Συνέντευξη Gotthard (Marc Lynn)

«Συνειδητοποιήσαμε σύντομα πως οι Gotthard δε θα μπορούσαν απλά να εξαφανιστούν»

Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 19/10/2011 @ 12:42
Ένα χρόνο πριν, στις 5 Οκτωβρίου 2010, μία είδηση έσκασε σα βόμβα. Ο τραγουδιστής των Gotthard, Steve Lee, σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα κατά τη διάρκεια ταξιδιού του στις Η.Π.Α.. Αυτό το τραγικό γεγονός έπιασε τους πάντες απροετοίμαστους, καθώς τίποτα δεν προμήνυε το χαμό αυτού του εξαιρετικά ταλαντούχου τραγουδιστή. Ταπεινός άνθρωπος και για πολύ μεγάλο μέρος του μουσικόφιλου κοινού μία από τις τελευταίες αξιόλογες bluesy hard rock φωνές. Μοναδική φωνή, η οποία ήταν ικανή τόσο να σε ξεσηκώσει, όσο και να μαλακώσει την καρδιά σου, με πανέμορφες ερμηνείες. Το Rocking.gr είχε τιμήσει τότε τον Steve Lee και τους Gotthard με ένα αφιέρωμα στην καριέρα τους και τώρα μιλάει με τον Marc Lynn, μπασίστα του συγκροτήματος, για το μοιραίο ταξίδι στην Αμερική, το παρελθόν, το μέλλον και αρκετά άλλα...

Πρέπει να παραδεχτώ πως η αναζήτηση του πιο ορθού τρόπου για να ξεκινήσω τη συζήτησή μας ήταν αρκετά έως πολύ δύσκολη. Οπότε ας αρχίσουμε με τα «δύσκολα». Στις 5 Οκτωβρίου κλείνει ένας χρόνος από το χαμό του Steve (σημ.: η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε το Σεπτέμβριο του 2011). Θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας τις πρώτες σου αντιδράσεις σ' αυτό το γεγονός; Ποιές ήταν οι σκέψεις που πέρασαν τότε απ' το μυαλό σου;
Σε εκείνο το μοιραίο ταξίδι στις Η.Π.Α. είχα πάει παρέα με τον Steve και κάμποσα άλλα παιδιά, με τις μηχανές μας. Οπότε όταν συνέβη το ατύχημα ήμουν σε αρκετά κοντινή απόσταση. Αμέσως σάστισα. Το μόνο που μπορούσα να νιώσω εκείνη τη στιγμή ήταν ένα μούδιασμα. Δεν υπάρχουν συναισθήματα εκείνη την ώρα. Δεν ξέρεις πώς να νιώσεις αλήθεια. Αδυνατείς να καταλάβεις τι έχει γίνει. Μετά από κάποιο καιρό αρχίζεις να πιέζεις τον εαυτό σου να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί και τότε είναι που σε κατακλύζουν τα συναισθήματα, αλλά ακόμα και τότε νιώθεις τελείως ανίκανος να κάνεις το οτιδήποτε, καθώς ό,τι ήταν να γίνει, έγινε. Πάντως, όσον αφορά εκείνες τις πρώτες μέρες, ήταν σίγουρα πολύ δύσκολες, καθώς όλοι μαζί έπρεπε να βρούμε τη δύναμη να γυρίσουμε στην πατρίδα τον Steve, κοντά στους αγαπημένους του, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ποτέ πάντως δεν αναρωτήθηκα «γιατί;». Η ζωή είναι έτσι.

Πώς ήταν αυτός ο τελευταίος χρόνος για τους Gotthard; Ένα τόσο δραματικό συμβάν μπορεί να αποβεί είτε καταστροφικό, είτε να αποτελέσει ενός είδους κάθαρση για ένα συγκρότημα. Ποιό από τα δύο ισχύει για εσάς;
Αυτή η χρονιά ήταν σίγουρα μια από τις πιο δύσκολες αλλά και ταυτόχρονα ενδοσκοπικές χρονιές για εμένα αλλά και για τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Τις πρώτες μέρες μετά το χαμό του Steve καθίσαμε όλοι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και αρχίσαμε να μιλάμε για το πώς νιώθουμε. Αυτές οι συναντήσεις έγιναν αρκετές φορές, ώσπου, ασχέτως τι μπορεί να είχαμε σκεφτεί μέχρι τότε, ένα ήταν ξεκάθαρο. Η μουσική και η ενασχόληση μαζί της είναι για εμάς ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας. Όλα αυτά τα χρόνια η μουσική μας ήταν τα πάντα. Η δουλειά, η αγάπη μας, τα πάντα. Οπότε, συνειδητοποιήσαμε σύντομα πως οι Gotthard δε θα μπορούσαν απλά να εξαφανιστούν, καθώς αποτελούσαν κάτι ζωντανό ανάμεσα μας.

