Hysterese

Παραδοσιακά, το φετινό καλοκαίρι είχε κι αυτό την ανάγκη από έναν δίσκο που καθημερινά να φτιάχνει την διάθεσή μου, να ομορφαίνει κάθε μοναχική στιγμή με το άκουσμά του, και να συνοδεύει τα βράδια μου με το πιο ειλικρινές soundtrack της χρονιάς. Το δεύτερο ομώνυμο full-length των Γερμανών Hysterese, μετά το μόλις περσινό ντεμπούτο τους, ήρθε εδώ για να εξυπηρετήσει αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

Οι Hysterese είναι μία νέα πραγματικά ενεργή μπάντα, την όποια τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχω πάψει να πετυχαίνω εδώ και κι εκεί, σε περιοδείες σε ολόκληρη την Ευρώπη - πέρυσι μάλιστα είχαν επισκεφθεί και τα μέρη μας, σε fanzines, σε συλλογές, αλλά και στις προτάσεις πολλών φίλων μου. Δεν παίζουν κάτι περισσότερο από την αναζωογονημένη πλέον μελαγχολική εκδοχή του μελωδικού punk rock, αλλά κι αυτό το κάνουν πάρα πολύ καλά. Το βασικό χαρακτηριστικό που τους κάνει να ξεχωρίζουν στα αυτιά μου είναι ότι μοιάζουν πάρα πολύ με τους κορυφαίους Καναδούς του είδους, Crusades, κυρίως ως προς κάποια πιο σκοτεινά μέρη και την συνύπαρξη διπλών -γυναικείων και αντρικών- φωνητικών.

Οι Hysterese φαίνεται να έχουν πάει τα φωνητικά σε άλλο επίπεδο με το να πατάνε ταυτόχρονα στα ίδια σημεία τελείως διαφορετικοί στίχοι από τους δύο τραγουδιστές. Αυτή η τρομερά δουλεμένη τσαχπινιά σε συνδυασμό με τους καταπληκτικούς τους στίχους, που εκπέμπουν έναν άκρως γοητευτικό ρομαντικό μηδενισμό και μια αντίστοιχη μιζέρια, συμβάλλουν στην τελειοποίηση πολύ όμορφων κομματιών, εύκολων στο άκουσμα, που είμαι σίγουρος ότι μπορούν να κάνουν αίσθηση και στους πιο δύσπιστους του ήχου. Κομματάρες όπως το "Angst", το θλιβερό "K-141", το "Life Ends" με την ανατριχιαστική του κραυγή στο τέλος, και το «Turbonegr-ικό» μίζερο έπος "Nothing" είναι κομμάτια μιας γενιάς «χαομένης», χωρίς μέλλον, που καρφώνονται στο μυαλό και μπαίνουν εύκολα στην μάχη για τα καλύτερα της φετινής χρονιάς.