Ian Anderson

Το αστείο παρατράβηξε. Πώς αλλιώς να ξεκινήσεις ένα κείμενο για την δεύτερη συνέχεια του σπουδαίου, «τρελού», δουλεμένου και ριψοκίνδυνου concept άλμπουμ "Thick As A Brick", όταν κανένα στοιχείο αυτής δεν πλησιάζει καν τους προαναφερθέντες χαρακτηρισμούς;

Όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο μέρος πριν δύο χρόνια, το εκλάβαμε ως ένα κλείσιμο ματιού από μέρους του, μια σύμβαση έναντι στο αντισυμβατικό πρώτο μέρος (όπως έγραψε σωστά ο Σακκαλής). Η έκπληξη, ή η ευκολία / ασφάλεια για να γίνω λίγο κακός, ήρθε τότε με την επιλογή των μικρών συνθέσεων και το όνομα του Anderson στην μαρκίζα. Ο ίδιος δήλωσε πως δεν περίμενε να πουλήσει γι' αυτό δεν ήθελε να «χρεωθεί» ένας αποτυχημένα εμπορικός δίσκος στην δισκογραφία των Jethro Tull. Σε συνδυασμό με την μετατροπή του συγκροτήματος σε touring band τα τελευταία 15 χρόνια, θα πω πως η ευκολία μάλλον έγινε συνήθεια. Ο ίδιος ο Anderson άλλωστε, μας έχει δηλώσει πως προτιμά να ταξιδεύει από το να κλείνεται με τις ώρες στο στούντιο όπως παλιά και να ηχογραφεί. Δεν δουλεύει όπως παλιά στη σύνθεση τραγουδιών και προτιμά να περιοδεύει, εκτελώντας με νέους τρόπους (και συνεργάτες) το παλιό κυρίως ρεπερτόριο, παρουσιάζοντάς μας υπέροχες συναυλίες.

Το νέο άλμπουμ του λοιπόν ενισχύει όλα τα παραπάνω. O ίδιος συνεχίζει δύο χρόνια μετά το «2» να φτιάχνει μικρές συνθέσεις, οι οποίες παίζουν μεταξύ folk και rock (με heavy κιθάρες) πασπαλισμένες με την γνωστή του αφηγηματική ερμηνεία και το φλάουτο, προσφέροντας στη καλύτερη περίπτωση συνθέσεις επιπέδου "Stormwatch". Με άλλα λόγια, η μαστοριά υπάρχει αλλά όχι η έμπνευση. Αν αυτή η δουλειά κυκλοφορούσε το 1980 θα μπορούσαμε να γράψουμε πως επιχειρείται αποτυχημένα ένα πάντρεμα της heavy κιθάρας (όσοι ενοχληθήκατε από το «μεταλλικό» ήχο του Opahle στις συναυλίες του 2010 θα απογοητευτείτε ξανά) με το -βασισμένο στο folk- rock των Jethro Tull, με όλα τα κακά της 80s παραγωγής (θαμμένο μπάσο, «κρύα» keyboards, αποστειρωμένος ήχος) να θάβουν το αποτέλεσμα.  Το 2014 θα γράψουμε πως πρόκειται για την αποτυχημένη απόπειρα του Anderson να παίξει folk prog metal -όπως ο ίδιος χαρακτήρισε την δουλειά αυτή- μιας και ούτε progressive είναι το αποτέλεσμα, ούτε κατά διάνοια metal. Και κυρίως δεν είναι μουσική του σήμερα και του αύριο, όπως θα ταίριαζε με την στιχουργική που βασίζεται σε χειρόγραφα του φανταστικού Gerald Bostock.

Αναλαμπές έμπνευσης βέβαια υπάρχουν και τις συνάντησα στο "Puer Ferox Adventus", μια όμορφη σύνθεση που προλαβαίνει να χτίσει δέσιμο με τον ακροατή στα επτά λεπτά της, ενώ το "The Browning Of The Green" χρειάστηκε εκτός από την heavy κιθάρα και ένα δάνειο από το «1» για να ανέβει επίπεδο. Από την άλλη, τραγούδια όπως το "Enter The Uninvited" με το στιχουργικό  αράδιασμα στοιχείων της σύγχρονης ζωής, παρουσιάζονται άνευρα και αδιάφορα όπως και τα υπόλοιπα «folk - prog - metal» του δίσκου "Tripudium Ad Bellum" και "Cold Dead Reckoning". Αξιοπρεπές απλά το "Doggerland", που συνδυάζει το rock τύπου "Stormwatch" με στοιχεία του πρώτου "Thick As A Brick" και του "Songs From The Wood", ενώ τα πλήκτρα και το ξέσπασμα θυμίζουν έντονα Deep Purple.  Την ταμπέλα «skip» κερδίζει δικαιωματικά από την πρώτη ακρόαση το "The Turnpike Inn" με το άψυχο riff  «μηχανήματός» του.

Μετά από το «2», το "Homo Erraticus" έρχεται να τοποθετηθεί και αυτό στο ράφι με τα αζήτητα μετά από κάποιες ακροάσεις. Άνευρο ερμηνευτικά αλλά και εκτελεστικά, δείχνει από χιλιόμετρα το πόσο μη rock και πόσο απαίδευτο είναι. Ο «Erraticus» κατά τα άλλα Anderson προτιμά αυτή την εποχή το αναμάσημα από το τρίψιμο με τη σύνθεση και τις πρόβες με ένα αληθινά ζωντανό σε όλους τους τομείς συγκρότημα. Κρατάω απλά την επιστροφή του ως μουσικός που ηχογραφεί με μια τακτικότητα και την ελπίδα για μια ακόμα εξαιρετική ζωντανή εμφάνιση όπου θα απολαύσω ξανά τα υπέροχα παλαιότερα τραγούδια του με καινούργιο τρόπο.

«Don't worry about the wondering man. His time may have come and gone», μας λέει ο Anderson και δεν ξέρω αν μας κλείνει πια το μάτι.

Η κριτική των 15 δευτερολέπτων (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

- Δεν σε βλέπω καλά Αντώνη. Hangover;
- Μην σου πω και νούμερο τρία.
- ...