Ποιά ήταν κατά τη γνώμη σου τα χαρακτηριστικά που έκαναν τον Steve να ξεχωρίζει; Όχι φυσικά μόνο ως μουσικός αλλά και ως άνθρωπος.
O Steve ήταν πραγματικά ένα εξαιρετικά ευγενικό άτομο. Και όχι μόνο με τη γνωστή έννοια, αλλά και με την πνευματική. Ήταν ενάντια σε κάθε τι βίαιο και σε κάθε είδους «ασχήμιες». Αυτό τον έκανε να αναζητά τη γαλήνη, που δε μπορούσε να βρει σε αυτό τον κόσμο των πολέμων και των ανισοτήτων, σε διάφορα πνευματικά μονοπάτια, όπως αυτά των Βουδιστών και των Ινδουιστών. Επίσης, όσον αφορά στην καλλιτεχνική του υπόσταση, ό,τι και να πούμε για τη φωνή του είναι πολύ λίγο. Πιστεύω πως ήταν, χωρίς αμφιβολία, μία από τις πιο εξαίσιες φωνές στον κόσμο. Ήταν μοναδικός.

Θυμάσαι την πρώτη φορά που τον γνώρισες; Ποιά ήταν η εντύπωσή σου τότε;
Και βέβαια τη θυμάμαι. Έπαιζα με το τότε συγκρότημα μου σε μια συναυλία στο Lugano (σ.σ.: πόλη της Ελβετίας) και μετά από την εμφάνισή μας συνάντησα τον Steve και τον Leo (σ.σ.: Leoni), οι οποίοι έψαχναν μέλη για το νεοσύστατο σχήμα τους. Μου ζήτησαν να δοκιμάσουμε, κάνοντας μια πρόβα, αλλά εγώ αρχικά ήμουν κάπως αρνητικός να σου πω την αλήθεια. Αργότερα όμως κάτι με έκανε να δεχτώ. Έτσι, πήγα σε αυτή την πρόβα, με χαμηλές προσδοκίες, αλλά διαψεύστηκα πανηγυρικά. Ήταν κάτι το μαγικό. Αν και παίζαμε για πρώτη φορά όλοι μαζί, ήταν σα να συνεργαζόμασταν χρόνια. Ο χώρος είχε κατακλυστεί από μια απίστευτη ενέργεια. Από εκεί και πέρα τα πάντα ήταν θέμα χρόνου.

Μιας και θυμόμαστε το παρελθόν, πώς ήταν όταν πρωτοαρχίσατε, κυκλοφορώντας το ντεμπούτο σας; Ποιές ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε στην τοπική αλλά και στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία; Ποιός ήταν ο κύριος στόχος σας;
Εκείνη η πρώτη περίοδος της κυκλοφορίας του πρώτου μας άλμπουμ ήταν συναρπαστική. Μπορεί το 1991, όταν ξεκινήσαμε τις ηχογραφήσεις, στη χώρα μας τα ραδιόφωνα να μην έπαιζαν ούτε δείγμα από rock και το grunge να κυρίευε τα chart παγκοσμίως, αλλά εμάς δε μας ένοιαζε ιδιαίτερα. Κάναμε αυτό που ονειρευόμασταν και δε μας ενδιέφερε τίποτε άλλο. Σίγουρα, οι συνθήκες δεν ήταν και οι ευνοϊκότερες, αφού ο «ρατσισμός» ως προς τις hard rock μπάντες γινόταν όλο και εντονότερος, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να μοιραστούμε με τον κόσμο τη λατρεία μας προς αυτό που κάνουμε και να προσφέρουμε όσο το δυνατόν καλύτερη μουσική. Αυτό θα μπορούσες να πεις πως ήταν, κατά κάποιο, τρόπο ο κύριος στόχος μας.

