Gone Is Gone

Το κακό με τα supergroup είναι ότι λόγω των all-star μελών τους έχουμε συνήθως υψηλές προσδοκίες που δεν εκπληρώνονται, αφού συχνά κυκλοφορούν χλιαρά και νερουλά αποτελέσματα, που δεν ανταποκρίνονται στα πρότερα επιτεύγματα των δημιουργών.

Το ομώνυμο ΕP των Gone Is Gone με τα οκτώ τραγούδια του, είναι ένα ισορροπημένο μπάσταρδο των At The Drive-In, Mastodon και Queens Of The Stone Age, που παίρνει στοιχεία και από τις τρεις μπάντες που έδωσαν το γενετικό υλικό τους, αλλά η συνοχή του σίγουρα θα αποτελέσει θέμα συζήτησης.

Ο απόηχος του ΕΡ δίνει μια ψευδαίσθηση ομοιομορφίας, αλλά ακούγοντας καλύτερα αρχίζεις και καταλαβαίνεις ξεκάθαρα ποιος έγραψε τι.

Στο πρώτο άκουσμα, κυρίως λόγω της γαλουχημένης, αλλά καθόλου ικανοποιητικά καταρτισμένης φωνής του Troy Sanders, παραπέμπουν πιο πολύ σε μια ευνουχισμένη εκδοχή των Mastodon που προβάρει κάπου που κόπηκε το ρεύμα, αλλά μετά συνηθίζεις.

Το drumming του Tony Hajjar από μόνο του δεν μπορεί να συνεισφέρει με συγκεκριμένα μουσικά χαρακτηριστικά, αλλά σε συνδυασμό με την επιρροή του κολλητού του, Mike Zarin, στις συνθέσεις, οι δύο τους προσφέρουν επαρκώς τον progressive πειραματικό χαρακτήρα που θα απέδιδε κάποιος κανονικά στους At The Drive-In.

Επίσης, οι soundtrack καταβολές του Mike Zarin, ενώ προσθέτουν στη γενικότερη ατμόσφαιρα του άλμπουμ, του στερούν δύο πολύτιμα τραγούδια, αφού το "Character" και "Recede And Enter" με τα ηχοχρώματα των πλήκτρων και της αφήγησης έχουν περισσότερο χαρακτήρα ενός intro, παρά ενός πλήρους τραγουδιού. Γι' αυτό το λένε ΕΡ και όχι full length, ξέρουν τι κάνουν.

Και από τους QOTSA, δεν συμμετέχει, φυσικά, ο Josh Homme, αλλά ο κιθαρίστας Troy Van Leeuwen, επομένως το χαρακτηριστικό αποτύπωμα τους είναι αρκετά ισχνό στη μουσική των Gone Is Gone.

Σε γενικές γραμμές, το hype που δημιουργήθηκε είναι πολύ μεγαλύτερο από τη μουσική ουσία αυτού του EP, αλλά ας μην προτρέχουμε, γιατί στο ολοκληρωμένο άλμπουμ που ετοιμάζουν μπορεί να βγάζει πιο πολύ νόημα αυτό που προσπαθούν να κάνουν. Ίσως αν μας φέρουν κανά-δυο χιτάκια στο μέλλον, θα παίζουν σε όλα τα φεστιβάλ και στο ράδιο, σαν το next-best-thing. Όχι ότι το πιστεύω, αλλά θέλω να αφήνω μια υποψία αισιοδοξίας να πλανάται στο αέρα.

Στα χαρτιά σίγουρα φαίνεται πολύ εντυπωσιακό. Μικρο-djent περάσματα διαδέχονται κάποια μελωδικά prog rock περάσματα, τα οποία δίνουν τη θέση τους σε ατμοσφαιρικά ambient στοιχεία βγαλμένα από κάποιο videogame τρόμου και όλα μαζί δημιουργούν ένα πλούσιο συμπίλημα.

Επομένως τι μένει; Δυστυχώς άλλη μια φορά το αποτέλεσμα δεν έχει τη νομοτελειακή ποιότητα που περιμένουμε από ένα super-group κάθε, μα κάθε, φορά. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Gone Is Gone είναι για γρήγορη προσπέραση από δεξιά πάση θυσία και όποιον πάρει ο χάρος, αλλά το τελικό προϊόν, χωρίς να είναι αμφιλεγόμενο ή ανέμπνευστο, δεν είναι σε καμία περίπτωση συγκρίσιμο με την ποιότητα του υλικού των συγκροτημάτων από τα οποία που προέρχονται τα μέλη τους. Εγώ τελικά τους προσπερνώ. Μπίπ-Μπιπ.