16

Άλλο ένα album από τη Relapse που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και σημασίας κάνει την εμφάνισή του στα μουσικά δρώμενα και δεν είναι άλλο από αυτό που σηματοδοτεί την επαναδραστηριοποίηση των Καλιφορνέζων 16. Έξι χρόνια πέρασαν από το "Zoloft Smile" του 2003 και οι μηχανές πήραν πάλι μπροστά, οι κιθάρες κουρδίστηκαν (πολύ χαμηλά είναι η αλήθεια) και οι «μαυρισμένες ψυχές των 16 «γέννησαν» το "Bridges To Burn".

Μία sludgecore κυκλοφορία, η οποία καταφέρνει να κοντρολάρει άψογα όλα τα ρεύματα που κατά καιρούς έχουν εισχωρήσει σ' αυτό το ιδίωμα, με χαρακτηριστική ευκολία. Αυτό οφείλεται κυρίως στον πλουραλισμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι κιθάρες το sludge, παίζοντας riff που από τη μία πλευρά groovάρουν και hardcorίζουν και από την άλλη χτίζουν την απαιτούμενη σάπια και σκατόψυχη ατμόσφαιρα. Μερικά από αυτά τα riff είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από τέτοιου είδους κυκλοφορία, πραγματικοί δυναμίτες που πατρονάρονται με τη φοβερή χροιά (έστω και με ηλεκτρονική «υποβοήθηση») του τραγουδιστή Cris Jerve, ο οποίος υπογράφει και τους στίχους. Στίχοι δυσοίωνοι, σχεδόν μηδενιστικοί, που ασχολούνται με την αέναη αυτομαστίγωση του ανθρώπινου είδους ή τη ρημάδα την ανθρώπινη ζωή, διαλέξτε όποιο από τα δύο θέλετε.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι ένας δίσκος πάνω από τον μέσο όρο της κατηγορίας, τίγκα πωρωτικός και με in your face attitude. Δεν είναι καινούριο group οι 16, άλλωστε, και ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που να του αρέσουν συγκροτήματα τύπου Down, Crowbar, EyeHateGod, ο οποίος θα ακούσει το "Bridges To Burn" και δε θα το γουστάρει. Ίσα ίσα που οι 16 άνετα θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στην ίδια κατηγορία. Μια μπάντα που εκτός από τους fans του είδους, αξίζει να ασχοληθούν μαζί της και αρκετοί άλλοι.