Σας πέρασε ποτέ από τα μυαλό, όταν ξεκινούσατε, πως κάποια μέρα θα μπορούσατε να έχετε παγκόσμια επιτυχία;
Σίγουρα κάθε νέος μουσικός έχει αυτό το όνειρο. Μπορεί να μην έχουμε καταφέρει να γίνουμε το συγκρότημα που γεμίζει παγκοσμίως τα στάδια, αλλά έχουμε επιτύχει -και με το παραπάνω- τους στόχους που ανέφερα πριν. Αρκούσε μία γεμάτη ενέργεια συναυλία, ή κάποια καλή κουβέντα για ένα άλμπουμ ή ένα τραγούδι μας, για να δώσει νόημα σε όλα.

Όποιος έχει ακούσει τους Gotthard γνωρίζει, δίχως αμφιβολία, πως η μουσική σας δεν είναι μονόπλευρη. Ψάχνοντας τη δισκογραφία σας, κάποιος μπορεί να βρει ξεσηκωτικά hard rock κομμάτια αλλά και εκπληκτικά όμορφες μπαλάντες, το ίδιο εύκολα. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πάρετε την απόφαση να σπάσετε το νοητό φράγμα ανάμεσά τους και να δημιουργήσετε και τα δύο;
Η αλήθεια είναι πως το να γράψεις ένα πραγματικά καλό hard rock τραγούδι είναι κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο. Αυτό, διότι πρέπει να είναι τόσο δυνατό και έντονο, ώστε να σηκώσει τον ακροατή απ' την καρέκλα και να τον κάνει να νιώσει πως βρίσκεται σε συναυλία. Οι μπαλάντες τώρα είναι κάτι που μπορεί εύκολα να σε βάλει στο ραδιόφωνο. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως πρέπει να «στρατεύεις» την έμπνευσή σου προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά σίγουρα οι μπαλάντες ήταν μια κοινή απόφαση, όταν είδαμε αφενός πως μας «έβγαιναν» και αφετέρου πως τα μεγάλα κιθαριστικά solo και όλα αυτά είχαν ξεπεραστεί.

Πιστεύεις λοιπόν πως μια μπάντα για να γευτεί την επιτυχία θα πρέπει να ενσωματώσει τόσο το πιο δυνατό στοιχείο όσο και τις μπαλάντες στον ήχο της;
Σίγουρα δεν υπάρχει μια απόλυτη συνταγή της επιτυχίας, αλλά το ραδιόφωνο είναι αλήθεια πως έχει μια προτίμηση στις μπαλάντες. Τώρα το τι θα επιλέξει να γράψει ο καθένας είναι δικό του θέμα και θα πρέπει να το κάνει ανεπηρέαστος από τις συνθήκες γύρω του. Για το αποτέλεσμα κανείς δε μπορεί να είναι βέβαιος.

Βρίσκεσαι στη μουσική βιομηχανία εδώ και πολλά χρόνια. Δεν τη βαριέσαι ποτέ;
Ξέρεις τι βαριέμαι; Βαριέμαι απίστευτα να κάθομαι στον καναπέ άπραγος, χωρίς να έχω κάτι να κάνω. Κάπως έτσι είμαι ανάμεσα στις περιοδείες (γέλια). Σοβαρά τώρα, η αλήθεια είναι πως όντως μου έχει περάσει απ' το μυαλό κάποιες φορές να τα παρατήσω, αλλά αυτή η σκέψη δε διήρκεσε παρά μόνο για ένα δευτερόλεπτο. Αυτό, διότι όπως σου είπα, είμαι άνθρωπος που δεν αντέχει ούτε στιγμή να κάθεται άπραγος. Τόσα χρόνια έχω συνηθίσει τη μουσική να με απασχολεί καθημερινά, είτε με τη μορφή συναυλιών, είτε με τη μορφή ενός νέου δίσκου.

