Gotthard

Ένας από τους μεγαλύτερους σκοπέλους στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η συνειδητοποίηση και στη συνέχεια η αποδοχή του χαμού ενός αγαπημένου του προσώπου. Συνεπώς, όταν ένα μέλος κάποιου συγκροτήματος φεύγει απ' τη ζωή, όπως μας έχει δείξει η ιστορία, είναι πιθανό η συνέχεια της καριέρας του εν λόγω συγκροτήματος να κρέμεται σε μια κλωστή. Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα και για τους Gotthard ενάμιση χρόνο πριν. Ο ξαφνικός χαμός του frontman τους, Steve Lee, έφερε, όπως ήταν φυσιολογικό, ένα αρχικό μούδιασμα στις τάξεις των Ελβετών. Δεν έμειναν εκεί όμως, αφού, όπως είχε πει σε συνέντευξή του στο Rocking.gr ο μπασίστας της μπάντας, Marc Lynn, σύντομα και τα τέσσερα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος συμφώνησαν πως θα συνέχιζαν να δημιουργούν μουσική μαζί.

Αυτό βέβαια προϋπέθετε την εύρεση ενός νέου τραγουδιστή, ο οποίος θα έπρεπε να αντικαταστήσει μία από τις πιο χαρισματικές και αξιοσέβαστες, στον μελωδικό χώρο, φωνές. Αυτή η κίνηση, η συνέχεια της πορείας του συγκροτήματος με αντικαταστάτη του μακαρίτη Steve Lee δηλαδή, βρήκε αρκετούς σκεπτικούς απέναντι της. Πρέπει να παραδεχτώ, πως και εγώ ήμουν ανάμεσα σε αυτούς, καθώς η παρουσία του Lee ήταν καθοριστικότατη για την ιδιοσυγκρασία του σχήματος, σε σημείο που αδυνατούσα να φανταστώ πως θα μπορούσαν να ηχούν οι Gotthard δίχως τη συμβολή εκείνου.

Απάντηση σε αυτό, πήρα τη μέρα που κυκλοφόρησε το βίντεο κλιπ του "Remember It's Me". Ήταν η πρώτη επαφή του κοινού με τον καινούργιο τραγουδιστή, ονόματι Nic Maeder, και μπορώ να πω ότι στέφθηκε, σε γενικές γραμμές, με επιτυχία. Η φωνή του, με την πρώτη ακρόαση μοιάζει ανατριχιαστικά σε εκείνη του Steve Lee -κάτι που θα δούμε παρακάτω εάν ισχύει τελικά- αλλά έδειξε τουλάχιστον να ταιριάζει γάντι με αυτό που είναι οι Gotthard. Τώρα, όσον αφορά στο τραγούδι αυτό καθαυτό, ως πρώτο δείγμα γραφής από το "Firebirth", θα μπορούσε κανείς να πει πως οι Ελβετοί το έπαιξαν στα σίγουρα, καθώς πρόκειται για μια mid-tempo μπαλάντα -στις οποίες είναι «μανούλες»-, με bluesy κουπλέ, λίγο πιο rock γέφυρα και με ομορφούλη πλην πολύ απλό ρεφρέν. Με λίγα λόγια ένα κομμάτι που ούτε θα κατέκλυζε τα ραδιόφωνα, αλλά ούτε θα απογοήτευε και κανέναν. Well played λοιπόν.

Η περιέργεια για το πού θα μπορούσε αυτή η νέα συνεργασία να οδηγήσει άρχισε να αυξάνεται, αφού το δέκατο άλμπουμ των Gotthard είναι φυσικά μακράν το πιο ιδιαίτερο, πιο κρίσιμο και πιο πολυαναμενόμενο της έως τώρα καριέρας τους. Το "Starlight" αναλαμβάνει, το δύσκολο στην προκειμένη περίπτωση έργο, να ανοίξει τον δίσκο και μπορώ να πω πως τα καταφέρνει πολύ καλά. Mid-tempo και χαλαρό, αλλά μη ξεγελιέστε, δεν πρόκειται επ' ουδενί για μπαλάντα, αφού κορυφώνεται από το δεύτερο ρεφρέν και μετά. Πρόκειται για μια σύνθεση που χτίζει ωραία το mood για τη συνέχεια, η οποία μας επιφυλάσσει το "Give Me Real". Τα γκάζια αυξάνονται, ο ρυθμός ανεβαίνει και οι κιθάρες γεμίζουν τα ηχεία με αρκετή φόρα. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και στο εξαιρετικό "Fight", το οποίο έχει έναν πιο μοντέρνο ήχο, όπως και τα εξίσου πολύ καλά "The Story's Over" και "S.O.S.", παρουσιάζοντας μια φρέσκια οπτική στη μουσική των Gotthard. Βέβαια, οι συνήθειες δύσκολα ξεχνιούνται, καθώς ο κλασικός ήχος της μπάντας δίνει την παρουσία του. Τρανό παράδειγμα το ιδιαίτερα ανεβαστικό "Yippie Aye Yay", που μπορεί να μην έχει και τον πιο βαθυστόχαστο στίχο, αλλά σίγουρα αποτελεί ιδανικό συναυλιακό κομμάτι. Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι χαρακτηριστικές μπαλάντες του συγκροτήματος. "Tell Me" και "Where Are You" αρκούνται στις ακουστικές κιθάρες και τη φωνή του Maeder, με το πρώτο να μην παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο ενώ το δεύτερο, το οποίο κλείνει και τον δίσκο, αποτελεί ένα φόρο τιμής στη μνήμη του Steve Lee και δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητο οποιονδήποτε οπαδό της μπάντας.

Σχετικά με τη συνολική ποιότητα του ήχου τώρα, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί εξαιρετική, τόσο στα πιο ήρεμα σημεία όσο και όταν οι κιθάρες των Leo Leoni και Freddy Scherer ανεβαίνουν στο volume. Ο ήχος τους είναι πλούσιος και γεμάτος, μη έχοντας τίποτα απολύτως να ζηλέψει από άλλες παραγωγές. Βέβαια, μεγάλο κεφάλαιο είναι και η νέα παρουσία πίσω απ’ το μικρόφωνο. Ο Nic Maeder, αν και αρχικά φαινόταν να έχει μια σχεδόν πανομοιότυπη φωνή με αυτή του Lee, τελικά διέψευσε αυτούς τους ισχυρισμούς. Η δουλειά του στο "Firebirth" αποδεικνύει πως ναι μεν πατάει στα βήματα του μακαρίτη, αλλά η προσωπική του χροιά είναι στιβαρή, όπως και η παρουσία του ως μουσικού. Ο Maeder έδωσε το στίγμα του στις δεκατρείς συνθέσεις του άλμπουμ, βάζοντας το λιθαράκι του για έναν πιο «γήινο» ήχο απ’ τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας τα τελευταία χρόνια, πράγμα που ίσως ξενίσει κάποιους.

Όπως και να 'χει, δεν μπορώ παρά να εκτιμήσω τελικά τη συγκεκριμένη προσπάθεια των Gotthard. Αν και πολύς κόσμος -συμπεριλαμβανομένου και εμού- ήταν σκεπτικός απέναντι στην απόφασή τους να συνεχίσουν, εκείνοι έκαναν εν τέλει ένα αρκετά καλό άλμπουμ, μένοντας πιστοί στις βάσεις τους και δίνοντας παράλληλα ελπίδα για το μουσικό τους μέλλον.