μπορεί να τους ξανά-τοποθετήσει στη συνείδηση του κόσμου μετά από ένα τέτοιο μεγάλο διάλειμμα.

Αλλά ούτε πιστεύω ότι ως δίσκος προσδίδει τη δυνατότητα να ισχυριστεί κάποιος μελλοντικός μουσικός σε δέκα-δεκαπέντε χρόνια ότι είναι βαθιά επηρεασμένος από το "Pure". Γιατί; Γιατί τα χρόνια που οι In The Woods έγραφαν το δικό τους πρωτοποριακό κεφάλαιο για την πρόοδο των μουσικών ειδών έχουν περάσει, δυστυχώς ανεπιστρεπτί. Παρ' όλα αυτά, αυτό που κατάφεραν οι θρυλικοί In The Woods είναι πραγματικά μαγικό για ακόμα μια φορά.