Μιας και ανέφερες τις συναυλίες, οι Gotthard έχουν παίξει σε διάφορες χώρες όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη στιγμή, καθώς περιοδεύατε, που σου έμεινε για πάντα στο μυαλό;
Είναι τόσες πολλές, πραγματικά. Πάρα πολλές. Κάθε περιοδεία μας ήταν ξεχωριστή και μάς γέμιζε με πληθώρα συναισθημάτων. Αλλά αν έμαθα κάτι από αυτές είναι πως τα πάντα είναι σχετικά. Πολλές φορές μπορεί να ανέβεις στη σκηνή γεμάτος ενέργεια και όρεξη για να τα δώσεις όλα, αλλά εν τέλει τα πράγματα να μην εξελιχθούν τόσο αρμονικά. Από την άλλη, δεν ήταν λίγες οι φορές που βγήκα να παίξω έχοντας κάποια προσωπικά προβλήματα στο μυαλό μου, αλλά τελικά το show ήταν φοβερό. Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, λοιπόν, δύο ήταν οι στιγμές που ξεχώρισαν για εμένα. Πρώτη, η συναυλία μας ως opening act των Bon Jovi, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου. Ήταν κάτι το απίστευτο. Ανεβήκαμε στη σκηνή και ο κόσμος ήταν τόσος πολύς που το τέρμα του πλήθους δε φαινόταν. Εξαιρετική στιγμή. Δεύτερη, η συναυλία μας σε έναν κλειστό χώρο 900 ατόμων στο Lugano. Ήταν καλοκαίρι και η εμφάνισή μας πήγαινε πολύ καλά, αλλά ξαφνικά χάλασε ο κλιματισμός και αναγκαστήκαμε να συνεχίσουμε με απίστευτη ζέστη. Κάθε φως πάνω στη σκηνή έμοιαζε να μας καίει, αλλά δε μας ένοιαζε. Η συναυλία ήταν φοβερή, ο κόσμος από κάτω ήταν εκστασιασμένος και δε μας άφηνε να κατέβουμε απ' τη σκηνή. Ήταν μια εμφάνιση που δεν ξεχνιέται με τίποτα.

Κάθε συγκρότημα έχει κάποια άλλα συγκροτήματα ως βασικές επιρροές του. Ποιά ήταν τα συγκροτήματα που αποτέλεσαν τις κύριες επιρροές των Gotthard και διαμόρφωσαν τον ήχο σας έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα;
Ναι, αναμφίβολα, κάθε μουσικός έχει τα είδωλά του. Και ως παιδάκι αλλά και ως έμπειρος επαγγελματίας. Εμείς, καθότι είμαστε όλοι κοντά στην ηλικία, γεννηθήκαμε τη δεκαετία του '60 και μεγαλώσαμε στα '70s. Έτσι, είχαμε κυρίως κλασικά hard rock ακούσματα, όπως οι μεγάλοι Led Zeppelin, οι Deep Purple, οι AC/DC, οι Aerosmith και οι Whitesnake. Μέχρι και οι Metallica μπορώ να πω όμως πως αποτέλεσαν επιρροή για εμάς. Και βέβαια αυτές οι μπάντες είναι μόνο όσες είχα πρόχειρες στο μυαλό μου. Η μουσική ποτέ δε σταματά, οπότε πιθανές επιρροές υπάρχουν παντού.

Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες ή σχήματα που βρίσκεις πως έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον;
Φυσικά! Οι Nickelback και οι Foo Fighters είναι δύο συγκροτήματα που έρχονται τώρα στο μυαλό μου και που κάνουν εξαιρετική δουλειά, παρουσιάζοντας ποιοτικότατα άλμπουμ και ροκάροντας, κάτι που είναι σπάνιο στις μέρες μας.

Ας γυρίσουμε όμως στους Gotthard. Ποιό είναι αλήθεια το αγαπημένο σου άλμπουμ;
Δύσκολη ερώτηση. Το πρώτο άλμπουμ είναι κάτι το ιδιαίτερο, καθότι μου θυμίζει τόσα πολλά και μπορείς να ακούσεις ένα νέο συγκρότημα να το διασκεδάζει. Το δεύτερο είναι στα ίδια μονοπάτια, αλλά το τρίτο είναι αυτό που πραγματικά έκανε τη διαφορά. Το "G." ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν τότε. Το αποτέλεσμα μάς δικαίωσε απόλυτα. Μετά από αυτό πειραματιστήκαμε με διάφορα πράγματα και οδηγηθήκαμε έτσι σιγά-σιγά, το 2005, στο "Lipservice". Ένας εξαιρετικός δίσκος, φοβερά δυνατός. Ροκάρει όπως ακριβώς πρέπει. Έτσι, δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω εύκολα ένα, αλλά το "G." και το "Lipservice" είναι πιστεύω δύο απ' τις καλύτερες δουλειές μας.

