Grave Digger

Bone Collector

RPM ROAR (2025)
Από τον Σπύρο Κούκα, 07/01/2025
Ανανεωμένοι σε πρόσωπα άλλα όχι σε μουσικές διαθέσεις, οι Τεύτονες heavy/power metallers επιστρέφουν με ένα δίσκο που προσφέρει τα αναμενόμενα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πιστοί στο ανά τακτά χρονικά διαστήματα ραντεβού τους, οι Grave Digger επιστρέφουν στη δισκογραφία, αυτή τη φορά ανανεωμένοι ως προς τα πρόσωπα που τους απαρτίζουν. Βλέπετε, παρελθόν αποτέλεσε ο μακροβιότερος κιθαρίστας στην ιστορία τους, με τον Axel Ritt να αποχωρεί έπειτα από 14 χρόνια και εφτά άλμπουμ μαζί τους. Στη θέση του, ο Tobias Kersting αποτέλεσε μάλλον την πλέον εύκολη κι αναμενόμενη επιλογή, καθώς είχε ήδη συνεργαστεί με τον Chris Boltendahl στους Steelhammer - με το τότε ηχητικό αποτέλεσμα να φαντάζει ως ένα ακόμη Grave Digger άλμπουμ. Έχοντας χιλιόμετρα στο χώρο και ως κιθαρίστας των Orden Ogan, o Γερμανός μουσικός στέκει ως η κίνηση ανανέωσης που ψάχνουν οι βετεράνοι power metallers, έπειτα από μια περίοδο με δημιουργικά σκαμπανεβάσματα, αλλά και καλά αποτελέσματα στο ενεργητικό τους - με το πιο πρόσφατο, "Symbol Of Eternity", να ανήκει στην τελευταία κατηγορία.

Μάλλον εντύπωση, λοιπόν, προκάλεσε αυτή η αντικατάσταση, αν και στον τομέα που μετρά, φαίνεται να λειτουργεί επαρκώς. Κοινώς, οι Grave Digger ακούγονται για ακόμη ένα άλμπουμ όπως τους γνωρίζουμε, άκρατα τευτονικοί, να επιδίδονται σε αυτό το πρωτόλειο heavy/power που διέπεται από τα τραχιά και τόσο χαρακτηριστικά φωνητικά του Boltendahl. Με μειωμένες τις μελωδίες κι επαυξημένη την πιο στακάτη κι άμεση προσέγγιση που βασίζεται στα ξεκάθαρα riffs, το υλικό του "Bone Collector" αποτελεί την επιτομή του είδους του, δίχως να ξεχωρίζει αλλά και χωρίς να χωλαίνει πουθενά.

Δυστυχώς για τους ίδιους, αυτή τη φορά απουσιάζει ένα "Hell Is My Purgatory", που θα τραβούσε τα βλέμματα και θα ξεχώριζε του δίσκου, ενώ και η τραγτουδοποιία κρίνεται εν γένει κατώτερη από τα δύο αμέσως προηγούμενα άλμπουμ τους. Παρόλα αυτά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι Grave Digger φέρουν μαζί τους και την αδιαπραγμάτευτη γερμανική εγγύηση ποιότητας, αφού αυτό που προσφέρουν, το προσφέρουν σταθερά και με ελάχιστες αποκλίσεις - μπορεί όχι στην καλύτερη ποιότητα που θα μπορούσε, αλλά σίγουρα μακριά από τα ανεπαρκή και χειρότερα.

Μεγάλο φάουλ, ωστόσο, για μια μπάντα της ιστορίας και του διαμετρήματος του ονόματος τους, αποτελεί η ξεδιάντροπη χρήση AI artwork στο εξώφυλλο του δίσκου. Βγάζοντας εκτός συζήτησης το οικονομικό σκέλος μιας τέτοιας απόφασης, δεν μπορώ να αντιληφθώ σε τι εξυπηρετεί αυτή η εικόνα, που φωνάζει προχειρότητα και φτήνια. Το να αφαιρείς τη ψυχή από το έργο σου, για χάρη ευκολίας, οικονομίας ή ταχύτητας, μονάχα εις βάρος σου μπορεί να γυρίσει, ειδικά όταν πλέον απευθύνεσαι σε ένα κοινό που λαμβάνει υπόψη του και την ιστορικότητα και την κληρονομιά που φέρει το μουσικό σου υπόβαθρο.

Μιλάμε για τους Grave Digger, διάολε, όχι για ένα πρωτοεμφανιζόμενο, ανθυπομέτριο συγκρότημα της σειράς που τώρα επιχειρεί να δισκογραφήσει. Υπάρχουν απαιτήσεις, και όσες παραδοχές κι αν γίνονται σε μουσικό ή αισθητικό επίπεδο, έχουν κι ένα όριο, το οποίο εδώ ξεπεράστηκε. Μπορεί η μουσική να είναι αυτή που μετράει σε τελική ανάλυση, αλλά με την πρώτη εικόνα να φωνάζει φτήνια και προχειρότητα, οι εντυπώσεις επηρεάζονται αναλόγως, τοποθετώντας το "Bone Collector" στα χαμηλά στρώματα του ποιοτικού κάτω μισού της δισκογραφίας των Τευτόνων power metallers.

  • SHARE
  • TWEET