Θα συμφωνήσω απόλυτα. Το "Lipservice" είναι σίγουρα μία από τις λαμπρότερες στιγμές της καριέρας σας. Θα μπορούσες να μας περιγράψεις τη διαδικασία της δημιουργίας του συγκεκριμένου άλμπουμ; Ποιά ήταν η συνηθισμένη σας τεχνική σύνθεσης νέων τραγουδιών; Την ακολουθήσατε και τότε ή μήπως δοκιμάσατε κάτι το διαφορετικό;
Μετά το "Human Zoo" και την κυκλοφορία του Best Of, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλαμε. Ένα δυνατό άλμπουμ, κομμένο και ραμένο για κάθε οπαδό της rock. Δε σκεφτόμασταν τίποτα, δεν είχαμε κανένα χρονοδιάγραμμα να τηρήσουμε και καμία εξωτερική οδηγία να ακολουθήσουμε. Τα πάντα ήταν πάνω μας. Και γι' αυτό όλα έμοιαζαν να δένουν τόσο εύκολα και τόσο αρμονικά. Ακούγοντας ένα τέτοιο άλμπουμ θα νόμιζε κανείς πως θα είχαμε δουλέψει για πολλές ώρες πάνω στη σύνθεση των τραγουδιών, στην παραγωγή κλπ.. Η αλήθεια όμως είναι πως αν και οι ώρες στο studio σίγουρα δεν ήταν λίγες, κύλησαν τόσο ομαλά και ευχάριστα που μας φάνηκαν ελάχιστες. Ήταν μια άκρως διασκεδαστική εμπειρία. Το καλό είναι ότι καταφέραμε να περάσουμε αυτόν μας τον ενθουσιασμό στα τραγούδια. Και πίστεψέ με, αυτό μπορεί να το καταλάβει ο ακροατής. Όσο κι αν δουλεύεις στο να τελειοποιήσεις το υλικό που έχεις στα χέρια σου, στο τέλος αυτό που έχει πραγματική σημασία είναι να δημιουργήσεις αυτή τη μοναδική «επικοινωνία» με τον ακροατή.

Αυτό το καλοκαίρι ανακοινώσατε την κυκλοφορία ενός νέου live άλμπουμ, με τίτλο "Homegrown - Alive In Lugano". Θα μπορούσες να μας πεις λίγα λόγια για αυτό και για το ακυκλοφόρητο -μέχρι τώρα- τραγούδι που θα περιέχει, στο οποίο τραγουδάει ο Steve Lee;
Η συγκεκριμένη κυκλοφορία έχει πολύ ιδιαίτερη σημασία για εμάς. Πρώτον, γιατί αποτελεί μία από τις τελευταίες εμφανίσεις του Steve. Και πιστέψτε με, δε θέλετε να χάσετε αυτή την εμφάνιση. Ήταν εξαιρετικός. Είχε απίστευτη ενέργεια πάνω στη σκηνή και έμοιαζε πιο κοντά στο κοινό από ποτέ. Μας ωθούσε κάθε στιγμή να τα δώσουμε όλα. Βέβαια, καθώς το κυκλοφορούμε τώρα, ένα χρόνο μετά το χαμό του, είναι κάτι σα φόρος τιμής στη μνήμη του. Κάτι που θα τον αφήσει στις μνήμες των οπαδών έτσι όπως ακριβώς πρέπει. Με ψηλά το κεφάλι. Επίσης, η συγκεκριμένη συναυλία έλαβε χώρα στο Lugano, στην πόλη μας, οπότε ο κόσμος ήταν ιδιαίτερα θερμός και μας μετέδιδε μια πολύ έντονη ενέργεια. Είναι πάντα φοβερό να παίζεις στην πόλη στην οποία μεγάλωσες, αφού ξέρεις πως όπως και να έχουν τα πράγματα θα είναι ένα εξαιρετικό show. Σκέφτεσαι πόσα αγαπημένα σου πρόσωπα είναι εκεί κάτω και σε παρακολουθούν, υποστηρίζοντας σε, και δε μπορείς παρά να δώσεις τα πάντα για να τα κάνεις υπερήφανα. Θυμάμαι μάλιστα πως η συγκεκριμένη μας εμφάνιση είχε καθυστερήσει λόγω βροχής και υπήρχε η περίπτωση να αναβληθεί. Όταν όμως μπορέσαμε να ανέβουμε στη σκηνή ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που έγινε τελικά αυτό, που δώσαμε ένα από τα πιο έντονα show της καριέρας μας. Τώρα, όσον αφορά στο ακυκλοφόρητο τραγούδι που ανέφερες, με τίτλο "The Train", κρύβει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Η αλήθεια είναι πως μετά την περιοδεία για το "Need To Believe" θέλαμε να κάνουμε κάτι το διαφορετικό και -μιας και είχαν περάσει τόσα πολλά χρόνια από το "D Frosted"- αποφασίσαμε να κάνουμε ένα unplugged άλμπουμ. Είχαμε σκεφτεί να κυκλοφορήσουμε το "...Alive In Lugano" το Δεκέμβρη του 2010 και να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε εκτενέστερα πάνω στο νέο δίσκο το Μάρτιο του 2011. Δυστυχώς, όμως, ο απροσδόκητος χαμός του Steve ήρθε να τα αλλάξει όλα. Το "The Train", λοιπόν, αποτελεί ένα από τα πρώτα κομμάτια που γράψαμε για το unplugged άλμπουμ και το οποίο ηχογραφήσαμε ως demo όλοι μαζί. Αυτό που με ανατριχιάζει κάθε φορά που το ακούω είναι πως αν προσέξεις τους στίχους ο Steve μοιάζει να ένιωθε κατά κάποιον τρόπο αυτό που ερχόταν.

Το εν λόγω ακουστικό άλμπουμ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ δηλαδή.
Όχι, δυστυχώς. Ποτέ δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε τις ηχογραφήσεις.

Πολύ κρίμα.
Ναι, ναι! Αν και δεν καταφέραμε να φέρουμε το σύνολο του υλικού σε μια τελική μορφή, κάτι μου λέει πως θα ήταν κάτι το πραγματικά ιδιαίτερο.

Μετά από μια τόσο δραματική αλλαγή στη ζωή σου και στην πορεία της μπάντας, τι κρύβει το μέλλον για τους Gotthard;
Σίγουρα ο ξαφνικός θάνατος του Steve ήταν κάτι απίστευτα απρόσμενο, που ήρθε να ταράξει για τα καλά τις ζωές μας. Μας έκανε να ξανασκεφτούμε και να επαναπροσδιορίσουμε πάρα πολλά πράγματα. Όταν χάνεις έναν φίλο σου, το μόνο που θες και μπορείς να κάνεις είναι να τιμάς τη μνήμη του κάθε μέρα και με κάθε σου κίνηση. Όπως σου είπα και πριν, τον τελευταίο χρόνο κάναμε αρκετές συζητήσεις με τα υπόλοιπα παιδιά και καταλήξαμε στο ότι αυτό που νιώθουμε είναι πως ένα τεράστιο κεφάλαιο έκλεισε για το συγκρότημα, αλλά ένα νέο είναι μπροστά μας. Έτσι, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε τόσο, να δημιουργούμε μουσική. Γι' αυτό και ξεκινήσαμε την αναζήτηση του τραγουδιστή που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια καινούργια μέρα για τους Gotthard. Ακούσαμε αρκετές φωνές και δε σου κρύβω πως απορρίψαμε αρκετές οι οποίες ήταν πολύ κοντά σε εκείνη του Steve. Δε θέλουμε να συνεχίσουμε με κάποιον που απλά προσπαθεί να μιμηθεί τον Steve, αφού αφενός ήταν ένας και μοναδικός και αφετέρου θέλουμε να ξεκινήσουμε κάτι τελείως φρέσκο. Στόχος μας ήταν να βρούμε κάποιον καλλιτέχνη που θα μπορούσε να δεθεί μαζί μας και να δημιουργήσει μουσική που θα μας αγγίξει. Αυτή την περίοδο ακούμε και τους τελευταίους υποψήφιους και προς το τέλος της χρονιάς πιστεύω θα έχουμε πάρει την τελική απόφαση.

Σου εύχομαι να πάνε όλα καλά και να διαλέξετε κάποιον που ο Steve θα ήταν υπερήφανος να δει πίσω από το μικρόφωνο του συγκροτήματος.
Σε ευχαριστώ πολύ. Αυτό ακριβώς στοχεύουμε!

Θα ήθελες να στείλεις κάποιο μήνυμα στους Έλληνες φίλους των Gotthard;
Στους Έλληνες οπαδούς μας θα ήθελα να πω πως είμαστε νοερά δίπλα τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα και τους ευχόμαστε να τις ξεπεράσουν σύντομα. Ακόμα, θα ήθελα να τους ζητήσω να μας δώσουν κατά κάποιον τρόπο μια ευκαιρία. Την ευκαιρία να συνεχίσουμε αυτό που αγαπούσε τόσο πολύ ο Steve, σηματοδοτώντας ένα νέο ξεκίνημα, ένα νέο κεφάλαιο, χωρίς βέβαια να λησμονούμε το παρελθόν.

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Σας εύχομαι τα καλύτερα για το μέλλον!
Ευχαριστούμε και ελπίζουμε να περάσουμε κάποια μέρα από την Ελλάδα!

Χρυσόστομος Μπάρμπας
  • SHARE
  • TWEET